Η μαύρη Τετάρτη που έζησαν οι τράπεζες την περασμένη εβδομάδα έδειξε δυστυχώς πως η κυβέρνηση έχει μαύρα μεσάνυχτα ως προς τη δομή, τη λειτουργία και τις ανάγκες του τραπεζικού συστήματος. Οχι πως δεν γνωρίζει την κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει το σύστημα εξαιτίας και των δικών της χειρισμών – από το λουκέτο το καλοκαίρι του 2015 έως την υπαγωγή του στα πολιτικά και τα κομματικά της παίγνια: η απροθυμία μιας σειράς από κυβερνητικά στελέχη να αναλάβουν την εποπτεία του συστήματος για να καταλήξει τελικά στα χέρια του Αλέκου Φλαμπουράρη μαρτυρά πως πολλοί στην κυβέρνηση βλέπουν τις τράπεζες σαν καυτή πατάτα.
Αυτό δεν σημαίνει όμως πως, κινούμενη σε αυτό το περιβάλλον της ανευθυνοϋπευθυνότητας, η κυβέρνηση δεν υποτίμησε τον κίνδυνο. Επρεπε να γίνει το κραχ για να αντιληφθούν οι κυβερνώντες τι πραγματικά συμβαίνει, ότι το πρόβλημα είναι πολύ μεγαλύτερο απ’ όσο νόμιζαν και πως πάντως δεν λύνεται εάν το κλείσουν στο συρτάρι με την ελπίδα πως θα ξεχαστεί και παραδώσουν το κλειδί στον κύριο Φλαμπουράρη. Δεν λύνεται φυσικά ούτε στήνοντας σκηνικά πολέμου, και μάλιστα διαρκούς πολέμου, με την Τράπεζα της Ελλάδος και τον επικεφαλής της. Αλλά και ούτε κόβοντας κάθε γέφυρα επικοινωνίας με θεσμικούς παράγοντες που, αν μη τι άλλο, δεν λειτουργούν ως μαθητευόμενοι μάγοι.
Στα τρία και πλέον χρόνια που κυβερνούν, οι ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ δεν έκαναν τίποτε για να θωρακίσουν τη χώρα, την οικονομία της, το τραπεζικό της σύστημα. Αντίθετα εξέθεσαν τα πάντα σε ακόμη μεγαλύτερο κίνδυνο.