Ηταν πριν από μόλις δύο εβδομάδες όταν οι υπάλληλοι του υπουργείου Παιδείας κατήγγειλαν τον υπουργό τους ότι μετέτρεψε το υπουργείο σε φυλακή με τα μέτρα που έλαβε για την ασφάλεια του κτιρίου. Ο υπουργός δεν αρνείται προφανώς ότι το υπουργείο είναι δημόσιο κτίριο. Εξίσου προφανώς όμως θεωρεί ότι ένα δημόσιο κτίριο δεν είναι απαραίτητα και δημόσιος χώρος.
Ο υπουργός και η κυβέρνησή του δεν έχουν όμως την ίδια αντίληψη για τα πανεπιστημιακά ιδρύματα. Ο ίδιος έφτασε να πει ότι η φύλαξη των πανεπιστημίων είναι δουλειά των φοιτητών, οι οποίοι για την περίσταση υποχρεούνται, σύμφωνα με τον υπουργό, να είναι και «ρωμαλέοι».
Το αποτέλεσμα το βλέπουμε σήμερα. Η ακαδημαϊκή κοινότητα, η οποία φυσικά δεν διανοείται να λάβει ανάλογα μέτρα με αυτά που έλαβε ο υπουργός για τη δική του προστασία και ασφάλεια, είναι όμηρος διαφόρων οργανωμένων ομάδων που επιβάλλουν απόψεις με βάση τον νόμο του ισχυροτέρου. Από μια τέτοια σχέση ισχύος κατέλαβε ο Ρουβίκωνας αίθουσα της Φιλοσοφικής Σχολής και, παρά την έκκληση των πρυτανικών Αρχών να εγκαταλείψουν τα μέλη του τον χώρο, εννοεί να παραμείνει.
Τα πανεπιστήμια δεν μπορούν να συνεχίσουν να λειτουργούν έτσι. Οχι μόνο επειδή είναι δημόσια κτίρια, αλλά όχι δημόσιοι χώροι, όπως μπορεί να νομίσουν κάποιοι. Αλλά κι επειδή η ακαδημαϊκή ελευθερία προϋποθέτει την απουσία του φόβου. Με τον φόβο διαφόρων ομάδων ή άλλων μειοψηφιών που συνηθίζουν να τρομοκρατούν ή ακόμη και να ασκούν βία σε όποιον δεν συμφωνεί μαζί τους, ελευθερία δεν υπάρχει. Και το πανεπιστήμιο μετατρέπεται σε πραγματική φυλακή.