Το πρόβλημα των Ανεξάρτητων Ελλήνων, ως κομματικού φορέα που ακροβατεί δημοσκοπικά απισχνασμένος σε ένα πολιτικό κενό, δεν αντικατοπτρίζεται τόσο στις εκρήξεις του Θανάση Παπαχριστόπουλου, που κινείται πλέον ως συριζαίος που ξέμεινε στους ΑΝΕΛ, ή στη σιωπή της Ελενας Κουντουρά. Αλλά περισσότερο στις τροχιοδεικτικές  βολές του Τέρενς Κουίκ. Αν ο μέχρι πρότινος εξ απορρήτων συνεργάτης, που λειτουργούσε πυροσβεστικά στο πεδίο του κυβερνητικού συνασπισμού και του κόμματος, βλέπει τα πράγματα διαφορετικά από τον αρχηγό, τότε εκείνος που έχει πρόβλημα είναι ο αρχηγός. Η εικόνα που αναδεικνύεται αφού κατακάθισε η σκόνη, δείχνει ότι η παρέμβαση του Πάνου Καμμένου από την Ουάσιγκτον προκάλεσε μεγαλύτερες δονήσεις στο κόμμα του αντί να δημιουργήσει ρήγματα στον κυβερνητικό εταίρο. Σε Μαξίμου και Κουμουνδούρου ο υπουργός Αμυνας έδωσε ενδεχομένως την ευκαιρία που ζητούσαν για να στεγανοποιηθεί ένα μέτωπο εναντίον του. Καταγράφηκε και πρωτοσέλιδα. Τα νερά τελικώς άρχισαν να πλημμυρίζουν τα αμπάρια των ΑΝΕΛ – επιταχύνοντας, κατά τους φυσικούς νόμους, και την καταβύθισή τους. Το αμερικανικό όνειρο που ζούσε τις προηγούμενες ημέρες ο Καμμένος μπορεί να αποδειχθεί ένας αυτοπυροβολισμός.

Ο Κουίκ παρενέβη δημόσια και τράβηξε μια διαχωριστική γραμμή από τον αρχηγό του, επειδή διέγνωσε τις επιπτώσεις όσων μεταφέρθηκαν από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού. Προφανώς έχει τη σημασία της για τη δική του θέση στο πολιτικό στερέωμα η επιλογή να παρέμβει μέσα από την κομματική ραδιοσυχνότητα της Κουμουνδούρου (Στο Κόκκινο). Στην παρούσα φάση, ωστόσο, πρωτίστως ενδιαφέρει το πλαίσιο που έβαλε ο υφυπουργός Εξωτερικών, αδειάζοντας τον Καμμένο. Και τα μηνύματα που εκπέμπει η πρωτοφανής κίνησή του. Σε μια επίδειξη πολιτικού ρεαλισμού και καθαρών ρόλων, ο Κουίκ επί της ουσίας κατέστησε σαφές ότι ο Καμμένος δεν είχε δικαίωμα σε μια διμερή κυβερνητική συνάντηση υψηλού επιπέδου να εμφανιστεί με τον κομματικό μανδύα. Απέναντι στον Μάτις βρέθηκε ως επικεφαλής μιας κυβερνητικής αντιπροσωπείας που δέσμευε τη χώρα και την κυβέρνηση. Δεν επρόκειτο για κατ’ ιδίαν συζήτηση, χωρίς πρωτόκολλο, που θα μπορούσε να έχει και ιδιωτικό χαρακτήρα. Ο Καμμένος, εν ολίγοις, ήταν σε θέση οφσάιντ από την ώρα που άρχισε τις δηλώσεις για όσα αναφέρθηκαν με τον αμερικανό ομόλογό του, ακόμη κι αν έλεγε αδιάφορα πράγματα. Ο Κουίκ βρήκε την ευκαιρία να επιπλήξει τον Καμμένο, διαμηνύοντας ουσιαστικά ότι είναι πρώτα μέλος της κυβέρνησης και κατόπιν στέλεχος των ΑΝΕΛ.

Η ουσία, ωστόσο, βρίσκεται αλλού και οι αιτίες της παρέμβασης του υφυπουργού είναι βαθύτερες. Ο Κουίκ δείχνει να έχει βαρεθεί έναν πυροσβεστικό ρόλο – για να σβήνει τις φωτιές του Καμμένου. Από τη εμπλοκή με τον Μουζάλα το 2016, όταν άδειασε ένα μπολ με φιστίκια στη βίλα του Καμμένου, προσπαθώντας μαζί με τον Νίκο Παππά να ηρεμήσει μέσα στη νύχτα τον κυκλοθυμικό αρχηγό των ΑΝΕΛ, έως την κοινοβουλευτική μάχη για την ταυτότητα φύλου, προσπαθεί να λειτουργήσει εξισορροπιστικά. Το Σκοπιανό είναι θέμα που δεν παίρνει μεσοβέζικες λύσεις ούτε οι παρενέργειες αντιμετωπίζονται με χαλαρωτικό μασάζ. Ή στηρίζεις τη συμφωνία των Πρεσπών και την κυβέρνηση ή διαφωνείς και αποσύρεσαι. Η υπενθύμιση του «καραμανλόπαιδου» Κουίκ ότι εκείνος το 1992 δεν ταυτιζόταν με τη γραμμή του Αντώνη Σαμαρά για το ονοματολογικό, θα μπορούσε να αποτελεί και προαναγγελία μιας ρήξης με τον Καμμένο, που δεν μπορεί να αποτραπεί. Οσο πλησιάζει η ώρα της κάλπης, ο πολιτικός ρεαλισμός του υφυπουργού Κουίκ τού λέει ότι ο Τσίπρας μπορεί να είναι δίπλα στον Καμμένο, αλλά δεν μπορεί να φτάσει στις εκλογές με τον Καμμένο αγκαλιά. Η απομόνωση του υπουργού Αμυνας επιτρέπει στον Κουίκ, όπως και στην Κουντουρά και τον Παπαχριστόπουλο, εκείνη την ώρα να έχουν διαχωρίσει τη θέση τους – και να μην αποτελούν μέρος του προβλήματος.