Δεν ξέρω ποιο «συμβόλαιο συγκεκριμένου πολιτικού επιχειρηματικού κέντρου» εκτελεί «με πολλά χρήματα» η «Εφημερίδα των Συντακτών», όπως ισχυρίζεται ο Καμμένος.

Αλλά συμβόλαιο δημοσιογραφικής αντίληψης αποκλείεται να εκτελεί.

Χρειάστηκαν σχεδόν τέσσερα χρόνια για να πάρουν χαμπάρι ότι η κυβέρνηση της καρδιάς τους υπάρχει χάρη στον Καμμένο κι ότι ο Καμμένος δεν είναι το καλύτερο στήριγμα που μπορεί να σου τύχει.

Απλώς όσο ο Καμμένος έβριζε τον Μητσοτάκη ή τον Μαρινάκη, όσο κυνηγούσε εφημερίδες και δημοσιογράφους της αντιπολίτευσης, όσο νταραβεριζόταν με ισοβίτες και Σαουδάραβες, δεν τους πείραζε. Τώρα που τους πήραν τα σκάγια, τρέχουν.

Είναι αλήθεια ότι για διάφορους σαλταδόρους της Αριστεράς (αλλά για ελάχιστους πραγματικούς δημοσιογράφους) ο Καμμένος ήταν εξ αρχής κάτι σαν «αναγκαίο κακό».

Μόνο που η αντίληψη της Αριστεράς για το «αναγκαίο κακό» είναι εξαιρετικά μεταβαλλόμενη κι απεριόριστα υποκειμενική. Βασικά θεωρείται αναγκαίο κάθε κακό που βολεύει την Αριστερά.

Διάβασα την ανακοίνωση των εργαζομένων της ΕΡΤ. Προφανώς κατανοώ και συμμερίζομαι τις ανησυχίες τους μπροστά σε εκείνο που βλέπουν να έρχεται καταπάνω τους.

Αργησαν κι αυτοί όμως κάπου τέσσερα χρόνια να καταλάβουν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν ξαναέφτιαξε την ΕΡΤ επειδή του έλειπε το BBC, αλλά επειδή ήθελε να στήσει ένα κομματικό παραμάγαζο. Το οποίο ενδεχομένως κάποιοι θεώρησαν «αναγκαίο κακό» προκειμένου να ανοίξει ξανά η ΕΡΤ.

Τώρα οι άνθρωποι φοβούνται την έλευση της ΝΔ που δεν έχει απαραιτήτως την ΕΡΤ στην καρδιά της. Δεν ξέρω αν φοβούνται δικαιολογημένα. Σίγουρα όμως φοβούνται καθυστερημένα.

Διαπιστώνουν ότι η κυβέρνηση «χειραγωγεί» τη δημόσια τηλεόραση. Μάλιστα. Αλλά τότε γιατί διαμαρτύρονται;

Αν όντως η ΕΡΤ χειραγωγείται (όπως διαπιστώνουν) γιατί είναι «θεσμικό ατόπημα» να μποϊκοτάρει η αντιπολίτευση μια τηλεόραση που χειραγωγείται; Αυτά πάνε μαζί.

Ξέρετε πού καταλήγω;

Οτι δεν υπάρχει χειρότερος οδηγός στην πολιτική από το «αναγκαίο κακό». Είναι η πηγή όλων των εκπτώσεων και το άλλοθι κάθε εξευτελισμού.

Κι αυτό ζούμε τώρα. Κάποιοι θεώρησαν ότι η κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ αποτελούσε ένα αναγκαίο κακό για τη χώρα στο μέτρο που εξυπηρετούσε τους ίδιους.

Στην πραγματικότητα βάφτισαν αναγκαίο όποιο κακό δούλευε για την ανάγκη τους.

Τον Καμμένο, τον Παππά, την κομματική ΕΡΤ, τη Novartis, τη δικαιοσύνη του Παπαγγελόπουλου, τα κυριακάτικα φύλλα που υπάρχουν για να συκοφαντούν τους αντιπάλους τους, τον δημοσιογραφικό υπόκοσμο.

Φοβούμαι ότι είναι μια κοντόφθαλμη προσέγγιση. Διότι κάποια στιγμή το πάρτι τελειώνει. Τα φώτα σβήνουν. Η εξουσία φεύγει.

Τότε βρίσκεσαι κατάφατσα με ένα «αναγκαίο κακό» το οποίο είναι μόνο κακό. Και με τη συνείδησή σου, αν φυσικά έχεις συνείδηση.