Η εικόνα είναι βγαλμένη είτε από το «Μανιφέστο του Σουρεαλισμού» (1924) είτε από τον «Νονό» (1972).

Συνεδριάζει το Υπουργικό Συμβούλιο. Ο υπουργός Αμυνας κατηγορεί τον υπουργό Εξωτερικών ότι «χρησιμοποιεί με αδιαφάνεια και σκορπίζει» τα 45 εκατομμύρια των απόρρητων κονδυλίων του υπουργείου του.

Ο άλλος απαντά ότι δεν είναι 45 τα εκατομμύρια που μοιράζει αλλά μόνο 11 και πως αν είναι έτσι θα πρέπει να ελεγχθούν όλα τα απόρρητα κονδύλια, όπως και του υπουργείου Αμυνας.

– Πες του, παροτρύνει τον υπουργό Οικονομικών.

Ο πρώτος αντιτείνει ότι υπάρχουν και 50 εκατομμύρια που έχει μοιράσει ο Σόρος για να κλείσει η συμφωνία με τα Σκόπια – υπενθυμίζω ότι την ίδια πηγή χρηματοδότησης είχε αναφέρει και στην περίπτωση της κυβερνητικής «Εφημερίδας των Συντακτών»…

Ο ένας δείχνει τον άλλον. Ο ένας απειλεί τον άλλον. Ο ένας καρφώνει τον άλλον. «Πρόσεξε τι λες, γιατί ξέρω!»

Υποθέτω πως κάθε κανονικός άνθρωπος θα είχε αντιδράσει φωνάζοντας την Αστυνομία να μαζέψει τους εμπλεκομένους.

Αντιθέτως ο παριστάμενος Πρωθυπουργός έκανε χιούμορ:

– Βλέπετε τι τραβάω με τον Καμμένο και τον Κοτζιά. Είναι μπελάς!

Και ο υπουργός Βίτσας παρενέβη λέγοντας:

– Νομίζω ότι αυτά δεν αφορούν το Υπουργικό Συμβούλιο!

Σωστά. Γιατί να αφορά το Υπουργικό Συμβούλιο αν κλέβουν οι υπουργοί; Περισσότερο αφορούν το Συμβούλιο που συνήθιζε να συγκαλεί ο Ντον Βίτο Κορλεόνε.

Follow the money – «ακολουθήστε το χρήμα» συμβούλευε το «Βαθύ Λαρύγγι» τους δημοσιογράφους που έψαχναν το σκάνδαλο του Γουότεργκειτ στο «Ολοι οι άνθρωποι του Προέδρου» (1976).

Διότι το χρήμα είναι ασφαλής οδηγός.

Πριν από δύο εβδομάδες έγραφα εδώ πως για τη συμφωνία των Πρεσπών θα βγουν πλέον τα πορτοφόλια σε Αθήνα και Σκόπια. Είχαν ήδη βγει.

Η «εθνική επιτυχία» αποδεικνύεται τελικά μια κακοστημένη μπίζνα. Αλλοι τα πήραν κι άλλοι περίμεναν να τα μοιραστούν.

Υπήρχε ασφαλώς και μια τρίτη κατηγορία ανθρώπων που προσφέρονταν να βάλουν πλάτη στη λύση δωρεάν. Για γεωπολιτικούς λόγους. Οι αναπόφευκτοι «χρήσιμοι ηλίθιοι».

Δεν είναι όμως το χειρότερο. Πάντα υπάρχουν απατεώνες στην πολιτική, πάντα υπάρχουν και ηλίθιοι.

Το χειρότερο είναι ότι μια ευρωπαϊκή κυβέρνηση δίνει τέτοια εικόνα. Κι ότι κανένα μέλος αυτής της κυβέρνησης δεν αισθάνθηκε την ανάγκη να αντιδράσει σε όσα έβλεπε και άκουγε.

Υποθέτω ότι οι περισσότεροι δεν ήθελαν καν να ξέρουν!

Σε σημείο που ο Πρωθυπουργός ανέλαβε ο ίδιος το υπουργείο Εξωτερικών.

Για να ολοκληρώσει την «εθνική επιτυχία»; Σιγά! Μάλλον για να μη βγουν στη φόρα όσα ειπώθηκαν στο Υπουργικό Συμβούλιο.

Τους χαιρετισμούς μου στους ηλίθιους.