Η πρώτη αντίδραση ενός πολίτη με στοιχειώδες αίσθημα δικαίου είναι να υπερασπιστεί τον υπουργό Εξωτερικών. Ο Νίκος Κοτζιάς δέχθηκε επίθεση με βαριά υπονοούμενα από τον αρχηγό του κυβερνητικού εταίρου στη διάρκεια του Υπουργικού Συμβουλίου, ο Πρωθυπουργός κράτησε ίσες αποστάσεις, ο κυβερνητικός εκπρόσωπος τον κάλεσε να κατεβεί από το τρένο κι εκείνος υπάκουσε. Συνεπής, αξιοπρεπής, ανυποχώρητος στις θέσεις του, παραιτήθηκε όταν ένιωσε ότι τον αδειάζουν.
Η εικόνα αυτή όμως είναι παραπλανητική. Ο Κοτζιάς συγκατοικεί με τον Καμμένο από την αρχή αυτού του πρωτότυπου αριστεροδεξιού πειράματος, το οποίο αποδέχθηκε και νομιμοποίησε διά της συμμετοχής του. Γνώριζε με ποιον είχε να κάνει. Ελαβε μέρος στις ίδιες κυβερνητικές συνεδριάσεις. Συνέδεσε τις τύχες του μαζί του. Υπερασπίστηκε, έστω και σιωπηρά, αυτή την επιλογή όταν πολιτικοί παράγοντες εντός και εκτός της χώρας εξέφραζαν την ενόχλησή τους. Μπορεί και να χαμογέλασε όταν πρωτοάκουσε την κραυγή «Στα τέσσερα εσείς, στα τέσσερα!». Ή να χειροκρότησε. Πάντως δεν αποχώρησε από την αίθουσα σε ένδειξη αηδίας.
Είναι αλήθεια ότι οι σχέσεις των δύο υπουργών δεν ήταν ποτέ θερμές. Μετά την έναρξη μάλιστα των συζητήσεων για το Μακεδονικό, δεν μπορούσε να δει ο ένας τον άλλον. Παρ’ όλα αυτά, εξακολουθούσαν να καλλιεργούν μια εντύπωση πλαστής ενότητας. Μόλις τον περασμένο Ιανουάριο, ο αρχηγός των ΑΝΕΛ εξέφρασε την πλήρη εμπιστοσύνη του προς τον υπουργό Εξωτερικών, λέγοντας ότι ο Κοτζιάς δεν είναι από αυτούς που άλλα υπογράφουν κι άλλα λένε στη συνέχεια. Κι εκείνος, για να τον ευχαριστήσει, υποστήριξε με νόημα ότι ο Καμμένος δεν είπε ποτέ ότι δεν συμφωνεί με τη χρήση του όρου «Μακεδονία». Με τη χρήση του στα ελληνικά μονάχα είχε πρόβλημα…
Κι έτσι η συγκατοίκηση συνεχίστηκε σαν να μη συμβαίνει τίποτα. Ο καθένας έκανε τη δουλειά του, φρόντιζε να ικανοποιεί το δικό του ακροατήριο κι όλοι μαζί έβριζαν την αντιπολίτευση. Μέχρι που σημειώθηκε η ανοιχτή ρήξη. Και ο Κοτζιάς συνειδητοποίησε ότι ο Καμμένος δεν είναι απλώς ο έλασσων κυβερνητικός εταίρος που του έδωσαν το υπουργείο Αμυνας υπό τον όρο να μην μπλέκεται στα πόδια της υπερήφανης Αριστεράς. Είναι ο άνθρωπος που επιβάλλει τους όρους του. Είναι ο πολιτικός που τολμά να προωθήσει στο εξωτερικό θέσεις διαφορετικές, ή και αντίθετες, από εκείνες της κυβέρνησης. Είναι ο ουσιαστικός πρωθυπουργός.
Η παραίτηση του Νίκου Κοτζιά δεν αποτελεί πράξη γενναιότητας, αλλά επιβεβαίωση μιας οδυνηρής ήττας. Οι ελπίδες του να μείνει στην Ιστορία ως ο αρχιτέκτονας της ιστορικής Συμφωνίας των Πρεσπών υπονομεύονται, αν δεν εξανεμίζονται, από τις εξελίξεις στην Αθήνα, όχι στα Σκόπια. Ακόμη κι αν γίνει το θαύμα όμως, και η συμφωνία προχωρήσει, ο αγέρωχος και εκρηκτικός Κοτζιάς θα είναι για πάντα ο άνθρωπος που εκδιώχθηκε από τον Καμμένο και χλευάστηκε από τον Τζανακόπουλο.