Στην εποχή της high definition και της 4K, η εικόνα που μεταδίδεται από τα περιφερειακά γήπεδα της Ελλάδας στην κορυφαία κατηγορία του πρωταθλήματος, τη Σούπερ Λίγκα, μοιάζει με εκείνη τη χιονισμένη και γεμάτη εικόνα της παλιάς ΥΕΝΕΔ.

Οι εξέδρες μοιάζουν με χαμόγελο ανθρώπου που του έχουν απομείνει δυο-τρία δόντια.

Ομάδες ανταγωνιστικές, όπως ο Αστέρας Τρίπολης, ο ΠΑΣ, η Λάρισα, η Ξάνθη, οι οποίες εκπροσωπούν μεγάλες περιφέρειες της χώρας, αδυνατούν να προσελκύσουν φιλάθλους.

Ενα βασικό εμπόδιο αποτελεί η νοοτροπία του Ελληνα που έχει ταυτίσει την υποστήριξη μιας ομάδας με τις επιτυχίες της.

Πάνω απ’ όλα το ποδόσφαιρο είναι μια εκδήλωση, ένα θέαμα, και εντάσσεται στην κουλτούρα του κάθε λαού. Είναι ισάξιο με μια καλή ταινία στον κινηματογράφο, με μια σπουδαία θεατρική παράσταση.

Την εποχή που η Λάρισα έκανε πρωταθλητισμό, το Αλκαζάρ ήταν ασφυκτικά γεμάτο. Ο κόσμος γέμιζε το γήπεδο όχι γιατί αγαπούσε την ομάδα του, αλλά γιατί δεν ήθελε να χάσει το ραντεβού με την ιστορική στιγμή. Δεν ενέτασσε το ποδόσφαιρο στο καλάθι με τα θεάματα, αλλά στην τάση της μόδας της εποχής.

Στην Αγγλία, μικρά γήπεδα με ξύλινες εξέδρες που φιλοξενούν άσημες ομάδες γεμίζουν κάθε Σαββατοκύριακο από κόσμο που διψάει να δει την μπάλα να κυλά στο χορτάρι. Ενας κόσμος που αγαπάει το ποδόσφαιρο ως άθλημα και όχι ως επίδειξη ισχύος.

Στην Ισπανία η κουλτούρα είναι διαφορετική. Οι σύλλογοι, ωστόσο, έχουν κάνει τεράστιες προσπάθειες ώστε να προσελκύσουν τους νέους κυρίως, τους οποίους δεν τους βλέπουν ως πελάτες αλλά ως συνοδοιπόρους. Και τους το δείχνουν με πρωτοβουλίες και δράσεις που έχουν ως πυρήνα το ποδόσφαιρο, αλλά η ακτίνα τους φτάνει και σε κοινωνικά δρώμενα.

Οι ελληνικοί σύλλογοι της περιφέρειας πρέπει να δραστηριοποιηθούν, να αλλάξουν πολιτική, να προσελκύσουν τους νέους, ακόμα και προσφέροντάς τους δωρεάν είσοδο σε κάποιους αγώνες. Οι σύλλογοι πρέπει να μετατραπούν σε φάρους και η αγάπη γι’ αυτούς να αποσυνδεθεί από τις αγωνιστικές τους επιτυχίες.