Ακριβώς έναν χρόνο αφότου γεννήθηκε το #MeToo, μέσα στην οχλοβοή που προκάλεσε το σκάνδαλο Γουάινστιν, ένας άνδρας που κατηγορήθηκε ότι προσπάθησε στα 17 του να βιάσει μια γυναίκα διορίστηκε στο Ανώτατο Δικαστήριο των ΗΠΑ και ένας άλλος άνδρας που έχει χαρακτηρίσει τις γυναίκες ανόητες και τσούλες, ανάξιες βιασμού, πόσω μάλλον ίσων αμοιβών με τους άνδρες, ετοιμάζεται να γίνει πρόεδρος της Βραζιλίας. Ο απολογισμός, θα έλεγε κανείς, δεν είναι και ο καλύτερος. Αλλωστε το κίνημα που γεννήθηκε στις ΗΠΑ, για να εξαπλωθεί κατόπιν σε περισσότερες από 85 χώρες του κόσμου (την Ελλάδα αφήστε την απέξω, δεν έχουμε τέτοια προβλήματα εδώ…), έχει ήδη πυροδοτήσει ένα εξίσου ισχυρό αντικίνημα, που το καταγγέλλει στην καλύτερη περίπτωση για πουριτανισμό, στη χειρότερη για κυνήγι μαγισσών. Κάντε ένα μικρό τεστ, ξεκινήστε συζήτηση για το #MeToo σε μια παρέα: μπορεί να μην ξεσπάσει καβγάς, αλλά το πιθανότερο είναι να γίνει θυελλώδης. Και έτσι ακόμα όμως, παρά τις όποιες υπερβολές των μεν και τις γκρίνιες των δε, ο κόσμος προχωρεί. Πολλά ταμπού έχουν σπάσει, πολλά στόματα έχουν λυθεί και αναπόφευκτα οι κοινωνικοί κανόνες αλλάζουν. Κάποια κεφάλια έχουν ήδη πέσει όπως πρέπει να πέφτουν, με απόφαση της Δικαιοσύνης. Αλλα έχουν κυλήσει μέσα στα λαϊκά (ιντερνετικά πλέον) δικαστήρια. Σε έναν ιδανικό κόσμο θα υπήρχαν αντιστάσεις που θα εμπόδιζαν αυτά τα τελευταία. Σε έναν τέτοιο κόσμο, όμως, το #MeToo θα ήταν απλώς σύνθημα σε δυστοπικό μυθιστόρημα.