Εχει δίκιο ο κυβερνητικός εκπρόσωπος: όποιος δυσφορεί δεν έχει παρά να κατεβεί από το τρένο. Μόνο που αυτό δεν είναι το τρένο της κυβέρνησης, όπως είπε. Είναι το τρένο του Καμμένου. Είναι το ίδιο τρένο με εκείνο του προεκλογικού σποτ όπου ο Καμμένος έπαιρνε τον μικρό Αλέξη από το χέρι. Στην πραγματικότητα, ούτε ο Καμμένος είναι τόσο πατερναλιστικός ούτε ο Τσίπρας τόσο μικρός. Αν όμως ο Καμμένος κατέλαβε έναν πολιτικό χώρο δυσανάλογο με το πολιτικό του μέγεθος είναι επειδή ο Τσίπρας προσαρμόστηκε στον ρόλο της διαφήμισης. Επειδή άφησε τον Καμμένο να απλωθεί σε μια έκταση που δεν αντιστοιχούσε στο πολιτικό του εκτόπισμα.
Θα ήταν λάθος να μετρήσει κανείς το πολιτικό μέγεθος του Καμμένου σε στολές παραλλαγής. Δεν είναι η γραφικότητα που το ορίζει. Είναι οι ανυπόστατες κατηγορίες που εκτοξεύει άλλοτε με θύματα τον Βενιζέλο, την οικογένεια Μητσοτάκη ή τον Θεοδωράκη και τώρα τον Μαρινάκη, την «Εφημερίδα των Συντακτών» και τον Κοτζιά. Το πολιτικό μέγεθος του Καμμένου ορίζεται από τη λάσπη, τη συκοφάντηση, την ηθική δολοφονία. Ορίζεται από τον αυτοματισμό με τον οποίο χειρίζεται όποιον τολμήσει να συγκρουστεί μαζί του, από τον ίδιο πάντα αυτοματισμό: Τι είναι ο Θεοδωράκης; Α, αυτός έκανε κόμμα με τα λεφτά του Μπόμπολα. Και ο Κοτζιάς;
Η μέθοδος που προσδιόρισε το πολιτικό μέγεθος του Καμμένου θα έφτανε αργά ή γρήγορα στο Υπουργικό Συμβούλιο. Ο Κοτζιάς; Είναι κάποιος που πρέπει να ελεγχθεί για παρατυπίες στα μυστικά κονδύλια του υπουργείου Εξωτερικών. Ενδεχομένως θα φτάσει και στο Μέγαρο Μαξίμου όπως έφτασε οπουδήποτε αλλού, από τον έκπληκτο φιλοκυβερνητικό Τύπο έως τον θιγμένο πρώην υπουργό. Η λάσπη μπορεί να εκτοξευτεί ανά πάσα στιγμή έναντι οποιουδήποτε – είτε είναι ο βουλευτής Παπαδόπουλος είτε ο ίδιος ο αρχηγός του. Αυτό είναι το τρένο πάνω στο οποίο έχει ανεβεί ο ΣΥΡΙΖΑ. Ενα τρένο το οποίο τρέχει ανεξέλεγκτα επειδή ο μικρός Αλέξης έκανε τον Καμμένο πολύ μεγάλο.