Είναι φορές που η Αριστερά δυστυχώς παίρνει την οσμή από το «Ηοuse of cards», δηλαδή από τη γνωστή τηλεοπτική σειρά με τις μηχανορραφίες πίσω από τον Λευκό Οίκο. Πρόκειται, στη συγκεκριμένη περίπτωση, για τη συμμαχία ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΕΛ που εξελίσσεται σε ένα ωμό παιχνίδι εξουσίας που στρεβλώνει από τα πράγματα κάθε κανόνα αριστερής δεοντολογίας και ηθικών ευαισθησιών. Λοιπόν έχουμε και λέμε. Ο Π. Καμμένος και οι ΑΝΕΛ παίζουν όλα τα χαρτιά του εθνικισμού και της πατριδοκαπηλίας, είναι απέναντι σε όλη την ατζέντα των ανθρωπίνων κοινωνικών δικαιωμάτων για να περιχαρακώσουν το ιδεολογικό τους στίγμα και πρόσφατα κάνουν και κούρσα φιλο-νατοϊκής πολιτικής (στα όρια του προτεκτοράτου). Καλώς ή κακώς, θέλω να θυμίσω ότι στην περίπτωση της ΔΗΜΑΡ, όταν διαφώνησε  στην υπόθεση του «μαύρου» στην ΕΡΤ, είχε το σθένος να αποχωρήσει από την τότε κυβερνητική σύμπραξη. Δεν κρίνω αν ήταν από άποψη τακτικής πολιτικά ορθό. Το αναφέρω  όμως ως πράξη δεοντολογίας όταν βρίσκεσαι σε αντιπαράθεση με τον Πρωθυπουργό. Εδώ τώρα έχουμε άλλα ήθη και έθιμα. Ο Καμμένος «κάνει το κομμάτι του» και μετά το Μαξίμου κάνει τις απαραίτητες ισορροπίες. Αν δεν είναι ένα κακόγουστο προσυμφωνημένο σενάριο συγκατοίκησης, είναι τουλάχιστον μια εικόνα αναξιόπιστης κυβερνητικής μηχανής. Που στο όνομα της διατήρησης της πολιτικής εξουσίας ως αυτοσκοπού, ως του απόλυτου πολιτικού σχεδσίου, παρακάμπτεται κάθε σύνορο πολιτικής σοβαρότητας. Γιατί οι πρόσφατες δηλώσεις του Π. Καμμένου δεν αφορούν τα εσωτερικά στο «μικρό μας χωριό», αλλά μας εκθέτουν στον διεθνή περίγυρο! Το Μαξίμου, μάλιστα, φτάνει να θυσιάσει μέσα από τις υπουργικές κόντρες ακόμα και τον υπουργό Εξωτερικών προκειμένου να μην αντιπαρατεθεί με τον κυβερνητικό του εταίρο. Για να μοιάζουν πια πιο πολύ με εταιρεία.
Εχω και άλλες φορές αναφερθεί στη θεωρία της «ιμπεριαλιστικής περικύκλωσης» που έζησε το τότε σοβιετικό καθεστώς με βάση τους αντιπάλους του και δικαιολογούσε κάθε έκπτωση στη δημοκρατική του διαχείριση. Κάπως έτσι η άσκηση κυβερνητικής εξουσίας  φαίνεται να μετατρέπεται για τον ΣΥΡΙΖΑ σε ύψιστο ιδανικό.
Το πρόβλημα όμως είναι ότι – όπως και τότε έτσι και σήμερα – αλλοιώνεται η αξιακή δύναμη της Αριστεράς ως εναλλακτικού παραδείγματος. Τα λευκά κολάρα γίνονται το πεδίο ενσωμάτωσης των αριστερών συνειδήσεων που σε κάθε περίπτωση θα όφειλαν να εξεγείρονται στην υπερσυντηρητική εκδοχή του Π. Καμμένου, επίσημου υποστηρικτή άλλωστε  του Τράμπ.
Οι εξελίξεις αυτές ευνοούν τη δεξιά διαχειριστική νοοτροπία, που στο όνομα του ρεαλισμού αποφορτίζει ιδεολογικά κάθε κυβερνητική πρακτική με το πρόσχημα της αποτελεσματικότητας. Δεν υπάρχουν, μας λένε συχνά οι νεοφιλελεύθεροι φίλοι μας, «αριστερές» και «δεξιές» επιλογές, αλλά χρήσιμες και άχρηστες πράξεις.
Αυτό όμως είναι το τέλος της πολιτικής. Τα παιχνίδια εξουσίας, οι ισορροπίες υπουργών, οι απόλυτοι προσωπικοί υπολογισμοί, η χρήση των καταστάσεων με το σχήμα «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα» συγκροτούν τις εικόνες του «Ηouse of cards» της ελληνικής κυβέρνησης.
Θα μου πει κάποιος ότι όλα αυτά είναι ψιλά πράγματα μπροστά στα γεγονότα της οικονομικής κρίσης και στην ανεργία. Θα του απαντήσω πως κάπως έτσι απαξιώνεται τελικά η πολιτική και ανοίγει ο δρόμος στον αντικοινοβουλευτισμό. Δεν έχει να πιστέψει κάνεις… σε τίποτα!
Ο Θόδωρος Μαργαρίτης είναι μέλος της ΕΕ της ΔΗΜΑΡ και της Εκτελεστικής Γραμματείας του Κινήματος Αλλαγής