Kαι ο μήνας σήμερα έχει εννιά, αλλά δεν θα ‘χει για πολύ ακόμη και σε κάθε περίπτωση από την Πέμπτη και πέρα κάθε κατεργάρης πάει στον πάγκο του!  Let the show begin, που τραγουδάει και η Μπόνι Τάιλερ, λοιπόν: ας αρχίσει λοιπόν αυτό το show της Ευρωλίγκας, που από μεθαύριο και κάθε εβδομάδα, ενίοτε δε και δις της εβδομάδας, μέχρι και το βράδυ της 19ης Μαΐου θα καθηλώσει την μπασκετική πιάτσα απανταχού της Ευρώπης! Δεκαέξι ομάδες, ανάμεσά τους και οι δυο μόνιμοι πρεσβευτές του ελληνικού μπάσκετ, στέκονται στους βατήρες και περιμένουν με ανυπομονησία το σύνθημα της εκκίνησης.  Η εκκίνηση είναι κοντά, ο τερματισμός αργεί και ακριβώς σε αυτή τη μακρά διαδρομή των 30 έως 37 αγώνων, τους οποίους θα δώσει κάθε ομάδα, κρύβεται όλο το ζουμί της υπόθεσης στην κορυφαία διασυλλογική διοργάνωση που είναι κιόλας η μοναδική πανευρωπαϊκή σε όλα τα σπορ! Μετεξελίχθηκε σε τέτοια από το 2016 με την εφαρμογή του συστήματος round robin και από τη στιγμή που όλες οι ομάδες αναμετρώνται μεταξύ τους στην κανονική περίοδο, προφανώς αυτή η φόρμουλα απονέμει δικαιοσύνη, παρέχει αξιοπιστία και δεν αφήνει την τύχη (μιας κλήρωσης) να παίξει καθοριστικό ρόλο.

Μαίνεται ο «εμφύλιος»

Την ίδια στιγμή – και επειδή η ευημερία και η γαλήνη στη ζωή δεν αποτελούν μόνιμες καταστάσεις – το ευρωπαϊκό μπάσκετ εξακολουθεί να βρίσκεται στη δίνη του κυκλώνα που προκαλεί ο εμφύλιος πόλεμος: μεσούσης της Ευρωλίγκας η FIBA άνοιξε από πέρυσι τα παράθυρα των εθνικών ομάδων (με λάφυρο την πρόκριση στο Παγκόσμιο Κύπελλo του 2019) και όλα τα ‘χε η Μαριορή, ο (κινέζικος) φερετζές της έλειπε!

Τα παράθυρα παραμένουν ανοιχτά και δυστυχώς θα αναδειχθεί και πάλι το γελοίον του πράγματος, με την ταυτόχρονη διεξαγωγή αγώνων για χάρη των οποίων το φιλοθέαμον κοινό θα εξαναγκασθεί, όπως και πέρυσι, να ξανακάνει ζάπινγκ!

Το καινούργιο έργο ανεβαίνει στη σκηνή από αύριο και έπειτα από επτά μήνες οι τέσσερις survivors θα φτάσουν στη δική τους Ιθάκη, η οποία στην προκειμένη περίσταση λέγεται Βιτόρια: εκεί, στην καρδιά της χώρας των Βάσκων, που συν τοις άλλοις είναι και η φωλιά της Μπασκόνια, θα διεξαχθεί στις 17 και στις 19 Μαΐου το φάιναλ φορ που θα στέψει την πρωταθλήτρια Ευρώπης…

Ερίζουν κάμποσες ομάδες γι’ αυτό το διάδημα, που προς το παρόν κοσμεί σαν κορόνα την πιο γαλαζοαίματη ομάδα του κόσμου: την αποκαλούμενη Βασίλισσα, Ρεάλ Μαδρίτης, η οποία έχει στο παλμαρέ της 13 Κύπελλα Πρωταθλητριών στο ποδόσφαιρο και άλλα 10 στο μπάσκετ, ενώ μέχρι τους τελικούς της Ευρωλίγκας στη Βιτόρια και του Champions League, που μάλιστα θα φιλοξενηθεί στην έδρα της την 1η Ιουνίου, θα απολαμβάνει τη… δικτατορία της στα δυο σπορ!

