Στην τελική ευθεία της αποχώρησής της η κυβέρνηση ετοιμάζεται, κυριολεκτικά και μεταφορικά, να παραδώσει καμένη γη. Κυριολεκτικά, καθώς έχουν περάσει ήδη τρεις μήνες από την καταστροφή στο Μάτι με τους 99 νεκρούς και κυβέρνηση, κράτος και «φανταχτερή» Αυτοδιοίκηση είναι σαν να μην υπάρχουν. Οσο ανάξιοι και επιβλαβείς υπήρξαν στη διαχείριση της φονικής φωτιάς και οδήγησαν στην τραγωδία, άλλο τόσο αποδείχθηκαν και έκτοτε μέχρι σήμερα. Πρακτικά, οι άνθρωποι που έχασαν τους δικούς τους και τα σπίτια τους έχουν μείνει μόνοι και αβοήθητοι. Και είναι απορίας άξιο πώς αυτό δεν έχει προκαλέσει ακόμη ξέσπασμα οργής.

Μεταφορικά, η καμένη γη είναι παντού. Τόσο στο εσωτερικό πεδίο, οικονομικό και πολιτικό, όσο και στο διεθνές, όπου εγκλώβισαν την Ελλάδα σε μια πρωτοφανή παράνοια. Με την προφανή (πλην εξίσου αφελή) ελπίδα ότι ουσιαστικά θα εξαγοράσει ψήφους, ο Τσίπρας έχει αρχίσει και μοιράζει ό,τι μπορεί (κυρίως ό,τι δεν μπορεί) όπου μπορεί, προκειμένου να ενισχυθεί εκλογικά ενόψει της επικείμενης αναμέτρησης η οποία έρχεται ενδεχομένως πιο κοντά με τις εξελίξεις στα Σκόπια. Αυτή όμως είναι η μία διάσταση της πολιτικής του «δώσ’ τα όλα» από τα τεχνητά πλην θανατηφόρα για την οικονομία και τους φορολογουμένους πλεονάσματα.

Η άλλη διάσταση, επίσης συνειδητή για τον Τσίπρα, είναι ότι θα παραδώσει μια βραδυφλεγή βόμβα στην επόμενη κυβέρνηση, όποια κι αν είναι. Θα την υποχρεώσει από τώρα είτε να κάνει τον «κακό» και να τα πάρει πίσω, είτε να βρεθεί σε τεράστιο πρόβλημα με τους δανειστές που – προσοχή – είναι πάντα εδώ. Ο ίδιος γνωρίζει πολύ καλά ότι δεν πρόκειται να είναι ξανά πρωθυπουργός μετά τις εκλογές, οπότε έχει ουσιαστικά υιοθετήσει το δόγμα «γαία πυρί μιχθήτω», νεοελληνιστί, «στάχτη και μπούρμπερη». Ετσι, επιχειρεί να αποσταθεροποιήσει από τώρα την επόμενη κυβέρνηση, έχοντας στον νου του ότι οι μεθεπόμενες εκλογές πιθανότατα θα γίνουν με απλή αναλογική και θέλει να τις φέρει πλέον όσο πιο κοντά μπορεί, παρά το γεγονός πως αυτό θα επιφέρει ακόμα μεγαλύτερη βλάβη στη χώρα. Αλλά αυτό κάνει: ο σχεδιασμός του είναι απόλυτα ξεκάθαρος. Επιπλέον, η πολιτική αυτή (πιστεύει ότι) θα του επιτρέψει, ως αντιπολίτευση, να ξαναρχίσει το ίδιο παραμύθι με το οποίο κάποτε ξεκίνησε: οι κακοί άλλοι που είναι κατά του λαού και εκείνος ο καλός που τα είχε δώσει και τα κόψανε. Φαντάζεται ότι θα μπορέσει να παίζει πάλι τον καλό αριστερούλη έναντι όλων των άλλων που θα τους λέει ανάλγητους.

Μήπως κάτι ανάλογο συμβαίνει και με την ανομία και την εγκληματικότητα; Οταν αλλάξει η κυβέρνηση και οι διάφορες «αναρχικές» ομάδες επιχειρήσουν να ξεσαλώσουν, ο Τσίπρας θα μπορεί να λέει ότι ουδεμία σχέση έχουν όλα με το κόμμα του, επικαλούμενος όσα γίνονται σήμερα. Θα λέει όμως και ότι χειροτέρεψαν τα πράγματα. Μπας και γι’ αυτό δεν ασχολείται κανείς στην κυβέρνηση με το θέμα;

Σε κάθε περίπτωση, Τσίπρας και Καμένος αποδεδειγμένα ουδόλως ενδιαφέρονται για τη ζημιά που κάνουν σε όποιο επίπεδο κι αν βλάψουν τη χώρα: το θεατράκι με τη συμφωνία των Πρεσπών δεν έχει προηγούμενο ούτε στην Ελλάδα ούτε αλλού. Η ζημιά που επιφέρει όμως είναι τεράστια. Ποιος θα την πληρώσει; Μα ασφαλώς η Ελλάδα.