Το παλικάρι είναι, επαγγέλλεται τουλάχιστον τον δικηγόρο. Μια φήμη τον θέλει να έχει κάνει πρακτική άσκηση στο δικηγορικό γραφείο του συζύγου της επιθεωρήτριας Δημόσιας Διοίκησης Μ. Παπασπύρου, αλλά η ίδια το διαψεύδει (λογικό…). Αντιγράφω από το Wikipedia το σύνολο σχεδόν του βιογραφικού του, για να ξέρουμε με ποιον έχουμε να κάνουμε: «Γεννήθηκε το 1982 στην Αθήνα. Το 2005 παρέλαβε από τον Τάσο Κορωνάκη τη σκυτάλη του γραμματέα της Νεολαίας Συνασπισμού, θέση την οποία κράτησε μέχρι το 2010. Επίσης, ήταν νομικός σύμβουλος του Αλέξη Τσίπρα κατά το διάστημα που αυτός ήταν Αρχηγός της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης (Μάιος 2012 – Δεκέμβριος 2014). Από το 2015 διατέλεσε διευθυντής του πολιτικού γραφείου του πρωθυπουργού και γενικός γραμματέας του πρωθυπουργικού γραφείου. Την 5η Νοεμβρίου του 2016 διορίστηκε υπουργός Επικρατείας και Κυβερνητικός Εκπρόσωπος όπου και παραμένει».

Το παλικάρι ονομάζεται Δημήτρης Τζανακόπουλος και η αμετροέπειά του είναι μεγαλύτερη από το μπόι του. Η δε αλαζονεία του υπερβαίνει ακόμη και την καλώς εννοούμενη (αν υπάρχει τέτοιου είδους αλαζονεία) που μπορεί να διακατέχει κάποιον νεαρό ο οποίος σε αυτή την ηλικία, των 36 ετών, βρίσκεται με ένα τόσο σημαντικό αξίωμα.

Αντιγράφω από το Wikipedia τις σπουδές του: Είναι απόφοιτος της Γερμανικής Σχολής Αθηνών και πτυχιούχος της Νομικής Σχολής Αθηνών, κάτοχος Μεταπτυχιακού Διπλώματος της ίδιας Σχολής και υποψήφιος Διδάκτορας του Πανεπιστημίου του Λονδίνου. Τελεία. Παύλα. Ετερον ουδέν.

Αυτός λοιπόν ο τύπος αγενώς και στα όρια της προσβλητικής συμπεριφοράς, επιτέθηκε χθες στον διοικητή της Τραπέζης της Ελλάδος Γιάννη Στουρνάρα, επειδή ο Στουρνάρας αποφεύγει δημοσίως να παρέμβει για το κλίμα που έχει διαμορφωθεί στις τράπεζες. Οπως και προ ημερών είχα αναφέρει, ο διοικητής της ΤτΕ έχει πολύ συγκεκριμένους λόγους που αποφεύγει να το κάνει και μάλιστα τους είχε εξηγήσει στον Φλαμπουράρη, όταν συνομίλησε μαζί του, και ο άλλος αναγνώρισε το δίκιο της στάσης του.

Θες τώρα γιατί ο Φλαμπουράρης είναι κρυψίνους και τα κρατάει για τον εαυτό του, θες γιατί απέφυγε να ενημερώσει τον συγκεκριμένο συνεργάτη του Πρωθυπουργού, η ουσία είναι ότι ο παλίκαρος, με την άγνοια και την αγένεια που χαρακτηρίζει τον δημόσιο λόγο του, επιτέθηκε στον Στουρνάρα, λέγοντας τα ακόλουθα, μεταξύ άλλων, αναξιοπρεπή:

«Θα ήταν ευχής έργο αν και ο κεντρικός τραπεζίτης έπραττε προς την ίδια κατεύθυνση, όμως ο κ. Στουρνάρας πολλές φορές ενώ δεν πρέπει να μιλήσει μιλάει και πολιτικολογεί, ενώ άλλες που πρέπει σιωπά».

