Ο Αλέξης Τσίπρας γήτεψε τα πλήθη ασκούμενος στην υψηλή τέχνη του ψέματος. Θυμάστε. Θα έπαιζαν τα νταούλια, θα άλλαζε την Ευρώπη, θα έδιωχνε τους δανειστές, το λεφτόδεντρο θα γεννούσε χρήμα για τις συντάξεις, θα πάτασσε την ανεργία, θα είχαν όλοι δουλειά και συλλογικές συμβάσεις, ο κατώτερος μισθός θα άρχιζε από τα 751 ευρώ και, μια που ο Πρωθυπουργός θα έσκιζε τα Μνημόνια και από πάνω θα πάτασσε και τον νε(ο)ποτισμό, όπως κατά λέξιν έλεγε, η ψήφος στον ΣΥΡΙΖΑ θα άνοιγε τον παράδεισο.

Για να ανοίξει ο παράδεισος, βεβαίως, χρειάζονταν ορισμένα συνθήματα. Εξαιρετικά δημοφιλής ήταν η καμπάνια που υποσχόταν σεισάχθεια σε όσους χρωστούσαν στις τράπεζες. Δεν γινόταν να μην ήξερε ο Τσίπρας ότι αυτό δεν μπορούσε να γίνει, με τις τράπεζες βουτηγμένες ώς τον λαιμό σε τοξικά δάνεια. Ωστόσο, οι οπαδοί του κορυβαντιούσαν: «Κανένα σπίτι σε χέρια τραπεζίτη».

Υστερα, έγιναν οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ κυβέρνηση, ο Τσίπρας ανέθεσε τα οικονομικά στο asset του, τον Βαρουφάκη και, πολύ γρήγορα, έπειτα κι από ένα διχαστικό και χωρίς νόημα, όπως αποδείχτηκε, δημοψήφισμα, γλιτώσαμε στο τσακ από τον γκρεμό, έχοντας φάει στο κεφάλι capital controls, ακόμα ένα Μνημόνιο, έχοντας εκχωρήσει την κρατική περιουσία ως εγγύηση στο Υπερταμείο, με μια οικονομία να σέρνεται, στηριγμένη σε ό,τι απέμεινε από την υπερφορολογούμενη μεσαία τάξη.

Και περνούν τα χρόνια κι έρχεται η προεκλογική περίοδος στην οποία ήδη έχουμε μπει. Και την ώρα που οι τράπεζες, απαξιωμένες, έχουν αφεθεί στα χέρια του Φλαμπουράρη (δηλαδή του ίδιου του Τσίπρα) και στην καινούργια ιαχή, ότι τις επιβουλεύονται οι κερδοσκόποι, η κυβέρνηση ψάχνει τρόπους να πάει στις εκλογές χωρίς να συντριβεί.

Και τι βρίσκει; Παροχές. Μια έγινε πρωτοσέλιδο στην «Αυγή»: «11 προγράμματα για 88.500 ανέργους». Υποτίθεται ότι πρόκειται για «ενίσχυση της εργασίας, στήριξη στη γνώση» αλλά στην ουσία είναι το γνωστό, πατροπαράδοτο, καθαρό ρουσφέτι που στόχο έχει τον εκμαυλισμό και την εξαγορά της ψήφου και της συνείδησης νέων που βλέπουν μπροστά τους το τείχος του κοινωνικού αποκλεισμού σε μια χώρα η οποία ζει φορολογώντας τα κορόιδα που ακόμα παράγουν πλούτο για να μοιράσει επιδόματα.

Η εξαγγελία για νέες θέσεις εργασίας στον ευρύτερο δημόσιο τομέα, σήμερα, σε μια οικονομία που είναι εκτός προγραμμάτων χρηματοδότησης αλλά και εκτός των αγορών. Κι όλο που έχει στη διάθεσή της είναι ένα μαξιλάρι, το οποίο αντί να λειτουργήσει ως εγγύηση επενδυτικής ασφάλειας, το τινάζει στον αέρα για να καβαντζάρει τις δύσκολες αναμετρήσεις που έρχονται. Το μαξιλάρι εγγυάται για τις τράπεζες, το μαξιλάρι καλύπτει τα ρουσφέτια – μεταξύ των οποίων και οι παροχές με τη μορφή αναδρομικών σε διάφορες όχι και πολύ ευπαθείς πλέον κοινωνικές ομάδες. Μια νέα εκδοχή του 2015 ήδη έχει εγκαθιδρυθεί, η χώρα απειλείται εκ νέου με εκτροχιασμό. Ωρα είναι ξανακούσουμε το σύνθημα «Κανένα σπίτι στα χέρια τραπεζίτη», να χαρεί κι ο διωκόμενος για την επιμονή στους παλιούς ρυθμούς Λαφαζάνης.

Κι η χώρα βυθίζεται ακόμα μια φορά – με τον κίνδυνο μιας νέας χρεοκοπίας να έρχεται ακόμα πιο κοντά. Αλλά η ορχήστρα στον Τιτανικό του κρατισμού συνεχίζει να παίζει.