Κανονικά σήμερα θα έπρεπε να γράψω για τον Καμμένο. Αλλά ομολογώ ότι δεν έχω πια τι να γράψω για τον Καμμένο.

Στην Ουάσιγκτον ο υπουργός κατήργησε την κυβέρνηση. Και στην Αθήνα η κυβέρνηση κατήργησε τον υπουργό.

Σε κάθε κανονική δημοκρατία θα είχαμε ήδη ορίσει την ημερομηνία των εκλογών.

Στην Ελλάδα αντιθέτως ζούμε ένα θέατρο του παραλόγου: η κυβέρνηση που έχει καταργηθεί από τον υπουργό προσποιείται ότι υπάρχει κυβέρνηση και ο υπουργός που καταργήθηκε από την κυβέρνηση προσποιείται ότι παραμένει υπουργός στην κυβέρνηση που εκείνος έχει καταργήσει.

Εως εδώ κάθε λογικός άνθρωπος θα απευθυνόταν στην επιστήμη. Δυστυχώς όμως και η επιστήμη σηκώνει τα χέρια ψηλά.

Διότι ο κυβερνητικός Τύπος επιτίθεται μεν με σφοδρότητα στον Καμμένο επειδή «κάνει ζημιά στη χώρα», αλλά δεν καταλήγει στο δημοκρατικά αυτονόητο συμπέρασμα, που είναι οι εκλογές.

Αντιθέτως διερευνά τις δυνατότητες να φτιαχτεί μια άλλη κυβέρνηση χωρίς τον Καμμένο.

Πάμε από την αρχή. Πώς μπορεί να παραμένει στην κυβέρνηση ένας υπουργός που «κάνει ζημιά» στη χώρα ή που «υπονομεύει την εξωτερική πολιτική»;

Πώς μπορεί να υπάρχει κυβέρνηση με υπουργούς που κάνουν ζημιά στη χώρα;

Και αν ισχύουν όσα οι κυβερνητικές εφημερίδες γράφουν και οι κυβερνητικοί βουλευτές καταμαρτυρούν, γιατί είναι υποχρεωτικό να παρατείνεται ο βίος μιας τέτοιας κυβέρνησης;

Διότι οι δημοκρατίες έχουν μια πάγια μέθοδο να λύνουν αυτές τις ανορθογραφίες: μαζευόμαστε όλοι μια Κυριακή, ψηφίζουμε και βγάζουμε κάποια άλλη κυβέρνηση.

Περιέργως όμως οι διαμαρτυρόμενοι θέλουν και να φύγει ο Καμμένος αλλά και να τους αφήσει την ψήφο του. Καλαμπούρια.

Από εκεί και πέρα λοιπόν επιστρατεύεται η θεωρία της κουρελούς.

Ο Ξυδάκης παρακαλάει τον Θεοδωράκη να βάλει «λίγο» πλάτη για να απαλλαγούν από τον Καμμένο, ο Θεοδωράκης προφανώς αρνείται και «η πρώτη φορά Αριστερά» καταντά να μαζεύει ρετάλια.

«Εκατόν σαράντα τέσσερις εμείς και μία η Μεγαλοοικονόμου του Λεβέντη και μία η Παπακώστα και ένας ο Παπαχριστόπουλος του Καμμένου, μαζί κι ο Ζουράρις, άντε κι ο Δανέλλης που δεν κρατιέται, πόσοι βγαίνουμε; Εκατόν σαράντα εννιά!».

Λείπουν άλλοι δύο για την κουρελού.

Θα είναι ο Θεοχάρης; Ισως κάποιος άλλος του Λεβέντη; Κάτι λένε για την Κουντουρά.

Να σας πω κάτι. Τα θεωρώ τόσο γελοία όλα αυτά που βαριέμαι και να τα ψάξω.

Γελοία και περιττά. Διότι τις δημοκρατικές χώρες κυβερνούν πλειοψηφίες που βγαίνουν από τις κάλπες. Οχι κουρελούδες.

Διαφορετικά να φωνάξουμε και τον Αθανασιάδη-Νόβα που τουλάχιστον εξηγούσε ότι:

«ήταν τα στήθια σου άσπρα σαν τα γάλατα / και μούλεγες / γαργάλατα».