Είναι μεγάλο δυστύχημα που λόγω απόστασης και Brexit δεν ζητήθηκε η ελληνική συνεισφορά στους 840 νεολογισμούς, τους οποίους πέρασε στην ύλη του το Λεξικό της Οξφόρδης. «Κιουμπρικικός» από εδώ και στο εξής είναι ο «σχολαστικά τελειομανής και τεχνικά άρτιος». «Λιντσικό» πάλι είναι ό,τι «χαρακτηρίζει, θυμίζει ή μιμείται τα έργα του Ντέιβιντ Λιντς, ο οποίος ξεχωρίζει για την αντίθεση σουρεαλιστικών ή απειλητικών μοτίβων με το μονότονο και το καθημερινό».
Δηλαδή εμείς είμαστε λιγότερο «λανθιμικοί»; Οπου «λανθιμικοί» οι «πολίτες μιας δυσλειτουργικής κοινωνίας, με έλλειμμα δομών, οι οποίοι στήνουν χορό με άσματα βαλκανικά, ενώ η παγκοσμιοποίηση και οι αγορές τούς βαρούν νταούλια». Οχυρωμένοι μέσα στους τέσσερις τοίχους της αυτοαναφορικότητάς τους, με τις κορνίζες των παλαιών τοτέμ να τους επιτηρούν, ξέχασαν να γίνουν μοντέρνοι. Σαν αιώνιοι φοιτητές που τραγουδάνε τα ντέρτια της Μεταπολίτευσης σε φεστιβάλ κομματικής νεολαίας.
Εκεί όπου άπασα η μεικτή λεξικογράφων θα μπορούσε να διυλίζει επί ώρες τον κώνωπα είναι στον «τσιπρισμό». Πώς να το πούμε εδώ αυτό που εσείς λέτε στη Λατινική Αμερική; Να το πούμε «εκδοχή του εθνικολαϊκισμού, με βασικό στόχο τη διατήρηση της εξουσίας εις βάρος των ιδεολογικών πεποιθήσεων»; Ή «άσκηση της εξουσίας βάσει της λενινιστικής αρχής “ο σκοπός αγιάζει τα μέσα”»; Το πράγμα αρχίζει να περιπλέκεται όταν η λέξη θα παραπέμπει σε άλλες, όπως «καμμενίτιδα», «πολακισμός», «φλαμπουραρίζω» (ασκώ πολιτική σαν να καλαμπουρίζω) και πάει λέγοντας.
Κάθε ορισμός είναι περιορισμός και δεν αφήνει τη φαντασία να αναπτυχθεί. Εδώ ακόμη δεν το είδαμε και το βαφτίσανε «ηθικό πλεονέκτημα» για να κρύψουν τις αμαρτίες κάτω απ’ το χαλί. Πλην όμως δεν είναι ώρα για μεταμοντερνισμούς: αυτή η Αριστερά δεν μπορεί να αναζητά το άλλοθί της στην «αδύνατη επανάσταση» του παρελθόντος ή στα «ονόματα του κομμουνισμού». Χώρια που μέχρι στιγμής δεν έφερε κανένα αποτέλεσμα η μαγική σκέψη που ακούει στο όνομα «καθαρή έξοδος». Οσοι επένδυσαν στον επικείμενο θρίαμβο είδαν τις μετοχές του Χρηματιστηρίου να χάνονται, τον δείκτη να γκρεμίζεται και τη μεγάλη αφήγηση να ραγίζει.
Είναι δυστύχημα για τους λεξικογράφους πέραν της Μάγχης το ότι δεν έχουν ανακαλύψει έναν δίαυλο με το Newspeak της πρώτη φορά Αριστεράς. Εδώ υπάρχει μεγάλο κοίτασμα τεχνογνωσίας για το πώς προσαρμόζεις την πραγματικότητα στις λέξεις και καθόλου το αντίθετο. Αρωγός μάλιστα σ’ αυτό το νέο τοπίο είναι το βαθύ κράτος των social media και τα πάσης φύσεως τρολ που γιγαντώνονται με συμπληρώματα «πολακισμού» (να μια χρήση της λέξης που προαναφέραμε). Παράδειγμα 1: έστω ότι θέλετε να ψελλίσετε την αυτοκριτική σας για μια καταστροφή, όπως οι πυρκαγιές στην Ανατολική Αττική. Δεν λέτε ευθαρσώς «συγγνώμη» ως υπεύθυνος άρχων, αλλά ταμπουρώνεστε πίσω από τις ασύμμετρες απειλές, την καφενόβια συνωμοσιολογία, το Κτηματολόγιο που άργησε μια αιωνιότητα και σαράντα χρόνια, τα «αυθαίρετα του γείτονα». Στην καλύτερη περίπτωση, εξισώνετε την απώλεια της ανθρώπινης ζωής με την καταστροφή που έφεραν τα Μνημόνια των προηγουμένων.
Παράδειγμα 2: έστω ότι θέλετε να δικαιολογήσετε την καθυστέρηση στην κατακύρωση πέντε τηλεοπτικών αδειών. Δεν αναφέρετε τίποτε για τα «αντισυνταγματικά αγκάθια» και τις «παρεμβάσεις του Συμβουλίου της Επικρατείας». Αντιθέτως, δηλώνετε ότι «δεν ήμασταν όλοι της κυβερνητικής πλειοψηφίας το ίδιο αποφασιστικοί» για να πετάξετε και ένα εσωκομματικό καρφί στον Πρόεδρο της Βουλής.
Η αλήθεια είναι ότι αυτή η τεχνογνωσία της στρεψοδικίας, του πολιτικού βολονταρισμού και της εργαλειοποίησης θεσμών και εννοιών υπήρχε από την αρχή. Οι λεξικογράφοι των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ έγιναν αυτό που ήταν. Πώς το είχε πει ο πρώτος τη τάξει; «Είμαστε κάθε λέξη από το Σύνταγμα αυτής της χώρας».