Δεν είναι καταστροφή για την Εθνική Ελλάδος το ότι κατά τα φαινόμενα δεν θα πρωτεύσει στον όμιλο του UEFA Nations League. Ο μεγάλος της στόχος είναι να καταφέρει να φτάσει στα τελικά του Πανευρωπαϊκού του 2020 – αν δεν τα καταφέρει θα έχει πραγματικά μια ακόμα ιστορική αποτυχία. Αλλά το πρόβλημα είναι ότι σε αυτά τα ματς που έδωσε το τελευταίο τρίμηνο στα πλαίσια αυτής της καινούργιας (κι ακόμα ακατανόητης διοργάνωσης…) έδειξε ότι δεν μπορεί κανείς να περιμένει τη μεταμόρφωσή της προς το καλύτερο. Παιχνίδι με παιχνίδι η ομάδα χειροτερεύει. Οχι τυχαία το καλύτερό της ματς ήταν το πρώτο, αυτό στο Τάλιν, όταν κέρδισε την Εσθονία.

Ασχημα

Είναι τόσο άσχημα τα αποτελέσματα που είχαν οι τελευταίοι ομοσπονδιακοί προπονητές, αυτοί που προέκυψαν στην Εθνική μετά τον Φερνάντο Σάντος, που πολλοί πιστεύουν ότι ο Πορτογάλος ήταν ένας πραγματικός καθηγητής – τον δε Οτο Ρεχάγκελ, που κατάφερε να κερδίσει το Euro του 2004 με την Εθνική, λογικά τον βλέπουν ως ένα είδος Αγιου Θαυματουργού, όπως δηλαδή φαίνεται και στο σκίτσο της Εφης Ξένου. Ηταν άχρηστοι όσοι ανέλαβαν την ομάδα τελευταία; Δεν προκύπτει.

Ο Κλάουντιο Ρανιέρι φεύγοντας από εδώ πήγε στην Αγγλία και έκανε το απόλυτο θαύμα: κατέκτησε το πρωτάθλημα με τη Λέστερ. Ο Σέρχιο Μαρκαριάν και ο Μίχαελ Σκίμπε δεν ήταν οι καλύτεροι του κόσμου, είναι όμως άνθρωποι που στα βιογραφικά τους έχουν να παρουσιάσουν και επιτυχίες. Φταίνε αυτοί για τα όσα συμβαίνουν; Δύσκολο να το πεις: κανείς προπονητής δεν μπορεί με τις αποφάσεις του (ακόμα και τις χειρότερες) να φτιάξει μια ομάδα που θα χάσει δύο φορές από τα Νησιά Φερόες αν αυτή έχει καλούς παίκτες. Οσο κακός κι αν είναι κάποιος, αποκλείεται να παρουσιάσει οικειοθελώς μια ομάδα που με αντίπαλο την Ουγγαρία θα κάνει όλα κι όλα δύο σουτ: ακόμα και η Εσθονία έκανε με το φάντασμα των κάποτε κραταιών Μαγιάρων περισσότερα. Τι συμβαίνει; Κάτι πολύ απλό που δυσκολευόμαστε να παραδεχτούμε: οι ομάδες του Σάντος και του Ρεχάγκελ είχαν πολύ καλύτερους ποδοσφαιριστές.

Εξωτερικό

Η ομάδα που κέρδισε το Euro της Πορτογαλίας χτίστηκε με τα παιδιά της Εθνικής Ελπίδων, που με προπονητή τον Γιάννη Κόλλια είχε παίξει το 1998 στον τελικό του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος: δεν φτάνεις σε αυτόν χωρίς αξιόλογους παίκτες. Ηταν επίσης η πρώτη εθνική ομάδα που ήταν γεμάτη από ποδοσφαιριστές που είχαν αγωνιστεί στο εξωτερικό. Ο Δέλλας έπαιζε στο Καμπιονάτο, ο Χαριστέας στη Γερμανία, ο Τσιάρτας και ο Νικολαΐδης στο ισπανικό πρωτάθλημα, ο Γιαννακόπουλος στην Πρέμιερ Λιγκ, ο Ζαγοράκης είχε κι αυτός περάσει από την Αγγλία, όπως κι ο Νίκος Νταμπίζας κι ο Γιώργος Γεωργιάδης. Ολοι αυτοί είχαν φτάσει στη διεθνή τους καταξίωση πριν από το μαγικό εκείνο καλοκαίρι του 2004. Μετά την κατάκτηση του μεγάλου κυπέλλου ο δρόμος για την Ευρώπη άνοιξε για όλους: ο Καραγκούνης αγωνίστηκε στην Πορτογαλία και στην Ιταλία (κι όχι σε τυχαίες ομάδες, αλλά στην Μπενφίκα και στην Ιντερ). Στη λήξη της καριέρας του πήγε στη Φούλαμ και λατρεύτηκε. Ο Κατσουράνης έπαιξε κι αυτός στην Μπενφίκα. Για τον Γιούρκα Σεϊταρίδη πληρώθηκαν εκατομμύρια – κι όχι μια φορά. Ευκαιρίες να παίξουν στο εξωτερικό είχαν κι ο Μπασινάς, ο Φύσσας, ο Κατεργιανάκης, ο Χαλκιάς, ο Καψής: κάποιοι τις εκμεταλλεύτηκαν κάποιοι όχι, σημασία έχει πως με όπλο τις διεθνείς εμπειρίες οι παίκτες αυτοί πήγαν την Εθνική και στα τελικά του Euro του 2008 και στο Μουντιάλ του 2010. Και την κράτησαν στις καλύτερες οκτώ ομάδες στη βαθμολογία της FIFA πάνω από οκτώ χρόνια!

