Καθημερινά είναι τα ρεπορτάζ για τις παλινωδίες του εκ Ταϊλάνδης ορμώμενου συνιδιοκτήτη (;) της ΠΑΕ Παναθηναϊκός. Ο οποίος ξεκίνησε προ εξαμήνου, από τα 27+20 εκατομμύρια, αλλά το χέρι στηντσέπη ακόμα δεν το έχει βάλει. Σταδιακά κατέβηκε στα 20, ακολούθως υποχώρησε στα 10, κατέληξε στο ένα δίφραγκο σε δύο δόσεις του ενός εκατομμυρίου, αλλά έστω κι αυτό είναι ακόμα στον δρόμο. Μία φορά αναξιόπιστος, πάντα αναξιόπιστος, λέει μία παροιμία των Νήσων Μπαρμπάντος. Μια όντως περίεργη υπόθεση ευθύς εξαρχής. Στην οποία εμπλέκονται κυβερνητικοί νταραβαριτζήδες, ο επιχειρηματίας Βίκτωρας Ρέστης και ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος να είναι σε αναμονή. Το να εμφανισθεί κάποιος από την Ταϊλάνδη να επενδύσει στον χρεοκοπημένο Παναθηναϊκό στις συγκεκριμένες συνθήκες απαξίωσης του ελληνικού ποδοσφαίρου είναι κάτι που δεν συνάδει με τη λογική. Δεν κολλάει.

Κέρδος

Ο θείος από τον Καναδά με τα πολλά λεφτά υπάρχει στις ελληνικές ταινίες. Στην πραγματική ζωή, δύσκολο. Με τα χρέη και τις υποχρεώσεις της ΠΑΕ να ξεπερνούν το ένα πενηντάρικο εκατομμύρια, ποιες μπορεί να είναι οι προοπτικές επένδυσης; Κέρδους, για να μη μας διαφεύγει το νόημα των λέξεων. Πόσα χρήματα πρέπει να διατεθούν; Να φτιάξει ο Παναθηναϊκός ομάδα που θα χτυπήσει ΑΕΚ, ΠΑΟΚ, Ολυμπιακό, θα πάρει πρωτάθλημα, θα παίξει στους ομίλους του Τσάμπιονς Λιγκ και θα έχει μία σεζόν κερδοφορίας. Και την προοπτική ότι κάποια στιγμή θα πουληθεί σε τόσο υψηλό τίμημα που ο Ταϊλανδός σε σχέση με τα λεφτά που θα έχει βάλει μέχρι τότε θα βγάλει και κέρδος. Ούτε στο σινεμά δεν παίζονται αυτά τα έργα. Κάποια χρήματα μπορούν να βγουν από πωλήσεις ποδοσφαιριστών. Αυτό όμως είναι κάτι το θεωρητικό και υποθετικό. Στην πράξη βλέπουμε τον ΠΑΟΚ. Και με σαφώς λιγότερα χρέη από τον Παναθηναϊκό πριν εμφανισθεί ο Ιβάν Σαββίδης.

Νταραβέρι

Εξι χρόνια τώρα μπαίνουνε συνέχεια λεφτά. «Επενδυτής» για το ελληνικό ποδόσφαιρο είναι άγνωστη λέξη. Εξού και όλα αυτά τα σήμερα – αύριο σχετικά με τον Πιεμπονγκσάντ. Το ότι θα εμφανισθεί κάποιος επιχειρηματίας από το πουθενά για να πετάξει τα λεφτά του στο ελληνικό ποδόσφαιρο είναι καλό για σενάριο επιστημονικής φαντασίας. Την πραγματικότητα την ξέρουν τα τζιμάνια του ΣΥΡΙΖΑ που (πάνε να) κάνουν το νταραβέρι. Ολα αυτά όμως τα «έρχονται – δεν έρχονται» τα λεφτά από την Ταϊλάνδη ενδιαφέρουν περισσότερο τους αθλητικογράφους. Και λιγότερο έως καθόλου την ομάδα. Η ομάδα και χωρίς (πολλά) λεφτά μπορεί και μόνη της. Και μπορεί μια χαρά. Χωρίς μεγάλο μπάτζετ. Χωρίς μάγκα και νταή πρόεδρο. Χωρίς ηγέτη που να εμπνέει. Χωρίς εγγυητή. Χωρίς εξειδικευμένους περί της διαιτησίας συνεργάτες. Τίποτα απ’ όλα αυτά. Προπονητής και ποδοσφαιριστές τα καταφέρνουν χωρίς να έχουν ανάγκη κανέναν.

Σφαλιάρες

Δεν θα πάρει πρωτάθλημα αυτός ο Παναθηναϊκός. Κάποια στιγμή θα φάει και σφαλιάρες. Και τι έγινε; Ο κόσμος του Παναθηναϊκού, για πρώτη φορά ύστερα από πολλά χρόνια, είναι χαρούμενος. Πάει στο γήπεδο χωρίς το βάσανο του αποτελέσματος. Πάει στο γήπεδο, επειδή του αρέσει αυτό που βλέπει. Πάει στο γήπεδο να χειροκροτήσει αυτά τα παιδιά. Γι’ αυτό κι ο κόσμος είναι περισσότερος από πέρυσι και πρόπερσι. Τυχαία και συμπτωματικά, έγινε αυτή τη φορά το σωστό. Επειδή προέκυψε η ποινή της απαγόρευσης μεταγραφών. Οταν έκαναν μεταγραφές ο Στραματσόνι και ο Ουζουνίδης, ο Παναθηναϊκός καταστράφηκε. Ο Ουζουνίδης που είχε κρίνει τον Μπουζούκη ανεπαρκή κι είχε εισηγηθεί να μείνει ελεύθερος. Χωρίς μεταγραφές και με έναν προπονητή που δουλεύει πραγματικά, ο Παναθηναϊκός είναι μια χαρά. Η ομάδα δεν έχει κανέναν ανάγκη. Τα τρέχοντα μόνο να πληρώνονται στην ώρα τους. Που δεν είναι πλέον και πολλά.