Η παρακολούθηση από μυστικούς αστυνομικούς με τα κατάλληλα τεχνολογικά μέσα της δραστηριότητας ενός αρχηγού πολιτικού κόμματος (του Παναγιώτη Λαφαζάνη) είναι εκρηκτικά αντίθετη με τη Δικονομία μας και θυμίζει τη μεθοδολογία την οποία χρησιμοποιεί μία ολοκληρωτική (ή φασιστοειδής) κρατική οντότητα.

Και εξηγούμαι: Η Δικονομία μας επιτρέπει την «καταγραφή της δραστηριότητας ενός ατόμου με συσκευές ήχου και εικόνας» μόνο μέσα στο πλαίσιο των άρθρων 253 Α και 253 Β του Κώδικα Ποινικής Δικονομίας και μόνο για πολύ σοβαρές αξιόποινες πράξεις!

Δηλαδή για τα αδικήματα του «οργανωμένου εγκλήματος», της τρομοκρατίας, του βιασμού κατ’ ανηλίκου, της αποπλάνησης ανηλίκου, της πορνογραφίας ανηλίκων κ.λπ.

Και μόνο εφόσον υφίστανται σοβαρές ενδείξεις ενοχής ότι έχουν τελεσθεί τα παραπάνω απεχθή εγκλήματα από κάποιο άτομο και δεν υπάρχει η δυνατότητα να αποδειχθεί κάτι τέτοιο με άλλα  αποδεικτικά μέσα!

Επιπλέον η προκείμενη «παρακολούθηση» της ζωής κάποιων επικίνδυνων ανθρώπων με video ή με άλλα εξελιγμένα τεχνολογικά μέσα μπορεί να γίνεται μόνο με αιτιολογημένο Βούλευμα του αρμοδίου Συμβουλίου (Πλημμελειοδικών ή Εφετών), δηλαδή από ένα συλλογικό όργανο τριών Δικαστών!

Μέσα σε αυτό το αυστηρό πλαίσιο είναι ξεκάθαρο, κατά τη γνώμη μου, ότι δεν είναι επιτρεπτό (ούτε με Εισαγγελική Διάταξη, ούτε με Βούλευμα) να ενεργοποιείται η επαχθής ανακριτική πράξη της «παρακολούθησης» της ζωής ή των ακτιβιστικών  δραστηριοτήτων κάποιων ατόμων (όπως του Παναγιώτη Λαφαζάνη) ,όταν έχουμε να κάνουμε με  πολύ ελαφρότερα πλημμελήματα.

Οπως είναι λ.χ. οι αξιόποινες πράξεις της διατάραξης της κοινής ειρήνης ή της εξύβρισης ή της απειλής, δηλαδή τα εγκλήματα για τα οποία έκαναν την έρευνά τους οι περίφημοι μυστικοί αστυνομικοί της Κρατικής Ασφάλειας όταν ο Παναγιώτης Λαφαζάνης διαμαρτυρόταν για τους πλειστηριασμούς σπιτιών!

Για ποιο λόγο; Γιατί η αποδυνάμωση κάποιων θεμελιωδών δικαιωμάτων χάριν της καταπολέμησης της εγκληματικότητας  όπως είναι το δικαίωμα στον λόγο (λ.χ. το να μιλάω ελεύθερα, χωρίς να παρακολουθούμαι από την Αστυνομία)  μπορεί να γίνεται, μόνο όταν διαπράττονται τα ανωτέρω σοβαρά αδικήματα (και αυτό είναι το νόημα της περίφημης αρχής της αναλογικότητας)!

Διαφορετικά δεν θα διαφέρουμε σε τίποτε από το κλίμα που επικρατούσε στη Χιλή του Πινοτσέτ ή στην Αμερική όταν ο πρώην πρόεδρος Μπους είχε εξουσιοδοτήσει μυστικά το FBI να παρακολουθεί τα τηλέφωνα των Αμερικανών («Spying on ordinary Americans, Nytimes»).

Ομως μένει ένα ακόμη ερώτημα: Αραγε η κυβέρνηση δεν γνώριζε τίποτε για την παρακολούθηση Λαφαζάνη;

Γιατί εάν έβαζα έναν τίτλο σε αυτήν την ύποπτη ιστορία θα ήταν ο εξής  «Η παράνομη παρακολούθηση των πολιτικών αντιπάλων από μία επικίνδυνη κυβέρνηση».

Και αυτό είναι ντροπή για τη χώρα μας!

Ο Γρηγόρης Καλφέλης είναι καθηγητής της Νομικής Σχολής του ΑΠΘ Kalfelis@law.auth.gr