Ο Δημήτρης Λιάκος αρνήθηκε να αναλάβει το βαρύ φορτίο. Προφάσεις και δικαιολογίες βρήκε μάλλον εύκολα – είναι οι επενδύσεις και όλα τα άλλα που έχει φορτωθεί και δεν έχει χρόνο για να ασχοληθεί και με τις τράπεζες. Αλλωστε, έναν μήνα νωρίτερα, με πρεσάρισμα και εκκλήσεις προσωπικά από τον Τσίπρα είχε αποδεχθεί να παραμείνει στο νέο κυβερνητικό σχήμα. Ο Γιάννης Δραγασάκης είχε αποφασίσει να ξεφορτωθεί τις τράπεζες ήδη από τον περασμένο Μάρτιο, αντιλαμβανόμενος προφανώς όσα θα ακολουθούσαν. Τρίτη αξιόπιστη λύση – αξιόπιστη υπό το πρίσμα της σχέσης απολύτου εμπιστοσύνης από τους ενοίκους του Μαξίμου – δεν βρέθηκε. Κάπως έτσι, η εποπτεία του χρηματοπιστωτικού συστήματος πέρασε στις αρμοδιότητες του Αλέκου Φλαμπουράρη. Μία εβδομάδα πριν από το χρηματιστηριακό κραχ.

Ο ίδιος έχει πλήρη επίγνωση ότι αποτέλεσε λύση ανάγκης για την «καυτή πατάτα» που δεν ήθελαν οι άλλοι. Δεν είναι βέβαιο ότι η εξέλιξη δεν θα δοκιμάσει τις σχέσεις στο ρετιρέ της συριζαϊκής εξουσίας, αλλά για τον ίδιο προέχει η προστασία και κάλυψη του Τσίπρα. Αν η θέση του πολιτικού επόπτη των τραπεζών παρέμενε ακέφαλη, το πρόβλημα θα αντανακλούσε πρώτα απ’ όλους στον Πρωθυπουργό – με παρενέργειες εντός κι εκτός συνόρων. Μπορεί τις πρώτες πυροσβεστικές παρεμβάσεις για να εκτονωθεί η βαριά ατμόσφαιρα που προκάλεσε η «μαύρη Τετάρτη» να έγιναν από τον Δραγασάκη και τον Τσακαλώτο, αλλά το χθεσινό τηλεφώνημα του Φλαμπουράρη στον Γιάννη Στουρνάρα δείχνει πως ο «παππούς» αποφάσισε να χορέψει, αφού μπήκε στον χορό. Το φιλικό κλίμα δε, στην επαφή με τον Στουρνάρα ίσως αποτελεί την αφετηρία για να ανοίξει εκ νέου ένας δίαυλος ανάμεσα στο Μαξίμου με τη διοίκηση της Τραπέζης της Ελλάδος, που είχε σφραγίσει ο Δραγασάκης. Τα επόμενα βήματα οδηγούν τον Φλαμπουράρη στην Ενωση Ελληνικών Τραπεζών και το Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας, για να ακολουθήσει και η κατ’ ιδίαν συνάντηση με τον κορυφαίο τραπεζίτη της χώρας. Κάπου εκεί θα έχει ολοκληρωθεί και ο κύκλος της ενημέρωσης για τις νέες αρμοδιότητες – για να αρχίσουν τα κύματα της τραπεζικής φουρτούνας να χτυπούν τον 80χρονο υπουργό Επικρατείας.

Στην πραγματικότητα, οι εξελίξεις με τις τράπεζες επαναφέρουν το Μαξίμου και την Κουμουνδούρου μπροστά στο ερώτημα που αντιμετώπισαν με την απότομη ανάληψη της εξουσίας: Και τώρα, τι; Η μνημονιακή περίοδος αποτελούσε τρόπον τινά και μια ασπίδα, ενώ μπροστά στον στόχο της εξόδου από τα δανειακά προγράμματα όλα τα άλλα ζητήματα έδειχναν δευτερεύοντα. Ο «μπον βιβέρ» Φλαμπουράρης γνωρίζει ότι πλέον η κυβέρνηση πρέπει να έχει λύσεις για όλα – και δεν υπάρχει άλλοθι. Ούτε και χρόνος. Ο πόλεμος που έχει ξεκινήσει στους κυβερνητικούς και κομματικούς διαδρόμους μπορεί να κάνει την κατάσταση ακόμη χειρότερη. Ο Παππάς και ο Φίλης «σκοτώνονται» ήδη δημοσίως, ενώ ο Σκουρλέτης και οι 53 περιμένουν με βαρύ οπλισμό τον Τζανακόπουλο στη γωνία. Το νέο σκηνικό προφανώς συνδέεται με την πίεση που δημιουργεί η επόμενη μέρα – η οποία είναι κοντά και δεν τους χωράει όλους.

Ο Φλαμπουράρης έχει μάθει να λειτουργεί ως «γεφυροποιός», προσπαθώντας ήδη από την εποχή της «πατροκτονίας» Αλαβάνου από τον Τσίπρα, να ηρεμήσει πρόσωπα και καταστάσεις, αλλά τι ξέρει από τράπεζες; Οι «ειδικές αποστολές» στο εσωκομματικό, πολιτικό ή επιχειρηματικό πεδίο είναι μια διαφορετική ιστορία σε σχέση με το «τσουνάμι» που θα μπορούσε να προκαλέσει η χρηματοπιστωτική θάλασσα. Η εμπλοκή του, σε έναν ρόλο διαιτητή, σε ντιλ που έβγαλαν τον Πρωθυπουργό και την κυβέρνηση από αδιέξοδα, όπως η συμφωνία Σκλαβενίτη – Μαρινόπουλου και τραπεζών, δεν είναι μια αντίστοιχη περίπτωση, ούτε λειτουργεί a priori ως εχέγγυο. Την ώρα που ο Τσίπρας αναζητεί τρόπους για κλείσει πληγές και να επαναπροσεγγίσει κόσμο στον Βορρά, στα νησιά του Ανατολικού Αιγαίου, στη μεσαία τάξη ή στο Λεκανοπέδιο, οι τράπεζες μπορεί να αποδειχθούν η πιο μεγάλη μαύρη τρύπα – που δεν παίρνει γέφυρες.