Θυσιάζοντας τον υπουργό του των Εξωτερικών για τον υπουργό Αμυνας, ο Πρωθυπουργός έκανε χθες μια σαφή επιλογή. Επέλεξε την πάση θυσία παραμονή στην εξουσία αντί της κυβερνητικής ομαλότητας. Επέλεξε να γίνει υποχείριο του συγκυβερνήτη του αντί να επιδείξει την οφειλόμενη πυγμή. Προτίμησε την πολιτική ομηρεία έναντι της πολιτικής αξιοπρέπειας. Και άφησε ένα ερώτημα να αιωρείται: Πόσους θα θυσιάσει ακόμη ο Πρωθυπουργός για να παρατείνει την εξουσία του; Πόσους και πόσα;
Οι κυβερνήσεις κρίνονται πρωτίστως από το έργο τους. Κρίνονται όμως και από την πολιτική τους συμπεριφορά. Από τις μεθόδους που χρησιμοποίησαν για να ανέλθουν στην εξουσία. Από τον τρόπο που τη χειρίστηκαν σε θεσμικό επίπεδο. Από τα μέσα που επιστρατεύουν για να τη διατηρήσουν. Και απ’ όσα κάνουν την ώρα που πέφτουν. Οι έλληνες πολίτες θα κρίνουν ασφαλώς το κυβερνητικό έργο όταν έρθει η ώρα της κάλπης. Αλλά στα υπόλοιπα η κυβέρνηση αυτή έχει ήδη κριθεί: έκανε πολλά για να ανέλθει στην εξουσία, έκανε εξίσου πολλά για να τη διατηρήσει. Και όπως φαίνεται, θα πέσει με κρότο.
Ούτε τα μέσα που επιστράτευσε ούτε η ομηρεία στην οποία έθεσε τον ίδιο του τον εαυτό τιμούν τον Πρωθυπουργό. Οσα συμβαίνουν ξεπερνούν τα όρια της κυβερνητικής κρίσης ή ακόμη και αυτά του κυβερνητικού εμφυλίου. Οσα συμβαίνουν, με υπουργούς να κατηγορούν ο ένας τον άλλον στο Υπουργικό Συμβούλιο και τον Πρωθυπουργό να παραδίδεται όμηρος, δεν συνιστούν τίποτε λιγότερο από κυβερνητική σήψη.