Απορώ γιατί πολλοί εκπλήσσονται από τον κατά βούληση εγκλεισμό, κάποιες φορές και «εντοιχισμό» καθηγητών στα ΑΕΙ μας, για το κλείσιμο των πανεπιστημίων μας, των σχολείων μας. Μα, με την ψήφο των αντίστοιχων πολιτών σήμερα κυβερνούν οι καταληψίες του χθες. Μήπως θυμούνται αυτοί οι συμπολίτες μας αν αντέδρασαν όταν το σχολείο τους ως μαθητές, η σχολή τους ως φοιτητές, τα αντίστοιχα εκπαιδευτικά καταλύματα των παιδιών τους ως γονείς έκλειναν, καταλαμβάνονταν για του ψύλλου πήδημα; Μήπως θυμούνται αν εξέφρασαν την άποψή τους για την κατάληψη που τους αφορούσε (το ρεπερτόριο ποικίλο), αν τους δόθηκε η δυνατότητα να την εκφράσουν γιατί το πιθανό τίμημα θα ήταν ένα σπασμένο κεφάλι ή στην καλύτερη των περιπτώσεων μια δημόσια η «διακριτική» καθύβριση, κερδίζοντας τη νεοελληνική ρετσινιά του συντηρητικού;
Η αντιδημοκρατική συμπεριφορά της κατάληψης, του εγκλεισμού στα πανεπιστήμιά μας έχει σήμερα κυβερνητική αποδοχή και έκφραση, αυτή του ΣΥΡΙΖΑ. Οταν ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν αντιπολίτευση, η πρακτική αυτή ήταν μια βασική του πολιτική πρακτική. Σήμερα ως κυβέρνηση με τους νόμους της και με τους υπουργούς της, την προστατεύει. Και πώς θα μπορούσε να είναι διαφορετικά όταν πάμπολλοι σημερινοί υπουργοί, συμπεριλαμβανόμενου και του Πρωθυπουργού, ήταν κεντρικοί καταληψίες και βιαιοπραγούντες στις σχολές τους; Και πώς θα μπορούσε να είναι διαφορετικά όταν οι σημερινοί υπουργοί, που είναι και καθηγητές στα πανεπιστήμιά μας, ήταν αυτοί που δικαιολογούσαν και στήριζαν ιδεολογικά και ακαδημαϊκά τις βιαιοπραγίες και τις καταλήψεις των σχολών τους, αυτοί που επιχειρηματολογούσαν στα συνέδρια των καθηγητών πανεπιστημίου (ΠΟΣΔΕΠ) υπέρ αυτών των βίαιων και αντιδημοκρατικών συμπεριφορών; Σήμερα οι ίδιοι άνθρωποι νομοθετούν για την Παιδεία. Δύσκολο να διαφοροποιηθούν ως εξουσία, γιατί ήταν οι ίδιοι που επέβαλλαν βίαια και αντιδημοκρατικά την μειοψηφική τους άποψη με τη βοήθεια των επιθετικών μειοψηφικών συντρόφων τους. Πού; Μα μέσα στο πανεπιστήμιο, δηλαδή στον κατεξοχήν χώρο της ελεύθερης έκφρασης και αντιπαράθεσης ιδεών. Αυτοί, οι διαπρύσιοι «φύλακες» της ελεύθερης δημοκρατικής σκέψης και έκφρασης σήμερα κυβερνούν.
Γιατί να απορεί κάνεις για την κατρακύλα της δημοκρατίας σήμερα στη χώρα μας όταν ο ίδιος ο Πρωθυπουργός έκανε πολιτική καριέρα ως καταληψίας του σχολείου του και της σχολής του στο Μετσόβιο Πολυτεχνείο; Για αυτό ουδόλως σήμερα η ελληνική κοινωνία ταράζεται όταν ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ κ. Κυρίτσης θεωρεί ότι ο εγκλεισμός των καθηγητών τους είναι μέσα στις φοιτητικές διαδικασίες. Για αυτό ελάχιστοι πανεπιστημιακοί δάσκαλοι εκφράζουν την αντίθεσή τους σε αυτήν την κατάλυση της δημοκρατίας μέσα στο ελληνικό πανεπιστήμιο. Την έχουν αποδεχθεί ως κανονικότητα.
Δυστυχώς, η ελληνική κοινωνία αποδεικνύεται στην πλειοψηφία της βαθύτατα αντιδημοκρατική, φορώντας τον φερετζέ του «αριστερού προοδευτισμού». Ενα από τα βαθιά τραύματα της Μεταπολίτευσης είναι η πλήρης καθυπόταξη των φιλελεύθερων δημοκρατικών ιδεών στην αριστερή ιδεολογία της επιβολής της «πεφωτισμένης» μειοψηφίας. Ο μαρξιστικής έμπνευσης δημοκρατικός συγκεντρωτισμός είναι στοιχείο της καθημερινής λειτουργίας της. Ισως ταιριάζει και στην ψυχοσύνθεση του έλληνα τσαμπουκά: oι λίγοι επιθετικοί επιβάλλονται στους πολλούς ουδέτερους, αδιάφορους. Αν δεν αλλάξει αυτό, αν οι πολλοί δεν αντισταθούν, η δημοκρατία στη χώρα μας θα είναι λειψή. Και οι πρώτοι που πρέπει να αλλάξουν είμαστε εμείς οι πανεπιστημιακοί.
Ο Αχιλλέας Γραβάνης είναι καθηγητής Φαρμακολογίας Ιατρικής Σχολής Πανεπιστημίου Κρήτης και ερευνητής ΙΜΒΒ – ΙΤΕ