Σε μία έκκληση, ή μάλλον ειδικά σε μία έκκληση, σημασία δεν έχει μόνο το περιεχόμενο. Σημασία έχει και η διατύπωση. Και η διατύπωση στην έκκληση του Αλέξη Τσίπρα προς τους υπουργούς του να μη ρίξουν την κυβέρνησή του έχει τη σημασία της: οι υπουργοί καλούνται να δεσμευτούν ότι «δεν υπάρχει σκέψη να ταυτιστούν και δεν θα ταυτιστούν ποτέ με τις προσπάθειες της Δεξιάς και της Ακροδεξιάς να ανατραπεί η κυβέρνηση με αφορμή το Ονοματολογικό». Η αναφορά δεν είναι σε κόμματα, είναι σε ιδεολογικούς χώρους. Δεν είναι ότι η ταύτιση πρέπει να αποφευχθεί με τη ΝΔ ή με ό,τι κινείται πέρα από τη ΝΔ, αλλά γενικότερα με την ιδεολογική επικράτεια στην οποία υποτίθεται ότι ανήκει η ΝΔ.
Η διατύπωση έχει τη σημασία της ακόμη και αν πρόκειται για τυχαία εκφορά του λόγου. Γιατί εκουσίως ή ακουσίως, ο Τσίπρας έκανε ένα σέρβις, ενδεχομένως το τελευταίο σέρβις στον Καμμένο. Εναν πολιτικό που στον Νίκο Φίλη θυμίζει τον ακροδεξιό Σαλβίνι, αλλά για τον Τσίπρα είναι ένας «κεντροδεξιός» που απλώς «παραμένει πιστός στις ιδέες του». Είναι κεντροδεξιός και παραμένει πιστός ακόμη κι όταν ο Καμμένος εκφράζεται ως αυτό που είναι: ένας υπερεθνικιστής δεξιός, η ρητορική του οποίου τον τοποθετεί πολύ πιο δεξιά από τη Νέα Δημοκρατία.
Ο Καμμένος δεν έχει πρόβλημα να συστήνεται με αυτή τη ρητορική ως κληρονόμος του καραμανλισμού και ψυχή της αληθινής, της γνήσιας ΝΔ. Δεν έχει ούτε ο Τσίπρας. Συμβαίνει και με τους δύο το αντίθετο: το πρόβλημα θα ήταν να καταχωριστεί ο Καμμένος ως λάιτ Ακρα Δεξιά όχι μόνο από τον Φίλη, αλλά από πολύ περισσότερους και ο Τσίπρας να ομολογεί ότι με αυτή τη λάιτ Ακρα Δεξιά κυβερνάει εδώ και σχεδόν τέσσερα χρόνια. Το πρόβλημα θα ήταν να καλούσε ο Τσίπρας τους υπουργούς του να μην ταυτιστούν ποτέ, όχι με τις προσπάθειες της Δεξιάς και της Ακροδεξιάς να ανατραπεί η κυβέρνηση, αλλά με τις προσπάθειες της ΝΔ και των ΑΝΕΛ.