Ακαρπη πενταετία

Σέρχιο Ράμος εναντίον Φελίπε Ρέγες σημειώσατε Χ και οψόμεθα!

Στις 20 του περασμένου Μαΐου, στο Βελιγράδι, οι Μαδριλένοι αβγάτισαν σε δέκα τα τρόπαιά τους ερήμην ημών: στο 11ο από τα 31 φάιναλ φορ στα οποία η Ελλάδα έλαμψε διά της απουσίας της, οι Καστιγιάνοι άρπαξαν τον τίτλο από την (πρωταθλήτρια του 2017) Φενέρμπαχτσε και μ’ αυτά και μ’ αυτά συμπληρώθηκε κιόλας μια άκαρπη πενταετία που μας κακοφάνηκε κιόλας διότι η μπασκετική ράτσα μας ήταν καλομαθημένη στην ευμάρεια!

Είχε προηγηθεί το χατ τρικ με τον Παναθηναϊκό το 2011 στη Βαρκελώνη και με τον Ολυμπιακό το 2012 στην Κωνσταντινούπολη και το 2013 στο Λονδίνο κι αφού αναγορευθήκαμε κατά σειρά σε Δον, Σουλτάνους και Σερ, ύστερα (για να παραφράσω μια τηλεοπτική διαφήμιση) τη χάσαμε την κούπα, πατριώτη!

Μετά το repeat, ο τρις εστεμμένος Ολυμπιακός υπήρξε φιναλίστ το 2015 και το 2017, αλλά και στις δυο περιπτώσεις έπεσε στην περίπτωση να αντιμετωπίζει ομάδες με απωθημένα (τη νηστεύουσα επί μια εικοσαετία Ρεάλ και την παρθένα σε τίτλους Φενέρμπαχτσε) και όχι σε ουδέτερο έδαφος, αλλά στη Μαδρίτη και στην Κωνσταντινούπολη.

Ο δύσκολος Απρίλιος

Την ίδια στιγμή ο εξάκις πρωταθλητής Παναθηναϊκός βλέπει τα τρένα να περνούν και ενώ πασχίζει να μπουκάρει σε κάποιο βαγόνι, εν τέλει μένει στην αποβάθρα. Η καρτερία των Πρασίνων βαστάει από το 2012, τα τελευταία δυο χρόνια πήγε στράφι το πλεονέκτημα έδρας και η νέα εκκίνηση τους βρίσκει ανυπόμονους να ξορκίσουν τους δαίμονες που τους κατατρύχουν… Πώς άραγε θα ανταποκριθούν οι δυο ελληνικές ομάδες στο devotion που αποτελεί το κεντρικό σύνθημα της Ευρωλίγκας; Αυτή είναι όντως μια καλή ερώτηση που ευτυχώς ή δυστυχώς δεν μπορεί και δεν πρέπει να απαντηθεί τώρα, αλλά προϊούσης της σεζόν και κυρίως τον Απρίλιο, που – όπως γράφει και ο Τόμας Ελιοτ – είναι ο μήνας σκληρός!

Για τον Παναθηναϊκό και τον Ολυμπιακό ο περασμένος Απρίλιος υπήρξε πολύ σκληρός: τον κατέστησαν τέτοιον οι δικές τους παραλείψεις, οι πράξεις των αντιπάλων (Ρεάλ Μαδρίτης, Ζαλγκίρις), η αδυναμία τους να υπερασπισθούν τα δικά τους σπίτια, αλλά και να αλώσουν τα ξένα και ειδικότερα για μεν τους Πράσινους το συσσωρευμένο βάρος της ψύχωσης που κουβαλάνε για το πολυπόθητο come back και ο υπέρμετρος ενθουσιασμός από το 95-67 του πρώτου αγώνα, για δε τους Κόκκινους το έλλειμμα αθλητικότητας, οι τραυματισμοί (κυρίως του Πρίντεζη) και το άδειο από ενέργεια ντεπόζιτο…