Τα χθεσινά επεισόδια στη Φιλοσοφική Σχολή της Αθήνας, ανάμεσα σε καθηγητές του Πανεπιστημίου και σε φοιτητές – μέλη της αυτοαποκαλούμενης αναρχικής συλλογικότητας Ρουβίκωνας, δημιουργούν κατ’ αρχάς αποτροπιασμό, επειδή συμβολίζουν την κατάρρευση της ιεραρχικής σχέσης που διέπει τη ζωή στο Πανεπιστήμιο, τη σχέση σεβασμού και πίστης των μαθητών προς τους δασκάλους τους. Η ισοπέδωση της αξίας εκείνου που διδάσκει από τον διδασκόμενο, η βίαιη κατάργηση της ιεραρχίας, σηματοδοτεί την αυτόβουλη κατάργηση του ρόλου των ακαδημαϊκών ιδρυμάτων. Αλίμονο αν οι εκπρόσωποι του Πανεπιστημίου, οι υπεύθυνοι για τη μετάδοση της γνώσης, δεν απολαμβάνουν τον σεβασμό εκείνων προς τους οποίους απευθύνονται. Το Πανεπιστήμιο τότε αυτοκαταργείται, παραδίδει την εξουσία της γνώσης σε διάφορες «συλλογικότητες» που υποκαθιστούν την εξουσία της γνώσης με την εξουσία της βίας. Κι αυτό είναι ανατριχιαστικό για τους θεσμούς της παιδείας, μοιραία και της δημοκρατίας.

Ομως, ειδικά ο Ρουβίκωνας, δεν είναι απλώς μια ομάδα που δρα στον πανεπιστημιακό χώρο – απλώς εκεί επικαλείται το λεγόμενο πανεπιστημιακό άσυλο -, όπως προηγουμένως το έχουν επικαλεστεί διάφορες άλλες βίαιες ομάδες, αλλά και ρέκτες διαφόρων βαθμών παραβατικότητας.

Ο Ρουβίκωνας εδώ και πολύ καιρό κάνει αισθητή την παρουσία του στη δημόσια ζωή του τόπου. Οι έως σήμερα παρεμβάσεις του είναι πράξεις προπαγάνδας. Πράξεις που επιδιώκουν να δημιουργήσουν συμπάθειες και να διευρύνουν ένα κίνημα ανομίας. Ωστόσο, δεν πρέπει να ξεχνούμε ότι η λογική τέτοιων ομάδων δεν εξαντλείται στην προπαγάνδα. Το μάθαμε καλά, άλλωστε, στα γεγονότα του Δεκέμβρη του 2008, μετά τη δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου, όταν πίσω από μια αντισυστημική προπαγάνδα δραστηριοποιήθηκαν ακραία στοιχεία χρησιμοποιώντας πρωτοφανή βία.

Για τον προαναφερθέντα λόγο, όπως στην καθημερινότητα των πόλεων δεν μπορεί η πολιτεία να αδρανεί μπροστά στη δράση του Ρουβίκωνα, έτσι δεν πρέπει να ανέχονται την αδράνεια και τα πανεπιστημιακά όργανα. Η θέληση των καθηγητών, χθες, να κατακτήσουν το αμφισβητούμενο κύρος του ρόλου τους από οποιαδήποτε «συλλογικότητα», είναι αξιοθαύμαστη, αλλά δυστυχώς ατελέσφορη. Η μαχητικότητα από μόνη της δεν οδηγεί σε αποτέλεσμα. Γι’ αυτό άλλωστε, όταν οι καθηγητές αποχώρησαν, η αίθουσα που υπεράσπισαν ανακαταλήφθηκε.

Πρέπει, λοιπόν, και οι καθηγητές των πανεπιστημίων να κατανοήσουν ότι η παραβατικότητα στοιχείων που αρνούνται τη δημοκρατία, όπως ο Ρουβίκωνας, εκμεταλλευόμενα την ανοχή της, δεν αντιμετωπίζεται απλά με τον διάλογο και ιδεολογικές αντιπαραθέσεις. Η παραβατικότητα, σε ορισμένες οριακές περιπτώσεις, χρειάζεται την παρέμβαση του νόμου. Η κατάσταση που διαμορφώνεται στο Πανεπιστήμιο, κατά τη γνώμη μου, δεν θα εκτονωθεί διαφορετικά.

Η ακαδημαϊκή κοινότητα είναι χρήσιμο να κατανοήσει ότι η δημοκρατική πολιτεία έχει υποχρέωση να αντιμετωπίζει αποτελεσματικά, με σχέδιο, με επιχειρησιακές και νομοθετικές δράσεις τη δραστηριότητα κάθε δικτύου που δρα παραβατικά. Η απάντηση της δημοκρατίας σε όσους παραβιάζουν τους κανόνες της κοινωνικής ειρήνης οφείλει να είναι συντεταγμένη, αυστηρή στο πλαίσιο του νόμου, δίκαιη στο πλαίσιο της απονομής της δικαιοσύνης και πλήρως αποτελεσματική στο επίπεδο της πρόληψης και της αποτροπής των κινδύνων για τη ζωή των μελών της ανοικτής κοινωνίας.

Ο Μιχάλης Χρυσοχοΐδης είναι πρώην υπουργός