Δεν ήταν βουλωμένο το γράμμα που διάβαζε το Σάββατο το βράδυ στο ΟΑΚΑ ο Γιαννούλης Λαρεντζάκης. Τον ρώτησα μετά τη λήξη του αγώνα της ΑΕΚ με τον ΠΑΟΚ εάν και κατά πόσο τον εξιτάρει να θεωρείται, να αναφέρεται και να αναγορεύεται ως ο ηγέτης τη ΑΕΚ και χαμογέλασε πονηρά, χωρίς να δώσει σαφή απάντηση…
Είπε «δεν κομπάζω ότι έγινα ο ηγέτης της ΑΕΚ»… άφησε την υπόθεση να πλανάται για εβδομήντα δύο ώρες και μου την έστειλε συστημένη προχθές το βράδυ από Πράγα μεριά!
Ενίοτε οι κάθε λογής ταμπέλες είναι ψευδεπίγραφες, αλλά στην προκειμένη περίσταση έχουν το νόημά τους: στην τρίτη σεζόν του στην ΑΕΚ ο εκ Κύθνου ορμώμενος, αλλά μεγαλωμένος στις… σκληρές γειτονιές του Αιγάλεω, γκαρντ μοιάζει σαν έτοιμος από καιρό, σαν θαρραλέος (που λέει κι ο ποιητής) να αδράχνει την κάθε ημέρα!
Ο «Λάρι» δεν κάνει εξαιρέσεις στο δικό του carpe diem, οι αλλαγές στο αγωνιστικό ύφος του είναι ευδιάκριτες, όσο για τα οφέλη που αποκόμισε από τις διαδοχικές παρουσίες του στην εθνική ομάδα και από τον συγχρωτισμό του με σπουδαίους συμπαίκτες, χωριό που φαίνεται κολαούζο δεν θέλει!
Το Σάββατο ο Λαρεντζάκης οδήγησε (παρέα με τον Βινς Χάντερ) την ΑΕΚ στην εκ των ων ουκ άνευ νίκη επί του ΠΑΟΚ και προχθές επανήλθε δριμύτερος για να καθαρίσει την μπουγάδα με τη Νίμπουργκ: μια μπουγάδα που είχε μπόλικα άπλυτα και γι’ αυτό χρειάστηκαν άλλοι δυο κουβάδες (βλέπε παρατάσεις) για να χωρέσουν!
Το κρεσέντο του, εμπλουτισμένο κιόλας από επτά τρίποντα και τρεις ηρωικές και σωτήριες φάσεις, υπήρξε παροιμιώδες και μοναδικό στην έως τώρα καριέρα του. Τούτου δοθέντος, είμαι βέβαιος πως εκτός από τον Μπάνκι και την ΑΕΚ το γλέντησαν εξίσου – ίσως και περισσότερο – ο Σκουρτόπουλος, η Εθνική και το ελληνικό μπάσκετ που του κάνει χώρο ώστε να μπει για τα καλά στο κεντρικό κάδρο…