Η δολοφονία του Ζακ Κωστόπουλου που ΔΕΝ ήταν κλέφτης, που ΔΕΝ κρατούσε μαχαίρι και που ΔΕΝ απείλησε κανέναν (τρία βίντεο ξεδιπλώνουν την πάσα αλήθεια), ήταν ο πάτος του πηγαδιού για τη συντριπτική πλειοψηφία καλλιτεχνών και (ψιλο)διανοουμένων. Ειδικά ορισμένων οι οποίοι μετακινήθηκαν από την Αριστερά στη «λοξώς Αριστερά κι όπου σε βγάλει ο δρόμος».

Μούγγα όλοι τους. Τι ανθρώπινα δικαιώματα, τι δικαιοσύνη, τι παπαριές μου λες εσύ τώρα. Κιχ δεν έβγαλαν, τσιμουδιά, μόκο. Συγγραφείς, σκηνοθέτες, συνθέτες, ηθοποιοί, τραγουδιστές, όλες ένα μάτσο βιόλες εύοσμες και ανθηρές. Οι opinion makers μετατράπηκαν σε opinion shitters (δικός μου ο χαρακτηρισμός μην τον ψάχνετε). Γύρω τους έπεφταν κορμιά κι εκείνοι πόσταραν αμπελοφιλοσοφίες του κώλου.

Βλέπεις, δεν είναι πολλά τα λεφτά Αρη – όχι πλέον. Είναι λίγα, μετρημένα και δεν φτάνουν για όλους. Αν πάρουμε θέση, χάνουμε τον θεατή/ ακροατή/ αναγνώστη, συνεπώς πώς να πούμε τα πράγματα με τ’ όνομά τους; Πώς να μιλήσουμε καθαρά και ξάστερα; Πώς να καταδικάσουμε νέτα σκέτα χωρίς υπονοούμενα και αστερίσκους στον δημόσιο λόγο μας;

Το γεγονός πως όποιος λέει «καλά του κάνανε» όταν λιντσάρεται ένας άνθρωπος – αθώος ή ένοχος αδιάφορο – είναι σκατόψυχος, ποσώς τους απασχολεί. Χρήμα ευφραίνει καρδίας και δεν είμαστε τώρα για να το βλέπουμε να γλιστράει μέσα απ’ τα χέρια μας. Τα έχουμε καλά με όλους, κρατάμε με όλους ισορροπίες, δεν πατάμε τον κάλο του ρατσιστή και του φασίστα, του ομοφοβικού που δεν είναι ρατσιστής αλλά… Δεν είναι φασίστας αλλά… Δεν είναι ομοφοβικός αλλά…

Για να μην πιάσουμε και την πορεία στο Σύνταγμα, διότι εκεί πλέον μιλάμε για ΤΗ συμμετοχή σας. Μην πάρω κόσμο στον λαιμό μου, όμως εγώ τουλάχιστον μόνο τον σκηνοθέτη Βαγγέλη Θεοδωρόπουλο ξεχώρισα από μακριά λόγω ύψους. Αλλους δεν είδα, μπορεί να κάνω λάθος. Ημασταν πάνω από 3.000 άτομα, ίσως μου ξέφυγε ένας δηλαδή, άντε δυο μάξιμουμ.

Πάμε άλλη μια μήπως και καταλάβετε έστω κατόπιν εορτής πόσο σημαντική, πόσο κεφαλαιώδης για τα ανθρώπινα δικαιώματα είναι η δολοφονία του Ζακ Κωστόπουλου.

– Τον αποκάλεσαν «μαχαιροβγάλτη»: ούτε ένα αποτύπωμά του δεν βρέθηκε στο μαχαίρι. Αντίθετα, κάποιοι άλλοι όνομα και μη χωριό το κρατούσαν, βλέπε βίντεο αν δεν πιστεύεις.

– Τον αποκάλεσαν «ληστή»: δεν απείλησε κανέναν, βλέπε βίντεο αν δεν πιστεύεις.

– Τον αποκάλεσαν «κλέφτη»: 99% δεν μπήκε για να κλέψει, αλλά για να προστατευτεί από κάποιον καβγά.

– Βάφτισαν τον τρόμο ενός ανυπεράσπιστου ανθρώπου «επικίνδυνο αμόκ», βίντεο παιδιά, βίντεο. Το θύμα είναι εμφανώς ταραγμένο, ζητάει βοήθεια, φωνάζει, παρακαλάει για βοήθεια, η εικόνα μιλάει από μόνη της.

(Α και για όποιον δεν κατάλαβε, δεν λιντσάρουμε ούτε ληστές ούτε κλέφτες. Γενικώς δεν λιντσάρουμε κανέναν, αν δεν μας κάνει πολύ κόπο)

Υπάρχει κι ο αντίλογος. Δικαίωμα του καθενός να παίρνει θέση ή να μην παίρνει θέση. Δικαίωμά του να τοποθετηθεί ή να μείνει ουδέτερος. Δικαίωμά τους, αλλά και δικό μας δικαίωμα να τους κρίνουμε για τη στάση τους, χίλια συγγνώμη.

Οταν με τα χίλια ζόρια και τις χίλιες υποχωρήσεις βρήκατε επιτέλους κεντρικό τραπεζάκι στην Ταβέρνα των Εκλεκτών, κρίμα να σηκωθείτε απ’ την καρέκλα και να το χάσετε. Αγνοήστε τα τέρατα και τα σημεία δίπλα σας και βάλτε στη μέση μια τσιροσαλάτα να τσιμπάει η παρέα.