«Οι εργαζόμενοι δεν είμαστε ένα κομμάτι κρέας…» – τα σφαγμένα κρέατα που βλέπουμε να κρέμονται είναι για όποιον δεν το κατάλαβε. «Να μας διαχειρίζονται όπως θέλουν…» — να και ο κιμάς να βγαίνει από τη μηχανή. «Να μας αφήνουν να βράζουμε στο ζουμί μας…» – να και η κατσαρόλα με το νερό που κοχλάζει στο μάτι.
Με τέτοιες επιδείξεις συριζαϊκού ρεαλισμού, η υπουργός Εργασίας που ακολουθεί στο βίντεο για να προπαγανδίσει τα μέτρα της κυβέρνησης μοιάζει με ψευδαίσθηση. Η υπουργός είναι ελαφρώς σφιγμένη, δείχνει να μη μοιράζεται τη χαρά των δυο κομπάρσων. Η φωνή της είναι κάπως επίπεδη και άτονη – το κοντράστ με τη φωνή του αρχηγού της να λέει στο τέλος «ήταν δίκαιο και έγινε πράξη» είναι σχεδόν τρομακτικό.
Το ερώτημα δεν είναι πόσα τέτοια βίντεο μπορεί να βγάλει η παραγωγή του Μαξίμου. Είναι πόσο συριζαϊκό ρεαλισμό μπορεί να καταναλώσει το κοινό. Πόσο Πολάκη μπορεί να δει να χειρουργεί χαρούμενους ασθενείς, πόσο Σπίρτζη να κόβει κορδέλες ενώ πληρώνουν στα διόδια ευτυχισμένοι οδηγοί, πόσο Παππά να εκτοξεύει στο Διάστημα τον πρώτο έλληνα αστροναύτη. Πόση προπαγάνδα πρέπει να ξοδευτεί για να μην μπουκώσει το κοινό από έναν συριζαϊκό ρεαλισμό που μοιάζει εξωπραγματικός.
Η απάντηση δεν θα πρέπει να αναζητηθεί στο Μαξίμου, σε κάποιους δηλαδή που στο επόμενο βίντεο είναι ικανοί να αντιστοιχήσουν τη φράση «Δεν θα μας γδάρουν στους φόρους» με εικόνες από γδαρμένα αρνιά. Η απάντηση ούτως ή άλλως δεν κρύβεται πίσω από τις κάμερες, είναι φανερή. Φαίνεται από την επικοινωνιακή αγωνία, από την αντίληψη ότι η μητέρα όλων των μαχών είναι η μάχη της προπαγάνδας.
Στη συριζαϊκή σκέψη δεν έχει σημασία πόσα μπορεί να είναι τα θύματα  μιας τέτοιας μάχης, πόση υπερπαραγωγή μπορεί να αντέξει η κοινή γνώμη, πόση εικόνα μπορεί να αλέσει σαν τη μηχανή του κιμά στο βίντεο της Αχτσιόγλου. Δεν έχει σημασία καν εάν βράζει όπως το νερό στην κατσαρόλα. Ο πόλεμος θα είναι ολοκληρωτικός. Κι ας εκραγεί το καζάνι.