Ο πάγκος του φαρμακείου στην οδό Ιστικλάλ ήταν ψηλός για τον μικρό Αρά και εμπόδιζε το λαίμαργο βλέμμα του να καταγράψει όλα εκείνα τα πρόσωπα που περνούσαν μπροστά από το κατάστημα του πατέρα του. Χρειαζόταν να βγαίνει ώς την πόρτα για να παρατηρεί τους περαστικούς, μέχρι που περνούσε το κατώφλι ένας διάσημος ηθοποιός ή σκηνοθέτης του θεάτρου και έπρεπε και πάλι να βρεθεί πίσω από τον πάγκο για να μπορέσει να τον δει καλύτερα. Κι όση ώρα εκείνοι αγόραζαν καλλυντικά για την παράστασή τους, ο μικρός Αρά ονειρευόταν τη στιγμή που θα κατάφερνε να τρυπώσει στον δικό τους κόσμο ως θεατρικός συγγραφέας.

Τότε, ο πιτσιρικάς με την αρμενική καταγωγή Αρά Γκιουλέρ δεν μπορούσε να φανταστεί ότι θα δημιουργούσε έναν δικό του κόσμο μέσα από τον φωτογραφικό του φακό. Θα κατάφερνε να σκιαγραφήσει με μοναδικό τρόπο το προφίλ της πόλης που λάτρευε, της Κωνσταντινούπολης, στρέφοντας την προσοχή του  στα πρόσωπα των κατοίκων της. Οι μεγαλύτερες προσωπικότητες της εποχής του θα επεδίωκαν μια φωτογραφία με την υπογραφή του και ορισμένοι θα έφταναν σε σημείο να αισθάνονται ότι του οφείλουν μέρος της επιτυχίας τους. Χαρακτηριστικό παράδειγμα ο νομπελίστας συγγραφέας Ορχάν Παμούκ που υποστηρίζει πως δεν θα είχε καταφέρει να γράψει το αυτοβιογραφικό του έργο «Ινσταμπούλ» αν δεν είχε δει τις φωτογραφίες του Αρά Γκιουλέρ.

ΑΠΟ ΤΑ 22 ΤΟΥ. Η πρώτη φορά που η δύναμη της στιγμής με την ευαισθησία, τη νοσταλγία και τον ρεαλισμό αποτέλεσαν την εξαιρετική συνταγή του Αρά Γκιουλέρ ήταν όταν σε ηλικία 22 ετών απέκτησε την πρώτη του φωτογραφική μηχανή. Την ίδια χρονιά βρήκε δουλειά στην τοπική εφημερίδα «Γενί Ινσταμπουλ». Και ύστερα η πορεία αποδείχθηκε σταθερά ανοδική. Θα ακολουθούσε η γνωριμία με τον εκ των «πατριαρχών» του φωτορεπορτάζ Ανρί Καρτιέ Μπρεσόν. Η συνεργασία με το διεθνές πρακτορείο Μάγκνουμ, το αμερικανικό περιοδικό «Τάιμ Λάιφ» – υπήρξε ο πρώτος ανταποκριτής για τη Μέση Ανατολή – το γαλλικό «Παρί Ματς» και τα ταξίδια από την Κένυα ώς το Πακιστάν, από τη Γουινέα έως το Βόρνεο και από το Σουδάν ώς τη Μογγολία καλύπτοντας από εμφυλίους πολέμους έως καταγράφοντας φυλές κανιβάλων.

Μια «βουτιά» ωστόσο στο αρχείο του με τα ασπρόμαυρα (κυρίως) καρέ – ψυχογραφήματα θα εντοπίσει τον Ουίνστον Τσόρτσιλ και την Ιντιρα Γκάντι ώς τον Σαλβαδόρ Νταλί, τον Πάμπλο Πικάσο, ο οποίος μάλιστα είχε ζωγραφίσει και το πορτρέτο του και τη Μελίνα Μερκούρη.

Παρ’ όλα αυτά όλοι θα τον θυμούνται ως «Το μάτι της Κωνσταντινούπολης», που θα κατέγραφε με μοναδικό τρόπο την εικόνα μιας πόλης που έχει χαθεί. Προσιτός – θαμώνας του δημοφιλούς καφέ που είχε δημιουργήσει στην οδό Ιστικλάλ γεμάτο με δικές του φωτογραφίες – ο Αρά Γκιουλέρ παρά τα 90 του χρόνια δεν σταματούσε να καταγράφει το παρόν με την ξεχωριστή του ματιά. Η τελευταία του δουλειά αφορούσε προ τριετίας τις εργασίες ανέγερσης της τρίτης γέφυρας του Βοσπόρου, ενώ μόλις τον Αύγουστο παρέστη στα εγκαίνια μουσείου αφιερωμένου στο έργο του με υλικό από το αρχείο του.