Οσοι υποστηρίζουν ότι ο Αλέξης Τσίπρας με τη συμφωνία των Πρεσπών δεν ενδιαφερόταν να λύσει το μείζον πρόβλημα της ονομασίας αλλά να διχάσει τη ΝΔ μπορούν να θριαμβολογούν τώρα: «Ο Κυριάκος είναι πιο μάγκας: διέλυσε την κυβέρνηση αντί να του διαλύσουν το κόμμα».
Αλλά πόση περισσότερη μαγκιά και πονηριά από αυτή του Πρωθυπουργού μπορεί να αντέξει η χώρα; Γιατί τώρα πια μπορεί να σκεφθεί κανείς ότι ο Αλέξης Τσίπρας δεν ανέχθηκε απλώς την ηχηρή διαφοροποίηση του Πάνου Καμμένου για τη συμφωνία των Πρεσπών αλλά ότι την καθοδήγησε: ότι ο μάγκας υπουργός Αμυνας λειτούργησε ως agent provocateur για να οδηγήσει τον Νίκο Κοτζιά σε παραίτηση. Για λόγους που δεν τους ξέρουμε αλλά σίγουρα θα τους μάθουμε.
Περί αποπομπής πρόκειται: ούτε καν για τα μάτια του κόσμου δεν είπε ο Πρωθυπουργός, έστω χλιαρά, «δεν μπορεί να γίνει δεκτή η παραίτηση, τώρα είναι ώρα μάχης» όπως είχε γίνει με τον Νίκο Τόσκα. Αλλωστε, άλλος μεγάλος μάγκας της πολιτικής, ο κ. Τζανακόπουλος, έσπρωξε προς την έξοδο τον υπουργό Εξωτερικών με τη δήλωση «όποιος δυσφορεί, ας κατέβει από το τρένο».
Ο Αλέξης Τσίπρας για να ερμηνεύσει όσα έγιναν, κατηγόρησε, εμμέσως πλην σαφώς, για «διγλωσσία» και για «προσωπική στρατηγική» τον Νίκο Κοτζιά. Και μπορεί να την αποκάλεσε ξανά «ιστορικής σημασίας», αλλά μόνο ενισχυτική της  διαδικασίας επικύρωσης της συμφωνίας των Πρεσπών δεν είναι η αποπομπή του υπουργού Εξωτερικών. Το να λέει λοιπόν ότι «με πόνο καρδιάς» δέχθηκε την παραίτηση, είναι διγλωσσία στη νιοστή. Η διγλωσσία των άλλων είναι έγκλημα καθοσιώσεως, η δική του, πασίγνωστη και από άλλες περιπτώσεις, είναι μάγκικος πολιτικός ελιγμός.
Ο κ. Κοτζιάς δεν είναι λιγότερο μάγκας: υπηρέτησε το ΚΚΕ, υπηρέτησε τον Γιώργο Παπανδρέου, κατέληξε στον Αλέξη Τσίπρα, αναγκάζεται να φύγει δηλώνοντας πως αυτοί που «τον θάβουν» ξεχνούν ότι «είναι σπόρος» – τα νεανικά του χρόνια στην ΚΝΕ του έχουν δημιουργήσει τη μετριόφρονα πεποίθηση «δεν είμαι εγώ σπορά της τύχης / … / Εγώ είμαι τέκνο της ανάγκης  / κι ώριμο τέκνο της οργής».
Το θέμα είναι πως οι πιθανότητες να βρεθεί λύση με τους βόρειους γείτονες μειώνονται δραματικά. Με τόσους μάγκες, τόση πονηριά, τέτοια διγλωσσία και από τις δύο πλευρές των συνόρων, οι λάκκοι που σκάβουν οι πολιτικοί για να θάψει ο ένας τον άλλον δεν είναι παρά οι κρατήρες του βομβαρδισμένου βαλκανικού τοπίου όπου ζούμε.