«Δεν πουλάς, δεν αγοράζεις, στο παζάρι τι ζητάς;» λέει η παροιμία που ταιριάζει σαν μεταξωτό γάντι στην ΑΕΚ.

Η πρόσφατη περιπέτεια και ο υποβιβασμός της αποτέλεσαν για την Ενωση την πέτρα πάνω στην οποία έγραψε τους νέους κανόνες της. Σεβαστό και απολύτως λογικό.

Σύμβολο της προσπάθειας της ΑΕΚ να διατηρήσει το μπάτζετ σε χαμηλά επίπεδα δεν είναι ασφαλώς ο Αετός, αλλά ο κάβουρας και οι συνειρμοί που τον ακολουθούν.

Ο προϋπολογισμός σε οποιαδήποτε επιχείρηση συντάσσεται σύμφωνα με τα έσοδα. Τόσα παίρνουμε, τόσα δίνουμε, τόσα επενδύουμε και τόσα βάζουμε στην άκρη για τις δύσκολες μέρες.

Η ΑΕΚ συμμετέχει φέτος στο Τσάμπιονς Λιγκ και τα έσοδά της είναι ιδιαιτέρως αυξημένα. Σύμφωνοι, του χρόνου πιθανόν δεν θα τα έχει αυτά τα χρήματα.

Εχω να καταθέσω ωστόσο δύο ενστάσεις. Η πρώτη αφορά τη διγλωσσία. Πριν από δυόμισι χρόνια ο διοικητικός ηγέτης του συλλόγου είχε προτείνει ο πρωταθλητής να προσφέρει το 40% των εσόδων του από το Τσάμπιονς Λιγκ στις ασθενέστερες ομάδες. Κοινώς, ήθελε να κάνει μνημόσυνο με ξένα κόλλυβα – εν προκειμένω του Ολυμπιακού.

Φέτος που το στάρι ήρθε εν αφθονία στο Ολυμπιακό Στάδιο, γιατί δεν κάνει πράξει την πρότασή του;

Η δεύτερη ένσταση αφορά την επιβράβευση. Στην κατάκτηση του τίτλου και από εκεί στο Τσάμπιονς Λιγκ σε οδήγησαν συγκεκριμένοι παίκτες. Δεν ήταν πολλοί γιατί το ρόστερ ήταν ρηχό όπως και η επιχειρηματολογία του 40%.

Αυτοί οι παίκτες, όπως ο Μπακασέτας και ο Σιμόες, των οποίων τα συμβόλαια λήγουν το καλοκαίρι, πρέπει να ανταμειφθούν. Οχι με πριμ τού μια κι έξω, αλλά έμπρακτα, με ανανεώσεις των συμφωνιών και γενναίες αυξήσεις.

Αν ο σύλλογος δεν έχει τέτοιες προθέσεις τότε θα έπρεπε να τους βάλει πωλητήριο το καλοκαίρι για να κερδίσουν και οι δύο πλευρές. Τώρα οι μόνοι που θα κερδίσουν είναι οι παίκτες τους οποίους η ΑΕΚ θα φροντίσει να αποδομήσει για να μη βρεθεί αντιμέτωπη με την οργή των οπαδών. Μέχρι πότε όμως θα ακολουθεί αυτή την τακτική;