Αν ζούσαν σε κάποιο απολυταρχικό, αυταρχικό καθεστώς, οι κ.κ. Καμμένος και Πολάκης θα μπορούσαν να υπάρχουν πολιτικά μόνο χάρη στην ικανότητά τους να επιβιώνουν μέσα στους εξουσιαστικούς μηχανισμούς. Εκκαθαρίζοντας πριν τους εκκαθαρίσουν, προσκυνώντας τους ανώτερους και καταπιέζοντας τους κατώτερους στην ιεραρχία. Αλλά ζούμε σε δημοκρατία, οι δύο υπουργοί έχουν ανάγκη και ψήφων για να γίνουν δημόσια πρόσωπα και να ξεφύγουν από το βαθύ σκότος των κομματικών μηχανισμών – όπου κατά κανόνα οι διαδικασίες είναι σαν αυτές των αυταρχικών καθεστώτων, ανεξαρτήτως του τι λένε τα καταστατικά τους.

Μου φαίνεται ότι η πλειοψηφία της ΕΛΜΕ Λέσβου που αποφάσισε ότι ο όρος «λαθρομετανάστης» είναι απολύτως κατάλληλος για να περιγράψει όσους περνούν τα σύνορα χωρίς χαρτιά, θα ψήφιζε μονοκούκι τον κ. Καμμένο αν ήταν υποψήφιος εκεί. Και αντιστοίχως, η πλειοψηφία της ΕΛΜΕ Μαγνησίας που απέρριψε τη χορηγία του Ιδρύματος Μποδοσάκη διότι «εμπορευματοποιεί την παιδεία», ενθουσιωδώς θα στήριζε υποψηφιότητα του κ. Πολάκη στον νομό της.

Θα ήθελε κανείς για καθηγητή των παιδιών του κάποιον από τους δύο πολιτικούς; Μου φαίνεται, μόνο κάποια διεστραμμένη μειονότητα γονιών, κάποιο ελάχιστο ποσοστό των ψηφοφόρων τους, θα τους εμπιστευόταν για δασκάλους των παιδιών τους. Τι κάνουμε λοιπόν μπρος στο φαινόμενο να παριστάνουν τους παιδαγωγούς καθηγητές που τους μοιάζουν, καθηγητές που πιστεύουν ότι το να είσαι επιχειρηματίας (οι πολακικοί) ή κατατρεγμένος (οι καμμενικοί) είναι ανήθικο και καταδικαστέο λεκτικά, ποινικά, κοινωνικά; Και που απαιτούν μάλιστα να τους μοιάσουν και οι υπόλοιποι, ζητώντας να υιοθετήσουν τις απόψεις τους οι σύλλογοι καθηγητών των νομών τους;

Να αφήσουμε όλα τα λουλούδια να ανθίσουν, να συγκρούονται πολακικοί – καμμενικοί στα σχολεία (με επιχειρήματα μόνο, ελπίζω) ώσπου να λάμψει η αλήθεια στα μυαλά και στις ψυχές των μαθητών για το ποιος έχει δίκιο; Να αναδείξουμε δηλαδή ως αξιακό πλούτο της ανθρωπότητας την αντιπαράθεση αυτών των περιθωριακών, ακραίων θεωριών; Που στον πυρήνα τους είναι βαθιά αντιδημοκρατικές; Που ο ανοίκειος εξουσιαστικός πόθος των κηρύκων τους καθοδηγεί τα ζευγαρώματά τους;

Πιθανότατα, σε κάποιο εξειδικευμένο σχολείο που θα εκπαίδευε επαγγελματίες εξουσιαστές, όπως άλλα εκπαιδεύουν μουσικούς ή αρχαιομαθείς ή ηλεκτρολόγους, να ήταν επιθυμητό κάτι τέτοιο – για να μαθαίνουν τα παιδιά πως δεν υπάρχουν φραγμοί και όρια στη διεκδίκηση και άσκηση της εξουσίας. Αλλά γιατί να αφήσουμε οι περιθωριακοί πολιτικοί και συνδικαλιστές να μας κάνουν όλους σαν τα μούτρα τους; Εχει γίνει πια διαβρωτικό οξύ το άλας που νοστιμίζει την παιδεία;