Οι σημερινοί 40άρηδες θα θυμούνται μια πορεία στην Πατησίων κατά του φασισμού. Αρχές ’90 και νεοναζιστές είχαν χαράξει σβάστικα στο πρόσωπο μιας νεαρής κοπέλας. Ακόμη το αβγό του φιδιού δεν είχε σπάσει. Η δυνητική δεξαμενή του κρυβόταν στο πελατειακό κράτος του τότε δικομματισμού. Κάτι γραφικοί διατηρούσαν γκρούπες και μικρούς εκδοτικούς οίκους, ένας εκ των οποίων στα Εξάρχεια, η Νέα Θέσις. Ηξερες πού να (μην) τους βρεις.
Η δεκαετία του ’90 ήταν η δεκαετία των γιάπηδων, του εκσυγχρονισμού, της διαχείρισης, του ευρωπαϊκού ονείρου. Είχε πέσει και το Τείχος, η Αριστερά αδέσποτη και ζαλισμένη έψαχνε τα νέα της τοτέμ, σαν από μηχανής θεός εμφανίστηκε ο σουμπκομαντάντε Μάρκος. Ορισμένα σκόρπια σύμβολα παρηγορούσαν όσους δεν έβλεπαν τον καπιταλισμό ώς την τελική και αμετάκλητη οδό. Ευτυχώς. Τα πρώτα σκιρτήματα παλινόρθωσης του φασισμού ήταν μακρινά. Οσο η Κυψέλη από την Αυστρία του Γεργκ Χάιντερ (τον θυμάστε;) του ακροδεξιού Κόμματος της Ελευθερίας, που κόντεψε πάντως να συγκυβερνήσει με το δεξιό κόμμα εκεί, το μακρινό 2000.
Κι ύστερα; Υστερα ήλθαν οι μέλισσες της Ιστορίας. Η ευρωπαϊκή Σοσιαλδημοκρατία ξεπέρασε σε δεξιά πολιτική και την κλασική Δεξιά. Βομβάρδισε τη Σερβία. Ξεχαρβάλωσε το κοινωνικό κράτος. Δηλαδή γκρέμισε το γήπεδό της. Στο όνομα μιας δημοσιονομικής ορθοδοξίας, το ευρώ – λίγο μετά – έγινε το νέο μεγάλο κόμμα. Η συνεκτική Μεγάλη Ιδέα. Στον βωμό του δικαιολογήθηκε κάθε ανθρωποθυσία. Ταυτόχρονα, οι επιταχυντές του Προσφυγικού και η επένδυση στον φόβο, η νέα φτώχεια, έκαναν παντού τους χτεσινούς γραφικούς, παίχτες. Η ρευστοποίηση του πολιτικού σκηνικού και στη χώρα μας με το σοκ των Μνημονίων έκανε την ακροδεξιά γκρούπα του ’90 κοινοβουλευτικό κόμμα. Η πολιτική σύμπραξη με τη soft ακροδεξιά του ΛΑΟΣ υποβοήθησε. Παράλληλα η φτώχεια κανονικοποίησε τον ακροδεξιό θυμό. Το ξέρουν όσοι έδωσαν τη μάχη στο Σύνταγμα για να μη λάβει μπλε χαρακτηριστικά το πλήθος.
Την περασμένη Δευτέρα οι Σαλβίνι και Λεπέν παρουσίασαν το μανιφέστο της νέας μαύρης Διεθνούς μιας νέας Ακροδεξιάς. Λεπτομέρεια που σκοτώνει: έδωσαν συνέντευξη Τύπου απέναντι από την έδρα του ιστορικού ιταλικού ΚΚ (PCI), στην Botteghe Oscure της Ρώμης. Μιλάμε για την Ιταλία του Γκράμσι, του Μπερλινγουέρ, του Ινγκράο, του Λούτσιο Μάγκρι, της Ροζάνα Ροσάντα, της Λουτσιάνα Καστελίνα, των μολυβένιων χρόνων, των αυτοδιαχειριζόμενων εργοστασίων, του Παζολίνι. Κι όμως εδώ η Ακροδεξιά πήρε την ατζέντα της Αριστεράς νύχτα. Μιλάει για τους φτωχούς. Ξαναχτίζει τείχη. Η ανοιχτή κοινωνία, αφελής και επικίνδυνη ως ρητορική, τροφοδότησε τα τείχη του μίσους του κάθε Ορμπαν. Η μεταλλαγμένη Σοσιαλδημοκρατία, που με θράσος οικειοποιήθηκε τις παραδόσεις της Αριστεράς, παρέδωσε τα κλειδιά στον κάθε φασίστα. Ο νέος συντηρητικός λόγος αποτελεί το νέο hype. Το νιώθεις από παντού. Στη χώρα μας η Ακροδεξιά, πολιτική και ακτιβίστικη, πάτησε ένα pause πάνω από το δολοφονημένο κορμί του Παύλου Φύσσα. Μην έχετε καμία αυταπάτη. Σήμερα έχει ξαναβγεί στους δρόμους νομιμοποιημένη από τον νέο λόγο και στα συντρίμμια της κοινωνικής συνοχής. Εδώ πια έχει προστεθεί ένα ακόμη φλέγον πεδίο: το Προσφυγικό. Η βιομηχανία των ΜΚΟ δεν θα αποτελέσει σύμμαχο σε αυτή τη μάχη με την Ακροδεξιά. Ούτε η περαιτέρω συρρίκνωση του κοινωνικού κράτους. Ούτε η ένταση της καταστολής ή η αναδίπλωση σε έναν νέο συντηρητικό λόγο με την πρόφαση πως τον ενσωματώνουμε και τον οριοθετούμε.
Η εμβάθυνση της δημοκρατίας. Οι κόκκινες γραμμές με τη ρητορική και πρακτική της Ακροδεξιάς. Το νέο κοινωνικό συμβόλαιο που να περικλείει τον κόσμο της εργασίας και τα μεσοστρώματα (καθοριστικά τα τελευταία για τις ιδεολογικές ηγεμονίες) είναι κάτι παραπάνω από καθήκον.