«Εκεί που είσαι ήμουνα κι εδώ που είμαι θα ‘ρθεις» λέει μια έκφραση, τη σοφία της οποίας, άθελά τους, υπερθεμάτισαν στους παράλληλους βίους τους, μέσα σε 120 ώρες ο Βίκτωρ Κλωναρίδης και ο Γιάννης Φετφατζίδης…
Ιδού λοιπόν το ανεπιθύμητο και μαρτυρικό επιμύθιο των δυο αγώνων και των συγκεκριμένων φάσεων, στις οποίες αμφότεροι οι ποδοσφαιριστές – και μάλιστα στο ίδιο γήπεδο – ενδύθηκαν τον μανδύα του homme fatal και προσπαθούν να αποδείξουν πως δεν είναι ελέφαντες!
Την Τρίτη το βράδυ, στον αγώνα της ΑΕΚ με την Μπενφίκα, ο Κλωναρίδης ακολούθησε αφενός το ένστικτό του και αφετέρου τη ρέντα του, καθώς είχε ήδη σκοράρει δυο φορές και εκείνη τη στιγμή όχι τον Γιακουμάκη δεν θα έβλεπε, αλλά ούτε καν τον Μέσι και τον Ρονάλντο!
Πέντε βράδια αργότερα, στο ντέρμπι ΑΕΚ – Ολυμπιακός, έμελλε να βρεθεί στη σκοτεινή πλευρά του φεγγαριού ο Φετφατζίδης ο οποίος πάντως δεν μπορεί να κατηγορηθεί για ατομισμό ή επειδή τάχα αποπειράθηκε να παραστήσει τον ήρωα: αφενός είχε μία και μοναδική επιλογή μετά την πάσα που δέχθηκε και αφετέρου έπρεπε να… μπουμπουνίσει το σουτ προτού αδειάσει η άμμος από τον αυλό της κλεψύδρας.
Εν τέλει και οι δυο σταμπαρίστηκαν ως μοιραίοι, αλλά αυτή είναι η… ρουφιάνα η ζωή, που άλλοτε σου χαμογελάει και άλλοτε σου βγάζει κοροϊδευτικά τη γλώσσα!
Στο επόμενο κλικ κάθε τέτοιας φάσης, ο κάθε Ουζουνίδης και ο κάθε Μαρτίνς θα τραβάνε τα μαλλιά τους, ο κάθε οπαδός θα πετάγεται όρθιος για να πανηγυρίσει και στη συνέχεια θα σιχτιρίζει, όσο για τον κάθε Κλωναρίδη και τον κάθε Φετφατζίδη, ελόγου του θα συνειδητοποιεί και συνάμα θα συμβιβάζεται μετά πόνου ψυχής με το αναπόδραστον του πράγματος…
Ολα τα γκολ μπαίνουν και όλα τα γκολ χάνονται και να πώς μέσα σε μια στιγμή κάποιοι καταντάνε από δήμαρχοι, κλητήρες!