Πρωτάθλημα δεν έχει, το ματς της Εθνικής στο Τάμπερε τελείωνε αργά το βράδυ, είπαμε να ρίξουμε μια ματιά στην πολιτική επικαιρότητα. Στον Πολάκη, που για μία ακόμα φορά έκανε φασαρία. Εύκολο. Κι έναν άδειο ντενεκέ αν αρχίσεις να χτυπάς, φασαρία θα κάνει. Μόνο που αυτήν τη φορά ξεπέρασε τον εαυτό του. Οταν, απευθυνόμενος στους συναγωνιστές της Κεντρικής Επιτροπής, είπε τη μεγάλη κουβέντα: «Τις εκλογές θα τις κερδίσουμε αν βάλουμε κάποιους φυλακή». Τόσο εύκολα. Το κράτος, το κόμμα (γιατί περί κομματικής σύναξης επρόκειτο) βάζουν κόσμο στη φυλακή; Εχουν αυτή τη δυνατότητα; Και ποιοι είναι αυτοί που, κατά τον μάγκα και νταή Πολάκη, πρέπει να οδηγηθούν στη φυλακή; Οι πολιτικοί αντίπαλοι; Οι επιχειρηματίες, που δεν προσκυνάνε και δεν περνάνε από το ταμείο; Και με ποιον τρόπο θα μπορέσουμε να τους χώσουμε όλους αυτούς μέσα;

Τουμπεκί

Κι όχι επειδή (θεωρούμε ότι) είναι ένοχοι. Οχι επειδή αυτό επιτάσσει (δήθεν) το δημόσιο συμφέρον. Πρέπει να τους κλείσουμε μέσα για να κερδίσουμε και τις τρεις εκλογικές αναμετρήσεις που έχουμε μπροστά μας. Ο κυνισμός και ο αμοραλισμός σε όλη τους τη μεγαλοπρέπεια. Ο Στάλιν, τουλάχιστον, όσους έβαζε στο στόχαστρο τους αποκαλούσε «εχθρούς του λαού». Είχε δήθεν ένα επιχείρημα. Μια δικαιολογία. Η αιτία, το κίνητρο, στην προκειμένη περίπτωση, είναι καθ’ ομολογίαν 100% ιδιοτελή και ταπεινά: «Για να κερδίσουμε τις εκλογές». Και σ’ το πετάνε κατάμουτρα. Απροκάλυπτα. Χωρίς ενδοιασμούς και αναστολές. Κι ούτε ένας από το ακροατήριο δεν αντέδρασε. Οτι «το πρέπει να βάλουμε κάποιους στη φυλακή» δεν ταιριάζει με το ήθος της Αριστεράς. Οτι, στην τελική, δεν είναι δική μας δουλειά. Αχνα. Τουμπεκί. Απαξάπαντες διά της σιωπής συμφώνησαν. «Και γιατί όχι; Αν είναι να βγάλουμε μία ακόμα τετραετία, ας πάει και το παλιάμπελο. Δεν θα χαθεί ο κόσμος αν μπούνε και πέντ’ – έξι μέσα». Και υποτίθεται, ό,τι εκφράζουν είναι συνέχεια της Αριστεράς της Μακρονήσου. Της Αριστεράς που δοκιμάστηκε από το μετεμφυλιακό κράτος. Της ανανεωτικής Αριστεράς. Τρίχες κατσαρές. Η διάκριση των εξουσιών δεν τους αφορά. Αυτό που κυριαρχεί στη σκέψη και στην πρακτική τους είναι ο τυχοδιωκτισμός. Η Αριστερά είναι το άλλοθι. Οτι «εμείς δεν είμαστε σαν τους άλλους. Εμείς έχουμε ηθικό πλεονέκτημα». Οπως ο δήθεν υπερπατριωτισμός και η θρησκοληψία είναι ο φερετζές του Πάνου Καμμένου. Κι επειδή ακριβώς ο πολιτικός τυχοδιωκτισμός είναι η κοινή αφετηρία και των δύο, και ταιριάξανε και συμπεθεριάσανε. Οι δήθεν διαφωνίες, οι πρόσφατες δήθεν αυθαιρεσίες του Πάνου Καμμένου στις ΗΠΑ είναι σικέ. Οταν αμφότεροι στερούνται ιδεολογίας και αρχών, δεν υπάρχει πεδίο διαφωνίας.

Σικέ

Ο καβγάς του Γιώργου Παπαδάκη με την Μπάγια Αντωνοπούλου ήταν ένα πραγματικό και αρκούντως σοβαρό γεγονός. Που προκάλεσε την παραίτηση της δεύτερης από την εκπομπή του Ant1. Η δήθεν διαφωνία Αλέξη – Πάνου είναι της πλάκας. Σικέ, επειδή συμφέρει και τους δύο. Ουδείς ψήνεται από τα πρωτοσέλιδα των κυβερνητικών συντακτών ότι ο Καμμένος «βλάπτει σοβαρά τη χώρα». Ο Τσίπρας είναι που τον επέλεξε για κυβερνητικό εταίρο και είναι αγκαλιές και φιλιά μαζί του, τέσσερα χρόνια τώρα. Για να καταγγείλει ο υπουργός Εθνικής Αμυνας την εφημερίδα φιλοκυβερνητικών συντακτών για «δημοσιογραφικό αυνανισμό». Οπως ακριβώς έχει απαντήσει ο Πολάκης στην ΠΟΕΔΗΝ: «Αυτό πλέον δεν είναι συνδικαλισμός, είναι αυτοϊκανοποίηση». Οσο διαφέρει ο αυνανισμός του Καμμένου από την αυτοϊκανοποίηση του Πολάκη τόσο διαφέρουν ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΕΛ. Γι’ αυτό και το «να βάλουμε κάποιους φυλακή» είναι κοινή ιδεολογία και πρακτική τους.