Και γιατί μόνο Σούδα, Βόλο, Λάρισα, Αλεξανδρούπολη και όχι Σύνταγμα, Ομόνοια, Μοναστηράκι; Και το κοινό ελληνοαμερικανικό επιτελείο Αμυνας, που θα διευθύνει όλες αυτές τις βάσεις, σωστό θα ήταν να εδρεύει στη Βουλή ή τουλάχιστον στο Μέγαρο Μαξίμου – για να είναι οι τόποι αντάξιοι του στρατηλάτη Πάνου Καμμένου που θα διοικεί όλα αυτά. Δεν του αξίζει όμως μόνο στραταρχική ράβδος του πρωσικού στρατού, του πρέπει και το διπλωματικό τρικαντό με λοφίο των Μέτερνιχ και Ταλλεϋράνδου – διότι προφανώς θα στρώσουν διπλό κόκκινο χαλί στην Μόσχα για να υποδεχθούν τον Αλέξη Τσίπρα. Τόσο για τις βάσεις που γενναιόδωρα  παραχωρεί στις ΗΠΑ ο υπουργός Αμυνας όσο και για το «τόξο σταθερότητας Ελλάδας – Αλβανίας – Βουλγαρίας – Βόρειας Μακεδονίας» που σχεδιάζει, προκειμένου «να αναχαιτιστεί η ρωσική διείσδυση στα Βαλκάνια».

Είναι ευτύχημα που συμπίπτει αυτή η στρατιωτικο-διπλωματική φρενίτιδα του Πάνου Καμμένου με τη σύσκεψη στην Ελούντα Ελλάδας – Κύπρου – Αιγύπτου. Είχε να γνωρίσει τέτοιες δόξες το κρητικό θέρετρο από την εποχή της συνάντησης Παπανδρέου – Μιτεράν – Καντάφι το 1984. Ηταν εποχή αντίστοιχου στρατιωτικο-διπλωματικού μεγαλείου εκείνη η πρώτη τετραετία του ΠΑΣΟΚ με τους αστερίσκους στις αποφάσεις ΕΟΚ και ΝΑΤΟ και την «Πρωτοβουλία των Εξι για την Παγκόσμια Ειρήνη και τον Αφοπλισμό». Αλλά, ο λάτρης των ουδετέρων και τριτοκοσμικών, Ανδρέας Παπανδρέου, ήταν από δύσπιστος έως εχθρικός απέναντι στην τότε ΕΟΚ, ενώ ο Αλέξης Τσίπρας θα άλλαζε «από μέσα» την ΕΕ και θα την έφερνε στον ίσιο δρόμο, τον λαϊκό, μαζί με άλλους που φωνάζουν σήμερα ότι «σε έξι μήνες αυτή η Ευρώπη θα έχει τελειώσει». Επιπλέον, ο Παπανδρέου ήθελε να διώξει τις αμερικανικές βάσεις, όχι να τις πολλαπλασιάσει. Με τον ίδιο στόχο όμως, το μεγαλείο και τη δικαίωση του ηγέτη.

Σημασία επομένως δεν έχουν αφαιρέσεις και πολλαπλασιασμοί, σημασία έχει αν η χώρα βρίσκεται στο ύψος των ηγετών της – είναι φανερό, ότι του Πάνου Καμμένου τού πέφτουμε λίγοι εμείς και μικρή η Ελλάδα. Γεννήθηκε αργά, πριν τον Βενιζέλο έπρεπε να είχε κυβερνήσει, να τη διπλασιάσει πρώτος αυτός, να την τετραπλασιάσει μετά ο κρητικός επαναστάτης.

Δεν είμαστε δυστυχώς αυτοί που ο Πάνος Καμμένος χρειάζεται και δεν ξέρω πού θα τους βρει. Ούτε ξέρω από πού έρχονται και από πού κρατάει η σκούφια αυτών των λαμπρών ιδεών του. Ξέρω όμως πως όταν για 20 – 30 χρόνια δεν λύνονται με συμβιβασμούς κρίσιμες «αλυτρωτικές» διαφορές μεταξύ χωρών, τελικά λύνονται με πολέμους. Φοβάμαι πως το ξέρει και αυτός.