Σημασία δεν έχει τι είναι αυτό που κάνεις αλλά το πώς το κάνεις. Σοφή ρήση που μας πήρε πολλά χρόνια να τη συνειδητοποιήσουμε – αν την έχουμε συνειδητοποιήσει ακόμη καθολικά. Λαός με ευρηματικό και καυστικό χιούμορ στην ατάκα μας αλλά με σοβαροφάνεια στη σκέψη μας, εξακολουθούμε να εντυπωσιαζόμαστε από βαρύγδουπες σπουδές, επαγγελματικούς τίτλους όπου πρέπει να αποκρυπτογραφήσεις μια αράδα αρχικά μήπως και καταλάβεις σε τι ανταποκρίνονται, μικρομέγαλους πολιτικούς με στομφώδη λόγο. Και δεν βλέπουμε ότι, ειδικά στα χρόνια της κρίσης, το μυστικό της επιτυχίας κρύβεται στην αφοσίωση που επενδύεις στη δουλειά σου. Οπως μου είχε πει πριν από χρόνια σε μία συνέντευξη και ο γιος του Ροκ Κέρμπι, του αυστραλού ιδρυτή της Village Roadshow, «λίγες σταγόνες αφοσίωσης μπορεί να έχουν καλύτερα αποτελέσματα από μια δεξαμενή τεχνογνωσίας».

Ετσι λοιπόν, ενώ τα ελληνικά πανεπιστήμια βλέπουν ακόμη με το μικροσκόπιο τις υψηλές θέσεις με τα καλύτερα ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα στον κόσμο, δύο αθηναϊκά μπαρ είναι ανάμεσα στο Top 50 των καλύτερων διεθνώς. Και μάλιστα τριγυρνάνε χρόνια σε αυτήν τη λίστα. Στην έβδομη θέση, ανάμεσα σε μπαρ του Λονδίνου, της Νέας Υόρκης, της Σιγκαπούρης και του Τόκιο φιγουράρει το Clumsies. Το μπαρ της οδού Πραξιτέλους αξιολογήθηκε το καλύτερο στην Ευρώπη έπειτα από τρία λονδρέζικα (το Dandelyan, το American Bar, το Connaught και το Termini). Οι Clumsies, που κάθε άλλο παρά ατζαμήδες (όμως μεταφράζεται στα ελληνικά) αποδεικνύονται, είναι πέντε νέοι άνθρωποι, οι Γεωργόπουλος, Καίσαρης, Κυρίτσης, Μπάκουλης και Τσουνάκας. Τον Βασίλη Κυρίτση τον γνώρισα πριν από λίγα χρόνια σε ένα μικρό ταξίδι γύρω από τη Μεσόγειο, στο πλαίσιο του World Class, του σοβαρότερου διαγωνισμού για τον καλύτερο bartender του κόσμου. Μαμούνι! Οταν εμείς πίναμε, χορεύαμε, ξεσαλώναμε εκείνος παρατηρούσε, δοκίμαζε, σημείωνε, μύριζε. Οπου διέκρινε κάτι που θα μπορούσε να χρησιμοποιήσει ως προστιθέμενη αξία στη δουλειά του, το έπιανε με τη μία. Με χαρά λοιπόν μαθαίνω ότι το τιμ του Clumsies ανοίγει πολύ σύντομα στην Καλαμιώτου ένα μεταμοντέρνο καφενείο για πιο ελληνικές προτάσεις στο φαγητό και το ποτό.

