Στο βιβλίο μου «Το γλωσσάριο της κωλοτούμπας», που κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Πατάκη το 2017, το πρώτο κείμενο είχε τίτλο «Αμερικάνοι». Οραματίζομαι στο τέλος του άρθρου μια διαδήλωση μπροστά από την αμερικανική πρεσβεία στην Αθήνα, που θα κραυγάζει τα συνθήματα: «Ζήτω οι βάσεις του θανάτου» και «Αμερικάνοι, γερά με τσαμπουκά, δώστε μας και εμάς λεφτά». Στη σελίδα 31 του ιδίου πονήματος στο λήμμα που έχει τίτλο «Αξιοπρέπεια» σχολιάζεται το σύνθημα «Στα Τέσσερα» που εξεστόμισε μέσα στη Βουλή προς την αντιπολίτευση ο κυβερνητικός εταίρος. Στη σελίδα 58 υπό τον τίτλο «Βάσεις» σχολιάζονται τα συνθήματα «Εξω οι βάσεις του θανάτου» και «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ, το ίδιο συνδικάτο».
Αυτό είναι το παρελθόν της Αριστεράς και της Κεντροαριστεράς, θα μου επιστρέψετε να προσθέσω εγώ. Εχει δίκιο λοιπόν ο κ. Καμμένος που αναρμοδίως, γιατί τέτοιες προτάσεις γίνονται συνήθως από το υπουργείο Εξωτερικών και χωρίς να συνεννοηθεί, όπως φαίνεται, ούτε καν με τον Πρωθυπουργό του, υπόσχεται νέες βάσεις στη Λάρισα, στον Βόλο, στην Αλεξανδρούπολη και γιατί όχι στην Κάρπαθο (ότι η τελευταία είναι αποστρατιωτικοποιημένο έδαφος με βάση τη συνθήκη εκχώρησης της Δωδεκανήσου στην Ελλάδα, που βεβαίως έχει προσυπογράψει και η πατρίδα μας, δεν φαίνεται να απασχολεί τον Αρχιστράτηγο, Παναγιώτη Καμμένο).
Μικρά ζητήματα δείχνουν τι είδους κυβέρνηση έχουμε, ποιες ανοχές μπορεί να υπάρξουν απέναντι στη συμπεριφορά της και ποιο είναι το διεθνές κύρος της; Υπήρχε τρόπος θεσμοθετημένος και δοκιμασμένος να αποφευχθούν όλα αυτά. Να ακούσει με ηρεμία ο εκπρόσωπος της χώρας υπουργός Εθνικής Αμύνης τα αμερικανικά αιτήματα, να παζαρέψει τα ανταλλάγματα, που προφανώς θα έπρεπε να καταβληθούν ή να γίνουν τουλάχιστον γνωστά και να επακολουθήσει μια περίοδος διαπραγματεύσεων, που θα περιλάμβανε το σύνολο των πολιτικών δυνάμεων της Βουλής, χωρίς καμία εξαίρεση. Αν εξαιρέσει κανείς το ΚΚΕ, που με βάση το παρελθόν του θα ήταν εναντίον κάθε βελτίωσης της σχέσης Ελλάδας – ΗΠΑ, βλέπουμε τέτοιου είδους προτάσεις να έχουν εξασφαλίσει ένα ζωηρό ενδιαφέρον και την αποδοχή σημαντικού τμήματος της Εθνοσυνέλευσης.
Γιατί λοιπόν δεν συνεκλήθη το Εθνικό Συμβούλιο Εξωτερικής Πολιτικής με την ευρύτερη δυνατή σύνθεσή του; Ενας λόγος είναι ο συσχετισμός δυνάμεων. Σε ένα τέτοιο συμβούλιο θα παρίσταντο γνωστοί και ψηφισμένοι με μεγάλες πλειοψηφίες πρωθυπουργοί όπως ο Κώστας Σημίτης, ο Γιώργος Παπανδρέου, ο Κώστας Καραμανλής, ο Αντώνης Σαμαράς. Στο επίπεδο των υπουργών Εξωτερικών η κατάσταση θα ήταν ακόμα καλύτερη: Ντόρα Μπακογιάννη, Αντώνης Σαμαράς, Κάρολος Παπούλιας, ο γράφων, Ευάγγελος Βενιζέλος, Δημήτρης Αβραμόπουλος και Πέτρος Μολυβιάτης θα άκουγαν κατανυκτικά την εισήγηση και τα επιχειρήματα του νυν ΥΠΕΞ. Πρωθυπουργός και υπουργός Εξωτερικών προτίμησαν να μη χρησιμοποιήσουν τη δυνατότητα στρατολόγησης ενός ακροατηρίου εκλεκτού. Προφανώς τους πλάκωσε το πάπλωμα ή αν θέλετε μια λιγότερο λαϊκή έκφραση, το πλέγμα κατωτερότητας.
Ο ρόλος του Προέδρου της Δημοκρατίας δεν είναι μονάχα να υπογραμμίζει τη σημασία διαφόρων τελετών και να σταματάει σε κάθε χωριουδάκι της Ελλάδας. Ας του πει κάποιος στο αφτί ότι έχει σύμφωνα με το πνεύμα του Συντάγματος τη δυνατότητα επέμβασης όταν επίκεινται εθνικές καταστροφές. Είχαμε πάρει την απόφαση να σφίξουμε το ζωνάρι μέχρι εκεί που δεν παίρνει, ενώ γύρω μας θα ολοκλήρωνε το καταστροφικό του έργο ο Τσιπρανέλ στην οικονομία. Δεν είμαστε έτοιμοι όμως να κρατήσουμε στην εξουσία το σημερινό συνονθύλευμα ενώ θα επέρχονται εθνικές καταστροφές.
Ας πει κάποιος στον Παυλόπουλο ότι ενός ορισμένου τύπου ανοχή είναι δυνατόν να θεωρηθεί συνενοχή.