Μια παλιά ταινία, του 1991, ήθελε την Τζούλια Ρόμπερτς να ζει «νύχτες με τον εχθρό της». Από σήμερα και στο εξής, μέχρι και την ερχόμενη άνοιξη, οι απανταχού φίλοι του μπάσκετ θα βιώνουν νύχτες με την αγάπη τους! Την πορτοκαλί θεά. Εστω κι αν στην Ευρωλίγκα η μπάλα του μπάσκετ κάνει σκέρτσα, βάφεται αλλιώς και δεν φέρει το παραδοσιακό και κλασικό χρώμα της.

Το Τσάμπιονς Λιγκ αναμφίβολα είναι η πλέον χρυσοποίκιλτη διοργάνωση της Γηραιάς Ηπείρου. Ωστόσο, όταν μιλάμε για την Ευρωλίγκα, ας έχουμε κατά νου πως πρόκειται για το κατεξοχήν ελληνικό ταξίδι. Οχι μόνο γιατί έχουμε κατακτήσει (ΠΑΟ και Ολυμπιακός) το τρόπαιο αρκετές φορές, αλλά κυρίως γιατί πάντα φτάνουμε μακριά ως ομάδες, ενώ ακόμη κι αν δεν συμβεί αυτό, πάντα το ταξίδι αρχίζει με όνειρα χίλια και αμέτρητες προσδοκίες.

Συμβαίνει και τούτη τη σεζόν: ο Παναθηναϊκός, φτιαγμένος με ακόμη καλύτερα υλικά και έχοντας με την αθλητική του ομάδα προσαρμοστεί στα «θέλω» των ημερών και της σύγχρονης μπασκετικής εποχής, έχει την πεποίθηση ότι μπορεί ύστερα από καιρό να διεκδικήσει με αυξημένες πιθανότητες τόσο την τετράδα όσο και το Κύπελλο. Ο δε Ολυμπιακός έφερε νέο προπονητή (Μπλατ), άρα εξ ορισμού το άγνωστο γαργαλάει τους οπαδούς που αναρωτιούνται τι ψάρια θα πιάσει. Αν το Τσάμπιονς Λιγκ είναι κάτι ανέφικτο και προσφέρεται από ένα σημείο και μετά μόνο για θεατές, η Ευρωλίγκα αποτελεί πεδίο συζήτησης κάθε εβδομάδα αλλά και γήπεδο αντιπαραθέσεων ανάμεσα στους οπαδούς. Ολοι έχουν άποψη, την καταθέτουν, εξηγούν τα υπέρ και τα κατά. Αλλωστε, οι Ελληνες έχουν εντρυφήσει δεκαετίες τώρα στο μπάσκετ και η γνώση τους για το άθλημα ξεπερνά τον συνήθη μέσο όρο. Ενα τρόπαιο στο ποδόσφαιρο μοιάζει με ουτοπία. Στην Ευρωλίγκα όχι, και αυτό ιντριγκάρει τους πάντες. Οδηγεί παράλληλα σε βαθμολογικές αναζητήσεις, ανάλυση προσεχών αντιπάλων, ενώ ακόμη και οι διπλοί αγώνες που ενίοτε δίνονται μεσοβδόμαδα φέρνουν κάτι από την αύρα του ΝΒΑ. Για να μην ειπωθεί πως γεμίζουν και τα κρύα βράδια μας με αθλητικά γεγονότα.

Καλάθης και Σπανούλης, Πασκουάλ και Μπλατ, Ομπράντοβιτς και Σλούκας, Ιτούδης και Χάκετ παίρνουν θέση στο παρκέ. Οχι μόνο αυτοί. Αλλά και τόσοι άλλοι που ήρθαν στα μέρη μας, κέρδισαν αναγνώριση, ανέβασαν το κασέ τους και εκτοξεύτηκαν. Γιατί στο μπάσκετ η Ελλάδα είναι κάτι σαν βατήρας που εκτινάσσει καριέρες και οδηγεί κάποιους στον κολοφώνα της δόξας τους.

Νύχτες, ή μάλλον νύχτα πρεμιέρας απόψε, για να μην ξεφύγω και από το (κινηματογραφικό) κλίμα του προλόγου. Τα καθίσματα είναι συνήθως αναπαυτικά, ας απολαύσουμε την παράσταση.