Η ιταλίδα… νονά του Ολυμπιακού

Απόψε που ο Ολυμπιακός θα σκάσει μύτη στο Σαν Σίρο δεν θα έχει ραντεβού μονάχα με τη Μίλαν, αλλά και με την ιστορία του, την οποία θα μπορούσε να την πει νεράκι ο αεί ων και ωσαύτως ων (στο γίγνεσθαι του Θρύλου) Σάββας Θεοδωρίδης! Παρεμπιπτόντως το όνομα του γηπέδου στο οποίο θα διεξαχθεί ο αποψινός αγώνας έχει καταστεί casus belli, χώρια που τείνει κιόλας να θυμίζει την υπόθεση της σολομώντειας λύσης: ενώ λοιπόν οι οπαδοί της Ιντερ το αποκαλούν Giuzeppe Meazza, εκείνοι της Μίλαν, που το μοιράζεται με τη συμπολίτισσα και αιώνια αντίπαλό της στο περιλάλητο derby de la Madonnina, προτιμούν την ονομασία San Siro. Ο λόγος; Ο θρυλικός Τζιουζέπε Μεάτσα ναι μεν πέρασε και από τις δυο ομάδες, αλλά ενώ στους Nerrazzurri έμεινε 17 χρόνια, η θητεία του στους Rossoneri διήρκεσε μόλις μια διετία…

Η αναμονή του Ολυμπιακού πάλι διαρκεί εδώ και 59 χρόνια και τούτου δοθέντος η αποψινή αναμέτρηση μοιάζει με την επιστροφή του Οδυσσέα στην Ιθάκη και – για να μην παρεκκλίνω από την αναφορά μου στον πρόλογο – μονάχα ο Σάββας Θεοδωρίδης μπορεί να παίξει τον ρόλο του Αργου, που έπειτα από είκοσι χρόνια καρτερίας μύρισε και αναγνώρισε το αφεντικό του!

Η Μίλαν, λοιπόν, συνδέεται άρρηκτα με την ευρωπαϊκή ιστορία του Ολυμπιακού, καθώς υπήρξε η πρώτη ομάδα που βρέθηκε απέναντί του στις 13 Σεπτεμβρίου του 1959 και μάλιστα σε μια ετεροχρονισμένη πρεμιέρα:  κανονικά οι Πειραιώτες θα έπαιζαν την προηγούμενη σεζόν, αλλά αποσύρθηκαν αρνούμενοι (λόγω της έντασης ανάμεσα στις δυο χώρες) να αντιμετωπίσουν την τουρκική Μπεσίκτας, ενώ η UEFA δεν έκανε δεκτή τη διπλωματική λύση της διεξαγωγής των αγώνων στο ουδέτερο έδαφος του Βελιγραδίου.

Το ματς υπό το βλέμμα 21.000 θεατών άρχισε στις τεσσερισήμισι το μεσημέρι, επειδή τότε το Στάδιο Γεώργιος Καραϊσκάκης δεν διέθετε προβολείς, ενώ πριν από τη σέντρα από τα μεγάφωνα παίχθηκε 32 φορές ο ύμνος του Ολυμπιακού στον οποίο το 2-2 άφησε μια πικρή γεύση και προανήγγειλε τον επιγενόμενο αποκλεισμό, καθώς στη ρεβάνς στο San Siro η Μίλαν επιβλήθηκε με 3-1.

«Οι Ιταλοί στάθηκαν τυχεροί και στα δυο γκολ. Επρεπε να νικήσουμε με 2-0» είχε δηλώσει τότε ο Σάββας Θεοδωρίδης, ο οποίος υπερασπιζόταν την εστία του Ολυμπιακού και είδε τον μεγάλο Βραζιλιάνο Ζοζέ Αλταφίνι να την παραβιάζει δυο φορές, ισοφαρίζοντας τα γκολ που είχαν πετύχει νωρίτερα ο Κώστας Παπάζογλου και ο Ηλίας Υφαντής.

