Εχουν περάσει χρόνια και ζαμάνια από τότε που ο Φαίδων Ματθαίου μού είχε πει μια κουβέντα η οποία στα αφτιά μου ακουγόταν ως η επιτομή της απλοϊκής σοφίας…
Το πρωτάθλημα, λέει, είναι… πρωτάθλημα!
Αυτή την ατάκα τη θυμάμαι κάθε χρόνο τέτοια εποχή, που, μέρα Σάββατο κιόλας, όλοι οι διακονούντες την πορτοκαλί θεά βάζουμε τα καλά μας και σαν να πηγαίνουμε σε βάφτιση ή σε γάμο, στήνουμε καραούλι στα γήπεδα του μπάσκετ και απολαμβάνουμε την ιερή λειτουργία της πρεμιέρας…
Η ιστορία βεβαίως έχει αλλάξει, το ίδιο και η γεωγραφία του πρωταθλήματος. Μαζί τους φοβάμαι πως έχει αλλάξει και η σημασία του, διότι όσο περνάει ο καιρός, τα απανταχού της ευρωπαϊκής γης εθνικά πρωταθλήματα υποβαθμίζονται θεαματικά…
Το ενδιαφέρον τους διολισθαίνει και σε κάθε περίπτωση είναι ταξικά ετεροβαρές, όπως είχε παραδεχθεί πριν από δύο χρόνια η (εκπρόσωπος του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου) Ντέλια Βελκουλέσκου για τα Μνημόνια!
Τι σημαίνει αυτό; Μα απλούστατα, ότι συμπιέζονται κάτω από τις διαρκώς αυξανόμενες υποχρεώσεις των ομάδων στα Κύπελλα Ευρώπης, με ό,τι αυτό συνεπάγεται στη σημασία που δίνουν στην ντόπια καθημερινότητα από τον Οκτώβριο μέχρι τα μέσα Μαΐου.
Ο Παναθηναϊκός και ο Ολυμπιακός φορούν παρωπίδες και αφιερώνονται ψυχή τε και σώματι στην Ευρωλίγκα, η ΑΕΚ, ο ΠΑΟΚ και ο Προμηθέας ασχολούνται (και) με το Champions League, ενώ οι υπόλοιπες εννέα ομάδες προσπαθούν να μη βράζουν στο ζουμί τους!
Δεδομένου κιόλας ότι τα εγγυημένα συμβόλαια της Ευρωλίγκας καταστρατηγούν το κριτήριο της κατάταξης στα εθνικά πρωταθλήματα, οι λοιποί εταίροι της Basket League (κρύβουν τις… προβοσκίδες τους και) προσπαθούν ν’ αποδείξουν πως δεν είναι ελέφαντες!
Παρ’ όλα αυτά – για να μην παρεκκλίνω κιόλας από το πνεύμα της κουβέντας του Ματθαίου – το πρωτάθλημα είναι… πρωτάθλημα και εάν δεν έχουμε αυτό που αγαπάμε, πρέπει βρε αδερφέ, να αγαπάμε αυτό που έχουμε!