Αναζήτηση
Φίλες μου, γεια σας. Πριν αρχίσουμε να συζητάμε για μυστικά κονδύλια και να αναζητούμε το χρήμα, θα ήθελα να σταθούμε στην ποιητική οργή με την οποία ο Νίκος Κοτζιάς σφράγισε το διαζύγιο με τον Αλέξη Τσίπρα, ο οποίος προτίμησε τον Πάνο Καμμένο. Οπως ίσως έχετε ακούσει, ο Κοτζιάς εκτός από την εξουσία αγάπησε παράφορα και την ποίηση, την οποία υπηρέτησε με αυταπάρνηση και πάθος, μέρος δε των ποιητικών ενατενίσεών του μοιράστηκε με ολίγους πλην εκλεκτούς αναγνώστες, μέσω της συλλογής «Μονοπάτια», που κυκλοφόρησε το 2000 από τον Καστανιώτη.
Το πρώτο ποίημα που θα σας εκθέσω είναι γραμμένο για το (μακρινό) μιλένιουμ, αλλά έχει πάντα αριστερούς, συνεγερτικούς στίχους: «Και να ‘μαστε, / Να ταξιδεύουμε στον καινούργιο αιώνα. / Καληνύχτα, / Αγαπημένη μου αγάπη. / Ονειρέψου την απελευθέρωση».
Τι έκαναν οι σύντροφοι για την απελευθέρωση; Μ’ αγώνες κατακτούσαν τα δικαιώματά τους. Ητοι: «Τη γνώση κοπιαστικά διεκδικήσαμε, / Δική μας τη θελήσαμε. / Ομορφα περάσαμε. / Διεκδικώντας / Τον κόσμο που εμείς / Να πλάσουμε θελήσαμε».
Δεν ήταν ανέφελα όλα αυτά τα χρόνια που πέρασαν. Είχαν πολλές ήττες. Ώς προχτές, τη μεγαλύτερη ήττα την είχε φέρει η πτώση του Τείχους, η κατάρρευση του κομμουνισμού: «Ανοιξα πληγές. / Εγλειψα πάνω μου το 1989. / Εγώ ο μπάσταρδος σκύλος αυτού του κόσμου».
«Και να που ο χρόνος της παγκοσμιοποίησης / Ατέλειωτα σκληρός είναι».
Ευτυχώς, όλα αυτά τα δύσκολα χρόνια υπήρχε πάντα ο έρωτας. Ο ποιητής τον αποθεώνει, τοποθετώντας τον πλάι στα αθάνατα σύμβολα του μαρξισμού: «Οι εργάτες του Τσε στα / ζαχαροκάλαμα της Αβάνας / Το πλάνο τους να γλυκάνουν θέλανε / Και εγώ χωμένος / Βαθιά μέσα σου / Ζάχαρη που λειώνει έγινα».
Και μετά; Πώς τελειώνει το έργο; Οπως ήδη ξέρετε, στις εποποιίες του σοσιαλισμού, μετά την ήττα, ξανά προς τη δόξα τραβά. Οι Τσιπροκαμμένοι είναι ένα μικρό επεισόδιο. Το σόου θα συνεχιστεί. Με τα λόγια του ποιητή:
«Εμπρός, λοιπόν, τις σημαίες της ποίησης / Θα ξεδιπλώσω. / Τον πόνο τους θα σας πω, / Την αγάπη να θυμίσω. / Τα όνειρα θα ξαναδώ. / Με αυτά θα πορευτούμε».
Καλό βόλι.
