Στην πιο κρίσιμη καμπή στη μετά 2004 εποχή βρίσκεται η εθνική μας ομάδα, καθώς μια τρίτη απουσία από μεγάλη διοργάνωση (Euro 2020) μετά το Euro της Γαλλίας (2016) και το Μουντιάλ της Ρωσίας (2018) θα μας επαναφέρει και με τη βούλα στα πέτρινα χρόνια του ελληνικού ποδοσφαίρου.

Ο Μίχαελ Σκίμπε είναι πλέον δεδομένο ότι δεν πρόκειται να οδηγήσει την εθνική μας ομάδα στα προκριματικά του επόμενου Euro (αρχίζουν τον Μάρτιο, με την κλήρωση – όπου θα μάθουμε εάν θα είμαστε σε όμιλο με πέντε ή έξι ομάδες καθώς και τους αντιπάλους μας – να γίνεται τον Δεκέμβριο), ενώ δύσκολα θα καθίσει και στον πάγκο για τα δύο τελευταία παιχνίδια για τον όμιλό μας στο Nations League τον άλλο μήνα με Φινλανδία και Εσθονία στο ΟΑΚΑ.

Πιθανότατα εκεί να πάμε με υπηρεσιακό προπονητή (π.χ. Κώστας Τσάνας) καθώς, ακόμα και συμφωνία να υπάρξει αυτή την εβδομάδα με νέο προπονητή, θα είναι λίγο παράτολμο να κάνει μέσα σε 15 μέρες από την παρουσίασή του τις πρώτες κλήσεις, ιδιαίτερα μάλιστα εάν είναι και ξένος.

Τεράστιο διακύβευμα

Οπως και να έχει, χρόνος μέχρι την έναρξη των προκριματικών (καθώς μόνο μέσω αυτής της διαδικασίας φαίνεται ότι θα διεκδικήσουμε την πρόκριση για τα τελικά του Euro 2020) υπάρχει, αλλά το βασικότερο όλων είναι οι άνθρωποι της ΕΠΟ να είναι ιδιαίτερα προσεκτικοί στην επόμενη απόφασή τους.

Εδώ διακυβεύεται το μέλλον της εθνικής μας ομάδας που είχε αλλάξει επίπεδο προς το καλύτερο για μία δεκαετία τουλάχιστον (2004-2014), αλλά πλέον έχει πάρει την κατιούσα, και μάλιστα χωρίς φρένα.

Περιθώριο για νέα αποτυχία δεν υπάρχει, καθώς μετά ίσως χρειαστούν πολλά χρόνια για να σηκώσουμε κεφάλι.

Ο Μίχαελ Σκίμπε έχει χάσει πλέον όλα τα στηρίγματά του ακόμα και μέσα στα αποδυτήρια από τους τελευταίους παίκτες που τον στήριζαν, ενώ πλέον έχουν και παράπονα ότι πήγαν «αδιάβαστοι» σε κρίσιμα εκτός έδρας παιχνίδια, όπως το μπαράζ πρόκρισης με την Κροατία ή τώρα με την Ουγγαρία. Οι παίκτες δεν είναι άμοιροι ευθυνών, κάθε άλλο. Ταλέντο και ενθουσιασμός μπορεί να υπάρχουν, όμως λείπουν πλέον οι μεγάλες προσωπικότητες να τραβήξουν την ομάδα από το τέλμα. Οχι απαραίτητα με μια ποδοσφαιρική κίνηση, αλλά με μια ομιλία στα αποδυτήρια, μια κουβέντα στο γήπεδο, στο πούλμαν, στο εστιατόριο.

Η Εθνική έχασε και το σκληρό μέταλλο που είχε (στην προ Ρανιέρι εποχή), με βάση το οποίο είτε έτρωγε πολύ δύσκολα γκολ είτε έκανε ανατροπές στα σκορ, έστω με υποδεέστερα βαθμολογικά χώρες. Την τελευταία τετραετία το έχει κάνει μόνο σε ένα παιχνίδι με την Κύπρο!

Υπάρχουν αποφάσεις πλέον του Σκίμπε που χρήζουν ανάλυσης, όπως για παράδειγμα η κλήση του ντεφορμέ Γιώργου Τζαβέλλα (προς Θεού, δεν θα χρεωθεί ο συγκεκριμένος παίκτης όλα τα κακά για το ναυάγιο στη Φινλανδία) όταν δεν πάει καθόλου καλά αυτή την περίοδο και είχε κακή εκτίμηση στο πρώτο γκολ των Φινλανδών με το που μπήκε στον αγώνα.

Η μη κλήση ενός από τους πιο φορμαρισμένους έλληνες παίκτες, του Χατζηγιοβάννη του Παναθηναϊκού (σώθηκαν οι ελπίδες βέβαια καθώς με δικό του γκολ άνοιξε ο δρόμος για τη νίκη με τη Λευκορωσία), προκάλεσε επίσης απορία, ενώ και οι κινήσεις μέσα στον αγώνα για να αντιστρέψει το κλίμα ήταν μάλλον αναιμικές.

Το τέλος πλησιάζει και πλέον το ερώτημα είναι τι γίνεται την επόμενη μέρα. Ο Αγγελος Αναστασιάδης αλλά και ξένα ονόματα (έχει ακουστεί του Μιχαΐλοβιτς) είναι σε αναμονή, όμως η απόφαση πρέπει να είναι ώριμη και με προοπτική, όχι ως ασπιρίνη στον πονοκέφαλο.

Χρειάζεται ο άνθρωπος που θα εμπνεύσει εκ νέου τους παίκτες για να καταλάβουν ότι έχουν κέρδος να παίζουν για την Εθνική τους.