Δεύτερη διακοπή στο πρωτάθλημα ένεκα των υποχρεώσεων των εθνικών ομάδων (Nations League) και ως είθισται, είναι μια πρώτης τάξεως ευκαιρία για αποτίμηση. Κυρίως σε ό,τι αφορά τους προπονητές, γιατί αυτοί κρατούν τα ηνία και κατευθύνουν ποδοσφαιριστές και ομάδες. Και έχει ενδιαφέρον να επιχειρήσουμε μια προσέγγιση του τρόπου δουλειάς τους, καθόσον ομάδες με ηχηρό όνομα άλλαξαν πρόσωπα στους πάγκους και μοιάζουν να κάνουν μια νέα αρχή. Ας σταθούμε, αρχικά, στον Πέδρο Μαρτίνς. Ο Πορτογάλος που ήρθε στα μέρη μας ως υπεύθυνος να ξαναδώσει αγωνιστική δυναμική μεγάλη στον Ολυμπιακό, εδώ και μήνες ασχολήθηκε με το πρότζεκτ που ανέλαβε. Ανακοινώθηκε η πρόσληψή του την περασμένη άνοιξη, έμαθε καλά τις απαιτήσεις στο Λιμάνι και παρακολούθησε αρκετά παιχνίδια της (νέας) ομάδας του, είτε διά ζώσης, είτε από DVD. Τι έχουμε δει επί του παρόντος από τον Μαρτίνς; Ο αρχικός στόχος του ήταν να κόψει δρόμο και να βάλει τους Ερυθρόλευκους σε ομίλους του Γιουρόπα Λιγκ. Καθόλου εύκολο εγχείρημα, αλλά τα κατάφερε ο τεχνικός. Εκτός των άλλων, είχε να διαχειριστεί μια κατάσταση διόλου απλή, με δεδομένο ότι με άλλους ποδοσφαιριστές άρχισε την προετοιμασία και με άλλους προχώρησε στη συνέχεια του καλοκαιριού ή και το φθινόπωρο.

Στοίχημα η ομοιογένεια

Δεν θέλησε να κάνει πολλές αλλαγές και πορεύτηκε με βάση την ομοιογένεια της ενδεκάδας. Υπό αυτή την έννοια, βλέπουμε ότι δεν ρισκάρει πολύ, σταδιακά θέλει να εντάξει στην ενδεκάδα τις νέες δυνατές μεταγραφές (τον Τουρέ, τον Νάτχο, τον Γκιγέρμε) και πορεύεται βάζοντας πινελιές σε ένα σχήμα που το θεωρεί αυτή την εποχή έτοιμο για όσα κυνηγά ο Ολυμπιακός. Πόνταρε σε μια τριπλέτα επίθεσης που έχει καιρό στο μυαλό του (Λάζαρος, Γκερέρο, Ποντένσε) και φαίνεται ότι αμφιταλαντεύεται μόνο για το ποιος θα είναι ο βασικός του φορ. Διότι εσχάτως δίνει χρόνο πολύ και ρόλο σημαντικό στον υψηλόσωμο Χασάν. Στην άμυνα, ναι μεν άρχισε με τον Μιράντα που ήρθε νωρίς στο Λιμάνι, ωστόσο σταδιακά κερδίζει πόντους ο Μεριά και πάντα υπάρχει ο υπολογίσιμος, αλλά άγουρος και ελαφρά επιπόλαιος όταν χάνει τη συγκέντρωσή του Σισέ. Θα μπορούσε κάποιος να πει ότι ο Μαρτίνς δεν μοιάζει πολύ με άλλους πορτογάλους κόουτς που ήρθαν στα μέρη μας. Για παράδειγμα, δεν τον έχουμε να διδάσκει το ίδιο στυλ με τον Σάντος ή τον Ζαρντίμ, που ήθελαν τα νώτα ασφαλισμένα και έκαναν με αυξημένη προσοχή επίθεση. Σαφώς και ο νυν προπονητής του Ολυμπιακού κοιτά την άμυνά του, αυτό όμως δεν σημαίνει πως δεν ζητεί πράγματα στην επίθεση. Το αντίθετο συμβαίνει. Γιατί οι Κόκκινοι απλώνονται ωραία στο χορτάρι, δημιουργούν φάσεις συνεχώς, επιζητούν ένα κυριαρχικό ποδόσφαιρο και το μόνο που τους λείπει φαίνεται να είναι το εύκολο γκολ. Οσοι όμως αρνηθούν ότι ο Ολυμπιακός πατά καλά στα ματς, μάλλον κάνουν λάθος.

Ο Λουτσέσκου

Τον ρουμάνο προπονητή του ΠΑΟΚ τον μάθαμε καιρό τώρα. Στην Ξάνθη με τα αρκετά χρόνια θητείας, αλλά και στην Τούμπα. Ακόμη ωρύεται πως πέρυσι του πήραν τον τίτλο και αυτό το κάνει κυρίως για επικοινωνιακούς ή εσωτερικούς λόγους. Αν και την περασμένη σεζόν είχε δυσκολίες στην αρχή, σταδιακά ισορρόπησε και κουμαντάρισε καλά το καράβι του ΠΑΟΚ. Στη φετινή αγωνιστική χρονιά πορεύεται με «έξι στα έξι», πάει να πει δεν χάνει βαθμούς, είναι πρώτος στη βαθμολογία και το κυριότερο, συνδυάζει πολύ καλά το εγχώριο πρωτάθλημα με τις ευρωπαϊκές υποχρεώσεις. Αν πρέπει κάπου να σταθούμε, αυτό σχετίζεται με την ικανότητα του κυνικού ΠΑΟΚ να αξιοποιεί τις στημένες μπάλες, με τη διάθεση του Λουτσέσκου να αξιοποιήσει όλο το ρόστερ και να βγάλει τους νεαρούς Πέλκα και Λημνιό, όπως επίσης με την επιθυμία του να κρατήσει καλά τις ισορροπίες στα αποδυτήρια. Το είδαμε καλά αυτό όταν επέβαλε πειθαρχία και τον δικό του νόμο στην περίπτωση του άτακτου και εκρηκτικού χαρακτήρα Ουάρντα.