Η ποδοσφαιρική οξείδωση που παρατηρείται στα μεγάλα κλαμπ Ρεάλ, Μπαρτσελόνα, Μπάγερν, Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ οφείλεται σε πολλούς παράγοντες. Αλλαγές προπονητών, ποδοσφαιριστών, τραυματισμοί, εσωτερικές ίντριγκες, ατυχίες. Υπάρχει ωστόσο ένας παράγοντας που είναι κοινός για όλους: η υπερκόπωση των παικτών.

Στη λίστα με τους συλλόγους που εκπροσωπήθηκαν με τους περισσότερους παίκτες στο πρόσφατο Μουντιάλ η Ρεάλ Μαδρίτης ήταν δεύτερη με 15 παίκτες. Τρίτη ήταν η Μπαρτσελόνα με 14, ενώ την πέμπτη θέση μοιράζονταν η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ και η Μπάγερν που είχαν από 11 εκπροσώπους στο Παγκόσμιο Κύπελλο.

Πολλοί απ’ αυτούς τους παίκτες ξεκουράστηκαν ελάχιστα. Αλλοι γιατί δεν ήθελαν να μείνουν πίσω στην προετοιμασία των ομάδων τους, άλλοι από ανασφάλεια ότι θα χάσουν τη θέση τους και επέστρεψαν νωρίτερα και οι περισσότεροι γιατί τους πίεζαν οι ημερομηνίες των υποχρεώσεων.

Σαν στημένες λεμονόκουπες και υπό το βάρος του ονόματος των μεγάλων συλλόγων που εκπροσωπούν, αλλά και της δικής τους φήμης, προσπαθούν να διατηρήσουν σε υψηλά επίπεδα την ανταγωνιστικότητά τους. Μπορούν να τα καταφέρουν; Εδώ μπαίνουν οι υπόλοιπες παράμετροι.

Το ζητούμενο, όπως το έθεσε και ο Γιούργκεν Κλοπ, είναι η ξεκούραση των ποδοσφαιριστών. Πώς όμως μπορεί να επιτευχθεί κάτι τέτοιο όταν υπάρχουν διοργανώσεις όπως το Nations League, που στην ουσία είναι ένα φιλικό τουρνουά με γυαλιστερό περιτύλιγμα;

Τη στιγμή που έχουν πάρει τα πρωταθλήματα φωτιά και τα ευρωπαϊκά Κύπελλα φτάνουν στο μέσον της διαδρομής τους στους ομίλους, έρχεται το Nations League για να πάρει τους παίκτες και ένας Θεός ξέρει σε τι κατάσταση θα τους επιστρέψει.  Ενας ποδοσφαιρικός φιντεϊσμός από πλευράς διεθνών ομοσπονδιών, οι οποίες θα έπρεπε να είναι αυτές που θα ηγούνταν της προσπάθειας να μην επιβαρύνονται υπερβολικά οι αθλητές.

Το Nations League αποτελεί την επιτομή του ποδοσφαιρικού μπουρλέσκ που μοναδικό στόχο έχει την προσέλκυση χρημάτων στα ταμεία της UEFA, η οποία αδιαφορεί επιδεικτικά για την κούραση των ποδοσφαιριστών.