Η «Ιστορία της Βιολογίας» του Μισέλ Μοράνζ (εκδ. Utopia, μτφ. Λαοκρατία Λάκκα, 2017) είναι ένα βιβλίο για το οποίο γνωρίζεις εκ των προτέρων ότι κάποια στιγμή θα διαβάσεις το κεφάλαιο για τον Δαρβίνο (όντως, στις σελ. 329-345) και τις πρώτες απόπειρες για τη δομή του DNA (πρώτο κεφάλαιο για τον 20ό αιώνα). Η ανάγνωσή του, ωστόσο, κρύβει περισσότερες εκπλήξεις απ’ όσες αναμένει ο αναγνώστης, ακόμη και ο φοιτητής της Ιατρικής ή της Βιολογίας (παρεμπιπτόντως, το βιβλίο διδάσκεται στα Τμήματα Βιολογίας και Ιστορίας & Φιλοσοφίας της Επιστήμης του Καποδιστριακού Πανεπιστημίου, και στο Τμήμα Βιοχημείας & Βιοτεχνολογίας του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας). Στη σελ. 478, για παράδειγμα, διαβάζει ότι για τον Κωνσταντίνο Λειβαδίτη (1874-1953) από το Γαλάτσι της Ρουμανίας, η συμβολή του οποίου «στη διαλεύκανση της επιδημιολογίας της πολιομελίτιδας υπήρξε καταλυτική». Και στη σελ. 623 διαβάζει πώς η ιδεολογία – ο μαρξισμός, εν προκειμένω – μπορεί να διαστρεβλώσει ακόμη και τις βασικές αρχές της γενετικής, όπως απέδειξε ο διαβόητος Λισένκο με τη στήριξη του Στάλιν (συμπληρωματικό ανάγνωσμα εδώ μπορεί να είναι το «Perversion of knowledge – Τhe true story of Soviet Science» του Vadim J. Birstein, Westview Press, 2001). Το βιβλίο του Μοράνζ, καθηγητή Βιολογίας στην Ecole Normale Superieure και στο Πανεπιστήμιο Pierre et Marie Curie, είναι μια ενιαία αφήγηση, από τις ελάχιστες του είδους, για την εξέλιξη της Βιολογίας ως επιστήμης. Από τα προδρομικά ίχνη στον Αριστοτέλη ώς τα επιτεύγματα του 21ου αιώνα. Μια ιστορία των επιστημών της ζωής και των ιδεών. Με έναν τρόπο, η ιστορία της ζωής μας.