Οποτε η Ελλάδα εμφανιζόταν στο Τάμπερε, συνήθως αναδείκνυε έναν ήρωα…
Στις 15 Ιουλίου του 1952, στον αγώνα του Ολυμπιακού Τουρνουά Ποδοσφαίρου με τη Δανία λεγόταν Νίκος Πεντζαρόπουλος και του έμεινε η ετικέτα «ο ήρωας του Τάμπερε»…
Τον Οκτώβριο του 1967 βάδισε στα χνάρια του ο Γιώργος Κολοκυθάς, που αναδείχθηκε πρώτος σκόρερ του Ευρωμπάσκετ…
Στις 15 του περασμένου Ιουλίου πήρε τη σκυτάλη ο Αντώνης Μέρλος, κατακτώντας το χρυσό μετάλλιο στο άλμα εις ύψος στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Νέων…
Προχθές όμως αποδείχθηκε ότι οι ήρωες δεν υπάρχουν πια. Τους πάτησε το τρένο και τους έκανε τελατίνι, αφού προηγουμένως μας είχαν πατήσει οι Φινλανδοί!
Στις 5 Σεπτεμβρίου του 2001, στο ντεμπούτο του Οτο Ρεχάγκελ, στο Ελσίνκι, αρπάξαμε μια πεντάρα σβουριχτή και εκείνο το βράδυ άλλαξε ο ρους της Ιστορίας. Δεκαεπτά χρόνια αργότερα ο συμπατριώτης του, Μίχαελ Σκίμπε, ο οποίος θεωρήθηκε κιόλας ένας «μικρός Ηρακλής» επιβεβαιώνει άθελά του, το νόημα της παροιμίας που λέει «μεγάλη μπουκιά φάε, μεγάλη κουβέντα μην πεις»!
Τότε κομπορρημονούσαμε ότι ξαναγίναμε ομάδα, που θα επέστρεφε στο δρόμο της αρετής, μετά τους δύο διαδοχικούς αποκλεισμούς (Euro 2016, Μουντιάλ 2018), αλλά ήρθαν μαζεμένοι οι αγώνες του νεοπαγούς Nations League να μας ρίξουν στα… σκληρά!
Η Εθνική βιάστηκε να ανοίξει την περίοδο των εκπτώσεων κατεβάζοντας τις τιμές: μια ώρα καλής μπάλας με την Εσθονία, ένα ημίχρονο στον πρώτο αγώνα με την Ουγγαρία, ένα τέταρτο
στον δεύτερο και προχθές το αφεντικό τρελάθηκε και μοίραζε τσάμπα την πραμάτεια του.
Αυτή τη φορά η ελληνική ομάδα υπήρξε ωσεί παρούσα, παραδόθηκε άνευ όρων, δεν έσωσε καν τα προσχήματα, και έβγαλε κιόλας τους Suomi από τη ρουτίνα του 1-0 και του συνήθους σκόρερ Τεέμου Πούκι.
Ναι, όντως υπάρχουν άλλα δυο ματς και η ελπίδα πεθαίνει τελευταία, αλλά (μακάρι να βγω ψεύτης μα) δεν τη βλέπω να συνέρχεται από το κώμα…