Φάρο… για ισχυρότερη στρατιωτική και ενεργειακή εμπλοκή της Ουάσιγκτον στην ευρύτερη περιοχή της Νοτιοανατολικής Μεσογείου αναζητά ο Τζέφρι Πάιατ στην ακριτική Αλεξανδρούπολη. Δεν είναι τυχαία τα πηγαινέλα του πρεσβευτή των ΗΠΑ στην πρωτεύουσα του Εβρου. Ηδη έχουν καταμετρηθεί δύο επισκέψεις σε λιγότερο από έναν χρόνο. Στις 3 Οκτωβρίου βρέθηκε στην πόλη της Θράκης, ενώ το πόδι του πάτησε για πρώτη φορά πέρυσι στις 7 Σεπτεμβρίου, στη διάρκεια ενεργειακού συνεδρίου. Ο ίδιος, στις 3 του μηνός, πριν αναχωρήσει από το ανατολικότερο σύνορο της ΕΕ, υποσχέθηκε στις τοπικές Αρχές και στους οικονομικούς φορείς ότι θα έρχεται ξανά και ξανά, πραγματοποιώντας τουλάχιστον μία επίσκεψη τον χρόνο στη «στρατηγικής σημασίας περιοχή του Εβρου».
Με τον χαρακτηρισμό αυτόν ο δραστήριος αμερικανός πρεσβευτής ξεκίνησε να ξεδιπλώνει στις συναντήσεις που είχε με τους εκπροσώπους της περιφερειακής και τοπικής αυτοδιοίκησης και των οικονομικών φορέων της το ενδιαφέρον των ΗΠΑ για επενδύσεις στην περιοχή που αφορούν την ενέργεια καθώς και για την αποκρατικοποίηση του λιμανιού.
Ο Πάιατ, ο οποίος περιηγήθηκε τον χώρο του λιμανιού και τον ιστορικό φάρο της πόλης συνοδευόταν από τον νέο γενικό πρόξενο στη Θεσσαλονίκη Γκρέγκορι Φλέγκερ, τον ακόλουθο Αμυνας της πρεσβείας Τίμοθι Κέτερ, τον σύμβουλο Οικονομικών Θεμάτων Τσιπ Λέιτινεν και την υπεύθυνη Πολιτικών και Οικονομικών Θεμάτων του προξενείου των ΗΠΑ Ξένη Κοσμίδου.
Τα μέλη της αμερικανικής αντιπροσωπείας δεν αποτελούσαν τυχαίες επιλογές για τον πρεσβευτή: «Αυτή η ευρεία ομάδα αντικατοπτρίζει τη δέσμευση των ΗΠΑ για σθεναρή εμπλοκή στην περιοχή αλλά και την εκτίμηση για τη στρατηγική σημασία του Εβρου».
Γιατί όμως ο Πάιατ και φυσικά οι ΗΠΑ αγάπησαν την Αλεξανδρούπολη και τον Εβρο;
OTAN ΕΦΘΑΣΑΝ ΤΑ BLACK HAWK. Από τις συνομιλίες που είχε η ομάδα της αμερικανικής πρεσβείας με τους εκπροσώπους της τοπικής κοινωνίας φάνηκαν οι προθέσεις των Αμερικανών. Ο Πάιατ φρόντισε να εκφράσει την ευγνωμοσύνη των ΗΠΑ για τη διευκόλυνση που παρέχεται στην περιοχή και αφορά τις «μετακινήσεις κάποιων τμημάτων των ενόπλων δυνάμεών μας». Πέρυσι τον Οκτώβριο σμήνος 20 ελικοπτέρων Black Hawk που πέταξε από τη Ρουμανία προσγειώθηκε στην Αλεξανδρούπολη και στο λιμάνι έγινε η αποσυναρμολόγησή τους για να μεταφερθούν με πλοία στην Ισπανία. Το γεγονός αυτό φούντωσε τα σενάρια που θέλουν τις ΗΠΑ να επιδιώκουν τη δημιουργία προσωρινής βάσης ελικοπτέρων στον Εβρο. Σενάρια τα οποία επιβεβαιώθηκαν λίγες μέρες αργότερα στις 10 Οκτωβρίου όταν ο υπουργός Εθνικής Αμυνας Πάνος Καμμένος από τις ΗΠΑ με τις δηλώσεις του έκανε λόγο για ανάπτυξη στρατιωτικών δυνάμεων και σε άλλες πόλεις της χώρας.
Επιπλέον ο πρεσβευτής δήλωσε «ανυπόμονος» για τον επικείμενο διαγωνισμό του ΤΑΙΠΕΔ που αφορά την παραχώρηση του Οργανισμού Λιμένος Αλεξανδρούπολης.
 
ΤΟ FSRU. Το μεγάλο όμως και πραγματικό επενδυτικό ενδιαφέρον των Αμερικανών είναι η ενέργεια. Ο πρεσβευτής, όπου σταθεί και βρεθεί, μιλά συνέχεια για τον πλωτό σταθμό αποθήκευσης και επαναεριοποίησης υγροποιημένου φυσικού αερίου (FSRU) ανοικτά της Αλεξανδρούπολης. Πρόκειται για ένα επενδυτικό έργο ύψους 380 εκατ. ευρώ. Απαρτίζεται από μια πλωτή μονάδα αποθήκευσης ποσοτήτων 170.000 κυβικών μέτρων υγροποιημένου φυσικού αερίου (LNG), η οποία και θα βρίσκεται αγκυροβολημένη στο Θρακικό Πέλαγος σε απόσταση 17,6 χλμ. νοτιοδυτικά της Αλεξανδρούπολης. Θα υποδέχεται το LNG από δεξαμενόπλοια μεταφοράς του και στη συνέχεια θα το επαναεριοποιεί. Μέσω ενός αγωγού μήκους 28 χλμ., θα μεταφέρονται ποσότητες 6,1 δισ. κ.μ. φυσικού αερίου ετησίως στο εθνικό σύστημα μεταφοράς, που ξεκινά από τα ελληνοτουρκικά σύνορα. Το έργο «τρέχει» η εταιρεία Gastrade, όπου συμμετέχουν ο όμιλος Κοπελούζου, η ναυτιλιακή εταιρεία συμφερόντων Λιβανού Gaslog, η κρατική βουλγαρική εταιρεία φυσικού αερίου BEH και η ΔΕΠΑ. Αναμένεται και η είσοδος αμερικανικής εταιρείας, η οποία κατά πάσα πιθανότητα θα είναι η Cheniere.
Ο Τζέφρι Πάιατ στηρίζει και προωθεί το συγκεκριμένο έργο υλοποιώντας την αμερικανική πολιτική για απεξάρτηση της ΕΕ από το ρωσικό φυσικό αέριο. Ανάλογη στρατηγική υλοποιούν και οι Βρυξέλλες. Ο πρεσβευτής των ΗΠΑ έχει ξεδιπλώσει επίσης την ενεργειακή πολιτική της Ουάσιγκτον κόντρα στη ρωσική κυριαρχία επί της ΕΕ με τη στήριξή του στο έργο του αγωγού φυσικού αερίου TAP και του IGB (Ελλάδας – Βουλγαρίας).