Για να δούμε τώρα τι έχει κάνει στη ζωή του ο 62χρονος Στουρνάρας (αντιγράφω και πάλι από το Wikipedia): Σπούδασε στο Οικονομικό Τμήμα του Πανεπιστημίου Αθηνών και συνέχισε τις σπουδές του στο Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης, του οποίου αναγορεύτηκε διδάκτορας Οικονομικής Θεωρίας και Πολιτικής (PhD in Economic Theory and Policy). Εχει διατελέσει ειδικός σύμβουλος στο υπουργείο Εθνικής Οικονομίας από το 1986 ώς το 1989 (με υπουργό πρώτα τον Κώστα Σημίτη και μετά τον Παναγιώτη Ρουμελιώτη), ειδικός σύμβουλος στην Τράπεζα της Ελλάδος (1989-1994), τακτικό μέλος της Οικονομικής και Νομισματικής Επιτροπής της Ευρωπαϊκής Ενωσης (1994-2000), αντιπρόεδρος της Δημόσιας Επιχείρησης Αερίου (ΔΕΠΑ, 1994-1997), πρόεδρος και διευθύνων σύμβουλος της Εμπορικής Τράπεζας (2000-2004). Από το 1989 διδάσκει στο Οικονομικό Τμήμα του Πανεπιστημίου Αθηνών. Είναι επίσης γενικός επιστημονικός διευθυντής του Ιδρύματος Οικονομικών και Βιομηχανικών Ερευνών. Ηταν μέλος της διαπραγματευτικής ομάδας για την είσοδο της Ελλάδας στην Οικονομική και Νομισματική Ενωση (ΟΝΕ), ενώ ανήκε στις επιτροπές διαβουλεύσεων με το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο (ΔΝΤ), την Ευρωπαϊκή Επιτροπή και τον Οργανισμό Οικονομικής Συνεργασίας και Ανάπτυξης (ΟΟΣΑ). Επίσης έχει διατελέσει υπουργός Οικονομικών σε μια κρίσιμη περίοδο για τη χώρα, έχει έναν σκασμό δημοσιεύσεις σε ξένα περιοδικά, έχει γράψει βιβλία, έχει μετάσχει σε πλήθος διεθνών φόρουμ.

Κατά τον αμετροεπή ώς και βαθύτατα αλαζόνα Τζανακόπουλο, αυτός ο Στουρνάρας πρέπει να μιλάει ή να μη μιλάει, σύμφωνα με το τι επιθυμεί η κυβέρνηση. Οποτε δηλαδή, για να το κάνω πιο λαϊκόστροφο στο πνεύμα της εποχής που μισεί την αριστεία και επιβραβεύει το τίποτε και τη μετριότητα, του «βαράνε τα νταούλια». Πώς θα τα βάραγαν (λέμε τώρα…) στη Μέρκελ; Ε, έτσι ακριβώς!

Το χάσαμε το Νομπέλ, πατριώτη

Στο μεταξύ με θλίψη αναγγέλλω ότι χάσαμε ακόμη ένα Νομπέλ πατριώτη, το οποίο ώς έναν βαθμό θα μπορούσε να αντισταθμίσει την (βαριά) απώλεια του Νομπέλ Ειρήνης για το οποίο ήταν φαβορί ο πρόεδρος Τσίπρας (το έλεγε και το συνήθως καλά… πληροφορημένο επ’ αυτών των θεμάτων ΑΠΕ), αλλά και πάλι λειτούργησαν τα ανθελληνικά συστήματα (μασόνοι – καπιταλιστές – σιωνιστές – Νεφελίμ), κάπως έτσι το πήραν ένας Κονγκολέζος και μία Κούρδισσα.

Αυτό που χάσαμε χθες ήταν το Νομπέλ Οικονομίας, το οποίο αυτοδίκαια θα έπρεπε να απονεμηθεί στον Αλέξη Τσίπρα ο οποίος έβγαλε τη χώρα από τα Μνημόνια, έφερε την ανάπτυξη, βελτίωσε τις συνθήκες διαβίωσης των Ελλήνων και μεταμόρφωσε τη χώρα από κόλαση σε παράδεισο. Και πάλι όμως τα διάφορα διεθνή συστήματα, καθώς και η υπόγεια δουλειά που έκανε η ΝουΔού με Κυριάκο και Αδωνη, μας στέρησαν το βραβείο, το οποίο έλαβαν οι Αμερικανοί Ουίλιαμ Νορντχάους και Πολ Ρόμερ. Οι δύο Αμερικανοί τιμήθηκαν λέει με το βραβείο της Σουηδικής Ακαδημίας επειδή ενσωμάτωσαν την κλιματική αλλαγή και την τεχνολογική καινοτομία στη μακροοικονομική ανάλυση – σιγά το πράγμα δηλαδή…

