Παραμείνατε ως προπονητής στο νερό που αγαπάτε τόσο. Σας λείπουν το αγωνιστικό κομμάτι και η ζωή που κάνατε τότε;

Καθόλου. Πέρασα ωραία, έκλεισε με ιδανικό τρόπο, αλλά τώρα απολαμβάνω να μαθαίνω στα παιδιά αυτό που έκανα εγώ. Απλώς δεν βρίσκομαι μέσα στο νερό αλλά έξω. Θυμάμαι όμως πολύ καλά την εποχή που «μετρούσα πλακάκια» ατελείωτες ώρες. Είναι μια έκφραση που τη λέμε στο κολύμπι και δείχνει  πόσο μοναχικό άθλημα είναι. Εσύ, το νερό και τα πλακάκια. Είναι άθλημα για ιδιαίτερους χαρακτήρες. Πρέπει να τα έχεις πάρα πολύ καλά με τον εαυτό σου.

Πρέπει να τα έχεις πολύ καλά, λέτε. Αλλά μπορείς να τα βρεις με τον εαυτό σου στο νερό;

Σίγουρα, διότι αυτό που ανέφερα παραπάνω έχει να κάνει με τους αθλητές και το αγωνιστικό κομμάτι. Ομως για όσους αποφασίσουν να βάλουν την άθληση στη ζωή τους το νερό είναι ιδανικό διότι έχει ευεργετικές ιδιότητες. Αναμετράσαι με τον εαυτό σου, σκέφτεσαι και συγκεντρώνεσαι διότι απαιτεί επίμονη προσπάθεια.

Πότε σταματήσατε να «μετράτε» πλακάκια» όπως λέτε κι εσείς;

Ξεκίνησα το κολύμπι ανοιχτών υδάτων 27 ετών. Μέχρι τότε ήμουν στις πισίνες με συμμετοχή σε αγώνες και σε Ολυμπιακούς – Σίδνεϊ και μετά Αθήνα. Το 2004 είχα και τις καλύτερές μου διακρίσεις. Μετά είχα μια μεγάλη κάμψη λόγω ηλικίας και αποφάσισα ν’ αλλάξω αγώνισμα το 2007. Ο πρώτος μου αγώνας στο παγκόσμιο πρωτάθλημα μου έφερε και ένα μετάλλιο. Ημουν τρίτος από το πουθενά.

Θέλατε να μείνετε στον αθλητισμό;

Οχι, επιθυμία μου ήταν να κατακτήσω μία διάκριση. Αυτή είναι η φύση μου. Ηθελα πάντα κάτι παραπάνω. Δεν μου άρεσε το μέτριο. Αν ήθελα να παραμείνω σε μέτρια επίπεδα, θα συμμετείχα σε μερικές διοργανώσεις ακόμα. Ενδεχομένως να πήγαινα σε μια ακόμη Ολυμπιάδα, σε ένα παγκόσμιο πρωτάθλημα και ίσως να έφτανα και στην 11η θέση που είναι μια διάκριση. Αλλά δεν ήταν αυτό που ήθελα. Διψούσα για να πάω ψηλά.

Αυτή η δίψα συνδέεται και με τη δύσκολη παιδική σας ηλικία; Εννοώ τις μαθησιακές δυσκολίες που είχατε στο σχολείο;

Απολύτως, αν και δεν το ομολογούσα ποτέ και σε κανέναν. Οταν βάζω κάτι στο μυαλό μου, είμαι πεπεισμένος ότι θα το πραγματοποιήσω! Είμαι τόσο σίγουρος! Δουλεύω σκληρά και καταβάλλω οποιαδήποτε προσπάθεια για να πετύχω τον στόχο μου. Οταν ήμουν μικρός, στόχος μου ήταν να ξεπεράσω έναν αθλητή τον οποίο είχα πρότυπο – δεν θα σου πω όνομα – και τα κατάφερα. Αλλά τώρα, έπειτα από τόσα χρόνια, κατάλαβα ότι τον εαυτό μου ήθελα να ξεπεράσω.

Πώς φτάσατε σε αυτό συμπέρασμα;

Θα σου πω μια ιστορία που συνέβη πριν από δυόμισι χρόνια. Ημουν στην Κέρκυρα και συνάντησα έναν φίλο, με τον οποίο ήμασταν συναθλητές, και μου έστειλε ένα βιντεάκι από τα εφηβικά μας χρόνια εκεί. Οταν ήμασταν 16-17 χρονών κάναμε αγώνες κολυμπώντας γύρω από ένα νησάκι που είναι στην Κέρκυρα. Είχα συμμετάσχει κι εγώ τότε και έδωσα συνέντευξη στο τοπικό κανάλι της Κέρκυρας. Με ρωτάει η δημοσιογράφος: «Ποια είναι τα όνειρά σου και οι στόχοι σου για το μέλλον;». Της απαντάω: «Δεν θα σας πω, όταν θα έρθει η ώρα θα τα μάθετε». Είδα το βίντεο αρκετές φορές και παρατήρησα το βλέμμα μου. Τη στιγμή που το έλεγα έδειχνα πόσο το εννοούσα. Μπήκα στη διαδικασία να σκεφτώ ύστερα από αυτό αν είχα τόσο πολλή δίψα από μικρός για τη διάκριση. Τελικά πάλι αυτή τη δίψα νιώθω, αλλά για άλλα πράγματα τα οποία δεν θα τα πω. Οταν θα έρθει η ώρα, θα το αποκαλύψω. Μπορώ όμως να σας αποκαλύψω μια στιγμή που έζησα πρόσφατα και με πήγε πίσω σε εκείνα τα σκοτεινά χρόνια.

