«Κάποτε ο Τσαρούχης, στα τελευταία του, αρκετά άρρωστος, σηκώθηκε μια μέρα με χάλια καιρό, να πάει σε μια γιορτή. Η νοσοκόμα που είχε σπίτι, τρέχει πίσω του και του φωνάζει: Θα πεθάνετε, πού πάτε; Της απαντά: Ε, επειδή θα πεθάνω, να μη ζήσω; Οι περισσότεροι λοιπόν τη ζωή μας δεν τη ζούμε, προσέχουμε απλώς να μην πεθάνουμε. Συμβιβαζόμαστε, δεν ρισκάρουμε καταλήγοντας να μη ζούμε. Ο έρωτας, η ζωή είναι ταυτόσημα με τον κίνδυνο και τον θάνατο». Πατέρας Αντώνιος της Κιβωτού του Κόσμου.

Το άρθρο είχε τίτλο «Το αδύναμο φύλο». Συγγραφέας η γνωστή ηθοποιός Κίρα Νάιτλι. Η γέννηση της κόρης της το 2015 συνέπεσε με τη γέννα της δούκισσας του Κέιμπριτζ Κέιτ Μίντλετον. «Εβλεπα τηλεόραση εξαντλημένη από τον τοκετό. Μπροστά μου, εκείνη επτά ώρες μετά τη γέννα, να στέκεται βαμμένη και με ψηλά τακούνια, κρύβοντας τη μάχη που μόλις είχε δώσει το σώμα της. Σαν καλό κορίτσι πόζαρε για μια ορδή ανδρών φωτογράφων». Και προσθέτει: «Θυμάμαι το πεδίο της μάχης μου. Και τη ζωή να πάλλεται. Την επιβίωση. Κι εγώ είμαι το αδύνατο φύλο;».

Πριν από λίγες ημέρες ο Βλαντίμιρ Πούτιν συμπλήρωσε τα 66 του χρόνια. Θυμηθήκαμε δώρα που έχει δεχθεί κατά καιρούς. Ο πρόεδρος της Μολδαβίας τού είχε δωρίσει έναν κρυστάλλινο κροκόδειλο, «το μόνο ζώο που δεν υποχωρεί ποτέ», ενώ του είχαν χαρίσει και μια μικρή τίγρη. Ο πρόεδρος της Κίνας τού είχε φέρει τούρτα να σβήσει κεράκια σε συνάντησή τους. Το καλύτερο όμως το έκανε ο Μπερλουσκόνι. Του δώρισε πάπλωμα που είχε επάνω τη φωτογραφία τους να κάνουν χειραψία. Πώς το λέει το τραγούδι; Με τέτοιο πάπλωμα, όλη νύχτα πλάκωμα.

Τα φώτα της δημοσιότητας είναι δύσκολο πράγμα. Ο Γιώργος Καπουτζίδης πήρε τον χρόνο του. Μεγάλωσε μπροστά στα μάτια μας. Ευφυής σεναριογράφος ωρίμασε ακουμπώντας πιο ευαίσθητα για την κοινωνία θέματα, χωρίς να χάσει ποτέ το χαμόγελό του. Επέλεξε τους χαμηλούς τόνους. Γεγονός που έδωσε ακόμα μεγαλύτερη βαρύτητα στην παρέμβασή του εναντίον του bullying. Μια ηχηρή φωνή την ώρα που χρειάζεται. Ενα στήριγμα για εκείνους που το χρειάζονται.

«Η ανάγκη για καταστροφή είναι και μια δημιουργική ανάγκη». Ο Μπάνκσι, ο ανώνυμος βρετανός street artist, μας γλέντησε κανονικά με τον τρόπο που επέλεξε να καταστρέψει το έργο του «Κορίτσι με μπαλόνι», την ώρα που είχε κατακυρωθεί σε αγοραστή έναντι 1,4 εκατ. λιρών. Κομμάτι της ιστορίας μιας τέχνης που αυτοβανδαλίζεται, μια ιστορία που ξεκίνησε πριν από έναν αιώνα με τον Μαρσέν Ντισάν και την «Πηγή» του, ο Μπάνκσι προχώρησε στο κορυφαίο έργο του καταγγέλλοντας το εμπόριο της σύγχρονης τέχνης. Και ταυτόχρονα αύξησε την τιμή των έργων του.

Εμείς θυμόμαστε εκείνους που έσωσε – 5.000 ψυχές. Εκείνος θυμόταν όσους χάθηκαν. «Οι απώλειες μένουν στη μνήμη ως εφιάλτες». Ο μυτιληνιός υποπλοίαρχος Κυριάκος Παπαδόπουλος έφυγε στα 44. Αν δεν ήταν το ντοκιμαντέρ «4.1 μίλια» της Δάφνης Ματζιαράκη δεν θα ξέραμε για τον αγώνα του στη διάσωση προσφύγων. Τον πρόδωσε η καρδιά. Αυτή η καρδιά που τον έκανε να σώζει ανθρώπους που άλλοι, ύστερα από εκείνον, πετούσαν σαν σκουπίδια. Πόσα ν’ αντέξει και αυτή η καρδιά; Κυριάκος Παπαδόπουλος. Κυβερνήτης παντός καιρού. Ανθρωπος παντός καιρού.