Ολα για την εικόνα

Στην Ελλάδα της συριζάρας πάντως ασχολούμαστε με πιο βατά θέματα. Σύμφωνα ας πούμε με ανακοίνωση της Βουλής, ο Πρόεδρος Βούτσης δέχθηκε επισήμως εκπροσώπους της ΛΟΑΤΚΙ Κοινότητας προκειμένου, λέει, να του επιδώσουν υπόμνημα με το οποίο ζητούν τη συμπαράσταση του Κοινοβουλίου και την ενεργοποίηση όλων των θεσμικών φορέων, ώστε να διερευνηθεί ο ρόλος και να καταλογισθούν ευθύνες φυσικών προσώπων και Αρχών για τον θάνατο του Ζακ Κωστόπουλου!

Οπως αντιλαμβάνεται κανείς, όλα για την εικόνα και το παραμύθι.

Κύριε Βούτση μου, υπάρχει πιθανότητα να μη διερευνηθεί το έγκλημα αυτό σε όλες του τις πτυχές; Εχετε υπόνοιες για το αντίθετο; Εχετε, προφανώς. Αλλιώς προς τι η συνάντηση. Αλλά αυτό, δεν ξέρω αν το έχετε καταλάβει, προσβάλλει ευθέως και τη Δικαιοσύνη, και την Αστυνομία. Χαίρετε.

Εδώ ο κόσμος χάνεται…

Ο κόσμος καίγεται εν Ελλάδι, με τις τράπεζες, το Χρηματιστήριο και την οικονομία στην κόψη του ξυραφιού, αλλά ο υπουργός Τσακαλώτος έχει την πολυτέλεια να μεταβαίνει σε Σιγκαπούρη, Χονγκ Κονγκ, Μπαλί προς αναζήτηση επενδυτών. Το ταξίδι το έχει οργανώσει ο επενδυτικός οίκος Rothschild με τον οποίο ο Πρωθυπουργός Τσίπρας έχει ως γνωστόν αναπτύξει μια προνομιακή σχέση φιλίας και συνεργασίας από εκείνο το ταξίδι τον Γενάρη του 2017 στο Παρίσι οπότε και συναντήθηκε με τον επικεφαλής του ομίλου – έκτοτε τον έχρισε σύμβουλο της κυβέρνησης.

Κακό είναι αυτό; Οχι, κακό δεν είναι. Κάποιον θα έπαιρνε ως σύμβουλο, πήρε τη Rothschild τιμή του και καμάρι του. Αλλά αν κρίνω από τα προηγούμενα που έχει οργανώσει για τον ίδιο τον Τσίπρα και την κυβέρνησή του (Βοστώνη, Νέα Υόρκη) με διαχειριστές κεφαλαίων, τραπεζίτες και ξένα funds, τα αποτελέσματα είναι από πενιχρά έως ανύπαρκτα. Υποτίθεται ότι ο διεθνής τραπεζικός όμιλος Rothschild ανοίγει τις πόρτες των αγορών στην ελληνική κυβέρνηση προκειμένου να προσελκύσει επενδυτές, αλλά ώς τώρα επενδύσεις ακούμε και επενδύσεις δεν βλέπουμε. Και πάει κι ο άλλος Μπαλί, ενώ καταρρέουν οι τράπεζες. Είμαστε σοβαροί τώρα; Διερωτώμαι…

Στο κελί 33…

Δεν ξέρω γιατί, ίσως από μια εσωτερική παρόρμηση της στιγμής, από μια φευγαλέα «έμπνευση», από μια αιφνίδια φώτιση, τη στιγμή που ο συνάδελφός μου Μουρδουκούτας μάς ενημέρωνε στη σύσκεψη για την εισαγγελική παρέμβαση αναφορικά με τη διασπάθιση των κοινοτικών κονδυλίων για τους πρόσφυγες, άρχισα να ψιθυρίζω το «Κελί 33» του Γιώργου Μαργαρίτη:

Στο κελί τριάντα τρία

μ’ είχαν στον Κορυδαλλό.

Είχα μάτια δεκατρία,

ήμουνα παιδί χωρίς μυαλό

μα παιδί χωρίς μυαλό.

Απ’ τα παιδικά μου χρόνια

άφησα τα σχολικά

με κυκλώματα γυρνούσα

μα μετάνιωσα πικρά…

Το οποίο και αφιερώνω, εξαιρετικά, εννοείται…