Στην 22η θέση βρίσκουμε το Baba Au Rum της οδού Κλειτίου, το μπαρ όπου (επιτρέψτε μου την αυτοαναφορά) εγώ τουλάχιστον υποδέχθηκα τη μόδα των κοκτέιλ το 2009 και είναι το πρώτο που μπήκε σε αυτήν τη λίστα πριν από πέντε χρόνια. Οπως τότε που πρωτοάνοιξε, ο ιδιοκτήτης του Θάνος Πουρναρούς και το τιμ που είναι σήμερα πίσω από την μπάρα και αποτελούν οι Στεργιόπουλος, Γαρτζολάκης, Παπακωνσταντίνου και Τσιαβλής εξακολουθούν με προσήλωση να εκπαιδεύουν Αθηναίους και τουρίστες στο fine drinking. Αξίζει να πούμε ότι αυτή η λίστα κατάταξης ψηφίζεται από μία Ακαδημία πεντακοσίων, περίπου, μελών από 57 χώρες.

Ενας fournos στη Νέα Υόρκη

Το είχαμε γράψει σε αυτήν τη στήλη από τον Μάιο. Και να που πριν από λίγες μέρες έγιναν τα εγκαίνια. Ετσι, η Νέα Υόρκη έχει πλέον έναν ελληνικό φούρνο, τον Fournos Theofilos. Παραδοσιακές ελληνικές τυρόπιτες και σπανακόπιτες, αυτοσχεδιασμοί με βασικό υλικό το ελληνικό γιαούρτι, σνακ με γεύση και άρωμα Ελλάδας, ελιές Καλαμών, greek feta, προτάσεις για πρωινό, μεσημεριανό και βραδινό και φρέντο α λα ελληνικά τώρα και στην καρδιά του Μανχάταν.

Αν με ρωτούσαν ποιος έλληνας επιχειρηματίας βρίσκεται πίσω από αυτό το εγχείρημα, νομίζω ότι δεν θα δυσκολευόμουν να μαντέψω. Και είναι βέβαια ο Γιώργος Κορρές, των γνωστών καλλυντικών, που λες και το έχει ως κληρονομικό χάρισμα να ξεστολίζει τα ελληνικά προϊόντα από τα γραφικά πλουμίδια τους και να αναδεικνύει την ουσία της αισθητικής και της αξίας τους.

Στο νέο του επιχειρηματικό εγχείρημα συνεργάζεται με τον Νικόλα Πασχαλάκη που προέρχεται από τον χώρο της τεχνολογίας και το δίδυμο του Nolan, τον σεφ Σωτήρη Κοντιζά και τον Νίκο Πισιώτη.

Νύχτες στα Πετράλωνα

Είναι αυτές οι τελευταίες βραδιές του φθινοπώρου που διατηρούν αμυδρά την ανάμνηση του καλοκαιριού συγχρόνως με μια υπαινικτική υπόσχεση της άνοιξης που θα ξανάρθει. Οι τελευταίες βραδιές που φοράμε ακόμη καλοκαιρινά παπούτσια με ελαφρά πουλοβεράκια από πάνω ή τα πρώτα χειμωνιάτικα με τα πουκαμισάκια τα κοντομάνικα. Αρκετές από αυτές τις βραδιές βρέθηκα πρόσφατα στα Πετράλωνα. Μια περιοχή που πριν από είκοσι χρόνια, περίπου, άρχισε να παίρνει τα πάνω της, στη συνέχεια έμοιαζε ότι έκανε τον κύκλο της και τώρα ξανά προς τη δόξα τραβά. Παντού ξεφυτρώνουν ταβερνεία με τραπέζια στα στενά πεζοδρόμια που σε ταξιδεύουν στο παρελθόν, σε μια Αθήνα που, πλέον, μας την θυμίζουν οι παλιές ταινίες. Αλλά που αν δοκιμάσεις τα φαγητά τους (σε απόλυτα προσιτές τιμές) καταλαβαίνεις ότι έχεις να κάνεις με επιχειρηματίες νέας κοπής. Χωρίς τη βαβούρα του Ψυρή, με έναν κόσμο και νέο και νεανικό – και ως επί το πλείστον καλλιτεχνικό – που μοιάζει να αντιστέκεται στη γενική κατήφεια. Στο Aster, στην Κοσμογωνία, στη Χρύσα, στην Κάπαρη η ζωή είναι ωραία αυτές τις νύχτες στα Πετράλωνα.