Τόσο δύσκολη ήταν η παιδική ηλικία σας στην Κέρκυρα;

Ακούγεται λίγο μακάβριο, αλλά, ναι, ήταν σκοτεινά και ένα μεγάλο μέρος της πολύ πολύ δύσκολο. Το σχολείο για ένα παιδί υπάρχει στο μεγαλύτερο μέρος της ζωής του. Είχαμε μια συζήτηση με την Ισμήνη, τη γυναίκα μου, και μου λέει «πω πω, πώς μου αρέσει που μυρίζει έτσι το βιβλίο όταν άνοιγαν τα σχολεία». Μέχρι εκείνη τη στιγμή δεν είχα συνειδητοποιήσει ότι αυτή η μυρωδιά μού θύμιζε το «δεν θέλω, δεν μπορώ, πώς θα βγάλω το σχολείο, τι θα πουν». Ημουν κακός μαθητής όχι επειδή δεν ήθελα να διαβάσω, αλλά επειδή είχα μαθησιακή δυσκολία. Είχα δυσλεξία. Αυτό μετέτρεπε το σχολείο σε εφιάλτη. Ο Σεπτέμβριος για μένα είναι ακόμη ο χειρότερος μήνας. Μπορεί ν’ ακούγεται υπερβολικό, αλλά για ένα παιδί που ξέρει ότι θα πάει στο σχολείο και θα έχει ν’ αντιμετωπίσει αυτόν τον Γολγοθά δεν είναι καθόλου εύκολο».

Ποια είναι η χειρότερη στιγμή που ζήσατε;

Πρώτη δημοτικού – σαν και τώρα το θυμάμαι – δεν μπορούσα να γράψω σωστά τις γραμμούλες που μας έβαζαν ν’ αντιγράψουμε. Μια άλλη φορά, στην Ε’ Δημοτικού, που όπως πάντα είχα διαβάσει, με σηκώνει ο δάσκαλος στην τάξη να πω μάθημα.  Με έπιασαν τα κλάματα, γύρισα σπίτι, ήμουν ράκος. Μια ζωή θυμάμαι να προσπαθώ να διαβάσω και να μάθω και να μην τα καταφέρνω. Δεν ήμουν ένας αδιάφορος μαθητής που δεν αγαπούσε το σχολείο και τα μαθήματα. Απλώς δεν μπορούσα εξαιτίας των μαθησιακών δυσκολιών, οι οποίες δεν είχαν εντοπιστεί, να ανταποκριθώ στις απαιτήσεις του σχολείου. Αυτό έκανε τη ζωή μου αφόρητη. Ημουν ένα δυστυχισμένο παιδί. Ηταν εφιάλτης όταν χτυπούσε το ξυπνητήρι για να σηκωθώ να πάω σχολείο. Ενιωθα πολύ μειονεκτικά.

Αυτό δημιουργούσε προστριβές και με τους γονείς σας;

Σαφώς. Η μητέρα μου ήταν πιο συγκαταβατική, αλλά ο πατέρας μου πιο αυστηρός, όπως ενδεχομένως όλοι οι γονείς. Τώρα καταλαβαίνω την πίεση που μου ασκούσε αφού και ο ίδιος για πολλά χρόνια δεν γνώριζε. Οταν έμαθε τον λόγο που δυσκολεύομαι, έκανε στροφή 180ο απέναντί μου.

Πότε εντοπίσατε το πρόβλημα;

Στο γυμνάσιο το κατάλαβε μια καθηγήτρια από τη γραφή μου. Με βοήθησε πολύ, αλλά τότε είχα ήδη διαμορφώσει τον χαρακτήρα. Ηρθα Αθήνα, έκανα κάποια τεστ και φυσικά κάπως βελτιώθηκα. Αλλά όχι σε πολύ μεγάλο βαθμό γιατί είχα κατεβάσει ρολά. Είχα κλειστεί πολύ στον εαυτό μου. Επηρέασε τον χαρακτήρα μου. Αλλά από την άλλη με έκανε πιο δυνατό και με έσπρωξε στον αθλητισμό για να βρω την αυτοπεποίθηση που δεν είχα ως παιδί. Το κολύμπι μού έδωσε διέξοδο. Για πολλά χρόνια δεν ήθελα ούτε να γράψω, ούτε να διαβάσω. Στη Γυμναστική Ακαδημία στη Θεσσαλονίκη μπήκα λόγω διάκρισης. Δεν μπορώ να διαβάσω ανοιχτά ένα κείμενο.

Και τώρα;

Ενα στοίχημά μου είναι να μπορέσω να διαβάσω στον γιο μου ένα παραμύθι, αλλά όπως πρέπει, με αφήγηση. Να χρωματίζω τη φωνή μου, να κάνω σωστές παύσεις, να έχω τη σωστή ένταση στη φωνή. Πριν του διαβάσω τώρα κάτι – που είναι δύο ετών – το διαβάζω τρεις φορές μέσα μου. Θέλω να βελτιωθώ για να μην μου πει αργότερα «μπαμπά, άσε θα σ’ το διαβάσω εγώ». Η μεγαλύτερή μου πρόκληση είναι να μπορώ να είμαι σε θέση να τον βοηθάω στα μαθήματα. Δουλεύω πολύ πάνω σε αυτό. Προσπαθώ με διάφορους τρόπους να εκπαιδεύσω προς εκεί το μυαλό μου. Οταν μου ζητούν τα παιδάκια να τους υπογράψω αυτόγραφο τρέμω μην κάνω κανένα λάθος. Θυμάμαι μια φορά που ένας μικρός είχε ένα περίεργο όνομα και με είδε που δυσκολευόμουν. Τότε με ευγένεια και χαμόγελο μου λέει: «Είναι δύσκολο. Ολοι με ρωτάνε πώς γράφεται». Και μου είπε ένα ένα τα γράμματα.