Η αρχή του τέλους

Η πολιτική είναι, σε μεγάλο βαθμό, διαχείριση συμβόλων. Η πολιτική ζημιά που υπέστη ο Πρωθυπουργός από την αποπομπή του υπουργού των Εξωτερικών είναι μη αναστρέψιμη. Στην πολιτική το λάθος συγχωρείται, αλλά όχι η πολιτική αδυναμία. Η υποχώρηση στα τερτίπια του μικρού κυβερνητικού εταίρου συρρικνώνει την εικόνα του Πρωθυπουργού και τον απομειώνει στο συλλογικό υποσυνείδητο. Πόσω μάλλον όταν αυτό συμβαίνει κατ’ εξακολούθηση, και αφορά και πολιτικές και πρόσωπα. Και όταν μάλιστα τα δυο από αυτά τα πρόσωπα, οι κ. Φίλης και Κοτζιάς, ήταν σημαίνοντες υπουργοί της κυβέρνησης. Και ίσως οι μόνοι που, αν μη τι άλλο, είχαν δείξει στην κυβερνητική τους θητεία μια ιδεολογική και πολιτική συνέπεια με την αριστερή προέλευση του ΣΥΡΙΖΑ. Ο δε υπουργός των Εξωτερικών ήταν ο αρχιτέκτονας της μόνης μη μνημονιακής παραγωγής πολιτικής της αριστερής κυβέρνησης, της συμφωνίας των Πρεσπών. Την οποία ο Πρωθυπουργός ανέδειξε ως μείζονα επιτυχία του. Και τα παπαγαλάκια της κυβέρνησης έχτιζαν πάνω σ’ αυτή ένα δυσθεόρητο διεθνές προφίλ του που έφτανε μέχρι τη διεκδίκηση του βραβείου Νομπέλ.

Πώς αποπέμπεις τον αρχιτέκτονα αυτής της συμφωνίας και κρατάς τον πολέμιο της συμφωνίας είναι ένα ερώτημα. Που θα πρέπει να απαντήσει ο Πρωθυπουργός. Φοβούμαι, όμως, ότι την απάντηση την έχει δώσει αντ’ αυτού ο κ. Καμμένος. Με το προεκλογικό σποτ των ΑΝΕΛ για τον μικρό Αλέξη. Είναι μια εικόνα που ο μικρός κυβερνητικός εταίρος έχει κατορθώσει να επιβάλει στην κοινή γνώμη. Του πολιτικού πατερναλισμού έναντι ενός άπειρου νέου πολιτικού που στο βωμό της εξουσίας είναι διατεθειμένος να θυσιάσει τα πάντα. Φτάνοντας να γράφει με το δεξί.

Ο κ. Τσίπρας συνέπηξε μια ανίερη και κυνική συμμαχία με έναν ετερόκλητο πολιτικό εταίρο. Η συμμαχία αυτή μπορεί να ήταν πολιτικά ανεκτή όσο παρέμενε ειδικού σκοπού. Για την έξοδο από το Μνημόνιο, όπως έλεγε η κυβέρνηση. Από τη στιγμή που μετατράπηκε σε κυνικό εξουσιαστικό συνεταιρισμό έγινε θηλιά στον λαιμό του κ. Τσίπρα. Κονιορτοποιεί το υποτιθέμενο ηθικό πλεονέκτημα της Αριστεράς και αμαυρώνει την εικόνα του κ. Τσίπρα. Η ασύδοτη λειτουργία και τα καμώματα του κ. Καμμένου έχουν έναν και μόνο στόχο, την πολιτική του επιβίωση. Αυτή η προσπάθεια, πλέον, δεν γίνεται μόνον εις βάρος της κυβέρνησης, αλλά και εις βάρος του κ. Τσίπρα προσωπικά. Οπως βυθίζεται πολιτικά ο κ. Καμμένος συμπαρασύρει μαζί του στο βυθό και τον κ. Τσίπρα. Στην πολιτική, συνήθως, την ύβριν ακολουθεί η νέμεσις.

Η θεσμική καχεξία και η θεσμική ασυνέχεια κάνουν την πολιτική στον τόπο μας προσωποκεντρική. Ο λαός αναζητά ηγέτες χαρισματικούς, πατερούληδες. Πολλές φορές πλάθει με τη φαντασία του μύθους. Τις περισσότερες φορές η απομυθοποίηση έρχεται ραγδαία και η πτώση με πάταγο. Οταν δύσει το άστρο του εκάστοτε πρωθυπουργού έρχεται και το τέλος της κυβέρνησης. Ο κ. Καμμένος αποδομεί και απομυθοποιεί τον κ. Τσίπρα σπρώχνοντας το άστρο του στη δύση και την κυβέρνησή του στην έξοδο.