Στον πάγκο του Ολυμπιακού καθόταν ένας Ιταλός, ο Μπρούνο Βάλε, ενώ την ενδεκάδα απάρτιζαν ο Θεοδωρίδης, ο Ρωσσίδης, ο Κίνλεϊ-Σούλης, ο Στεφανάκος, ο Πολυχρονίου, ο Κοτρίδης, ο Κ. Παπάζογλου, ο Σιδέρης, ο Υφαντής, ο Μπέμπης και ο Ψύχος. Στην αντίπερα όχθη η Μίλαν μόστραρε τότε τον (πατέρα του Πάολο) Τσέζαρε Μαλντίνι, τον Ουρουγουανό Σκιαφίνο (ο οποίος υπήρξε ο φυσικός αυτουργός του περιβόητου Maracanazo στον τελικό του Μουντιάλ του ’50), τον Σουηδό Λίντχολμ, τον Αργεντινό Γκρίλο, τον Ντανόβα (που σκόραρε και τα τρία γκολ στον επαναληπτικό αγώνα) και τον Αλταφίνι.

Από τα ρεπορτάζ των εφημερίδων της εποχής προκύπτουν κάμποσα ενδιαφέροντα γεγονότα που συνέβησαν στο περιθώριο του ματς, με αποκορύφωμα την επίθεση αγάπης και υποστήριξης την οποία δέχθηκαν οι Πειραιώτες από τον… Παναθηναϊκό!

Το πρωί της ημέρας του αγώνα ο Κώστα Λινοξυλάκης, ο Γιάννης Νεμπίδης και ο Σωτήρης Αγγελόπουλος  εμφανίστηκαν εποχούμενοι σε… βέσπες στο ξενοδοχείο όπου είχε καταλύσει ο Ολυμπιακός, προσέφεραν μια ανθοδέσμη στον αρχηγό Ηλία Ρωσσίδη, έβγαλαν φωτογραφίες και ευχήθηκαν τα δέοντα!

Για τους επτάκις πρωταθλητές Ευρώπης η Ελλάδα είναι συνάμα καλή νεράιδα και κακιά μάγισσα! Τούτο το οξύμωρο σχήμα εξηγείται διότι και τις πέντε φορές που ήλθαν εδώ έφυγαν με την ουρά στα σκέλια, αλλά στον αντίποδα έχουν εμπλουτίσει το πόθεν έσχες τους με τρία ευρωπαϊκά τρόπαια!

Επί ελληνικού εδάφους η Μίλαν έχει να επιδείξει μια ήττα (από την ΑΕΚ στις 21 Νοεμβρίου 2006 με τη… φωτοβολίδα του Ζούλιο Σέζαρ) και τέσσερις ισοπαλίες: το 2-2 με τον Ολυμπιακό τη σεζόν 1959-60, το 2-2 με τον ΠΑΟΚ τη σεζόν 1973-74 και τα δυο 0-0 με την ΑΕΚ τις περιόδους 1994-95 και 2017-18.

Αυτή είναι η σκοτεινή πλευρά του φεγγαριού, αλλά στον αντίποδα υπάρχει η φωτεινή, η ολόλαμπρη, την οποία η Μίλαν είδε για πρώτη φορά στις 16 Μαΐου του 1973 στο Καυτανζόγλειο, όπου με το γκολ του Λουτσιάνο Καρούτζι νίκησε τη Λιντς με 1-0 και εκείνο το βράδυ ο μεγάλος Τζιάνι Ριβέρα σήκωσε το Κύπελλο Κυπελλούχων στον σαλονικιώτικο ουρανό.

Η επόμενη πράξη ανέβηκε στη σκηνή του ΟΑΚΑ στις 18 Μαΐου του 1994, όταν οι Λομβαρδοί βρήκαν μπόσικη την Μπαρτσελόνα του συχωρεμένου Γιόχαν Κρόιφ και την έκαναν να βλέπει κόκκινες και μαύρες πεταλούδες: δυο γκολ πέτυχε ο  Ντανιέλε Μασάρο, ένα ο Ντέγιαν Σαβίτσεβιτς και ένα ο Μαρσέλ Ντεσαγί, το κοντέρ έγραψε 4-0 και ο θρίαμβος απεικονίσθηκε με τον αρχηγό Μάουρο Τασότι να παίρνει στα χέρια του το τρόπαιο.

Το καλό για τους Rossoneri τρίτωσε στις 23 Μαΐου του 2007, πάλι στο ΟΑΚΑ, όπου αυτή τη φορά ήταν η σειρά του Πάολο Μαλντίνι να σηκώσει την κούπα του Champions League, μετά τη νίκη με 2-1 επί της Λίβερπουλ, με τα δυο γκολ του Πίπο Ινζάγκι.

Το ρεπορτάζ του Ολυμπιακού για την αποψινή αναμέτρηση, στις σελίδες 24-25.