Ρεκόρ

Οταν κάποιοι από τους παίκτες αυτούς έφυγαν, τη θέση τους πήραν νεότεροι που επίσης είχαν φύγει από το ελληνικό πρωτάθλημα για το εξωτερικό σε χρόνο ρεκόρ. Ο Σωτήρης Κυργιάκος έφτασε στη Λίβερπουλ. Ο Ορέστης Καρνέζης ήταν βασικός για χρόνια στην Ουντινέζε. Ο Νίκος Λυμπερόπουλος πήγε στη Γερμανία, ενώ από την Μπουντεσλίγκα ήρθαν στην Εθνική, φορτωμένοι παραστάσεις, ο Γιάννης Αμανατίδης και ο Χολέμπας. Θυμίζω επίσης ότι για τις υπηρεσίες του Γιάννη Σαμαρά ομάδες όπως η Χέρενφεϊν, η Μάντσεστερ Σίτι, η Σέλτικ πλήρωσαν εκατομμύρια ευρώ, ενώ ο Φάνης Γκέκας, (που σε πολλούς δεν γέμιζε και το μάτι…) έχει βάλει του κόσμου τα γκολ στη Γερμανία, στην Τουρκία και στην Ελβετία βγάζοντας τίμια τα λεφτά του.

Βραζιλία

Ακόμα και η μάλλον φτωχότερη σε ταλέντο τελευταία ομάδα του Σάντος, αυτή που πήγε στη Βραζιλία, είχε αρκετούς παίκτες που έκαναν καριέρα στο εξωτερικό, έχοντας περάσει δύσκολες εξετάσεις. Στην ομάδα όπου αγωνίστηκε στη Βραζιλία, πέρα από τους έμπειρους που ήξεραν τη δουλειά (δηλαδή τον Καραγκούνη, τον Καρνέζη, τον Σαμαρά, τον Κατσουράνη, τον Χολέμπας, τον Γκέκα) υπήρχαν ο Τοροσίδης, ο Χριστοδουλόπουλος, ο Κονέ – όλοι με πείρα ευρωπαϊκών πρωταθλημάτων κι όλοι στην καλύτερη ηλικία. Τον δρόμο τους είχαν πάρει και κάποιοι νεότεροι: ο Μήτρογλου είχε υπογράψει για τη Φούλαμ (έχοντας κάνει ένα καταπληκτικό Τσάμπιονς Λιγκ με τον Ολυμπιακό…) και ο Παπασταθόπουλος είχε ήδη αγωνιστεί στην Ιταλία και στη Γερμανία. Στην τωρινή Εθνική, πείρα διεθνών πρωταθλημάτων κουβαλάνε κάποια μεγάλα παιδιά – ο Τοροσίδης π.χ. και ο Χριστοδουλόπουλος (που επέστρεψαν στην Ελλάδα και μοιάζουν μάλιστα στην Εθνική αναντικατάστατοι) κι ο Τζιόλης που οι προπονητές εμπιστεύονται πάντα. Υπάρχουν μερικοί που στις ομάδες τους δεν αγωνίζονται ως βασικοί (ο Καρνέζης, ο Τζαβέλλας, ο νεαρός Δώνης) ενώ πραγματική καριέρα στο εξωτερικό κάνουν ο Παπασταθόπουλος, ο Μανωλάς, ο Μήτρογλου κι οι τραυματίες τελευταία Σταφυλλίδης και Ρέτσος, που έλειψαν. Οι περισσότεροι από τους παίκτες που έχει ο Σκίμπε είναι ταλέντα ή σταρ του ελληνικού πρωταθλήματος: κάποιοι πήγαν στο εξωτερικό κι επέστρεψαν σε χρόνο – ρεκόρ (ο Φορτούνης, ο Μπουχαλάκης, ο Οικονόμου κι ο Τσιμίκας – π.χ.) κι άλλοι, πολλοί μάλιστα, προτάσεις για να πάνε να δοκιμάσουν τι μπορεί να κάνουν σε σοβαρά πρωταθλήματα ακόμα περιμένουν. Και μάλλον θα περιμένουν πολύ.

Παίκτες

Ανακεφαλαιώνω. Τι έκανε κάποτε την Εθνική του Ρεχάγκελ να μοιάζει καλύτερη από τις προηγούμενες; Το γεγονός ότι στηρίχτηκε κυρίως σε παίκτες που είχαν παραστάσεις από μεγάλα πρωταθλήματα. Τι συμβαίνει τώρα; Κάτι απλό: έχουμε μια Εθνική με παίκτες που είναι πρώτοι στο μικρό κακό χωριό μας – μια Εθνική που θυμίζει πολύ τις Εθνικές που είχαμε πριν από τον ερχομό του Ρεχάγκελ, εκείνες που ήταν γεμάτες από αστέρια δικά μας, που οι ξένοι αγνοούσαν. Ο,τι αποτελέσματα είχε η Εθνική πριν από τον ερχομό του Οθωνα έχει και τώρα.

Φωστήρες

Αν μάλιστα σκεφτεί κανείς πως διάφοροι φωστήρες εντός της ΕΠΟ έχουν λόγο για τις κλήσεις των παικτών και φρόντισαν να αγωνίζεται στο άδειο ΟΑΚΑ που μόνο έδρα δεν είναι, πάλι καλά που η ομάδα χάνει αξιοπρεπώς. Πριν από τον ερχομό του Ρεχάγκελ κι αυτό δεν ήταν δεδομένο…